Ρίο Nτε Ζανέιρο-Tόκιο-Παρίσι: «Κρίκοι» στην αλυσίδα της Ολυμπιακής καταξίωσης του Λευτέρη Πετρούνια!

Απόλυτα συνεπής στο ραντεβού του με την ιστορία αποδείχθηκε την Κυριακή ο Λευτέρης Πετρούνιας.

Όχι μόνο τη δική του στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και του ίδιου του αθλήματος και του οργάνου που υπηρετεί.

Των κρίκων.

Του μοναδικού από τα αθλήματα της ενόργανης γυμναστικής που δεν είχε, μέχρι χθες, Ολυμπιονίκη με τρία μετάλλια σε διαφορετικές Ολυμπιάδες.

Και δεν είναι να πεις ότι είναι κάποιο άθλημα που εισήχθη πρόσφατα.
Έναν αιώνα συμπληρώνει στο Ολυμπιακό πρόγραμμα στο Παρίσι.

Κατά σύμπτωση είχε εισαχθεί στους αμέσως προηγούμενους Αγώνες που φιλοξένησε η Γαλλική πρώτευουσα.

Και φρόντισε ένας 33χρόνος Έλληνας να εξαλείψει αυτό το αγωνιστικό «ταμπού», γράφοντας το όνομα του με χρυσά γράμματα στα κιτάπια της σύγχρονης ιστορίας του θεσμού.

Αφού τρίτωσε το …καλό, μετά το Ρίο Nτε Ζανέιρο (χρυσό) και το Τόκιο, προ 3ετίας (το πρώτο χάλκινο).

Ο στόχος που είχε βάλει, αμέσως μετά την Ιαπωνική πρωτεύουσα - και παρά το χειρουργείο που μεσολάβησε - επετεύχθη και η διατήρηση του, γεννημένου στην Αθήνα, γυμναστή μας στο Ολυμπιακό βάθρο επί οκταετία τον καταξιώνει όχι μόνο στα μάτια των ξένων ειδημόνων του αθλήματος (όπου ήδη θεωρείται θρύλος της ενόργανης γυμναστικής, αφού έχει αναδειχθεί τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής και επτά πρωταθλητής Ευρώπης) αλλά και σε εκείνα του απαίδευτου (στην πλειοψηφία του) με την γυμναστική Ελληνικού κοινού!

Κι αν ελάχιστα σκαμπάζει από ορολογία, τεχνικές και βαθμούς δυσκολίας, αυτό που (ανα)γνωρίζει και θυμάται καλά είναι ότι, προ του Πετρούνια, τρεις φορές είχε πανηγυρίσει για μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, του ίδιου αθλητή, μόνο για τον απόλυτο πρώτο: τον (τετράκις μεταλλιούχο) Πύρρο Δήμα.

Ενώπιον του «λιονταριού της Χειμάρρας» ο, μικρός το δέμας (164 εκατ. αλλά με καρδιά από ατσάλι!), πατέρας δύο δίδυμων κοριτσιών, έκανε - κατά δήλωση του – την καλύτερη του έξοδο, όσο ήταν στο Παρίσι, δικαιολογώντας αυτό που είπε, περιαυτολογώντας, στις δηλώσεις του μετά την απονομή του χάλκινου μεταλλίου.

Ότι δηλαδή είναι «αθλητής αγώνων».

«Μεγάλων» θα μας επιτρέψει να προσθέσουμε εμείς.

Που - όπως κι η πλειοψηφία των Ελλήνων – δεν διστάζουμε να παραδεχθούμε ότι αδυνατούμε να καταλάβουμε σε ποιες μύχιες διαδρομές της καρδιάς και του μυαλού βρίσκει το κίνητρο στα 33 του να στερείται την οικογενειακή θαλπωρή της συζύγου του (κι επίσης πρωταθλήτριας γυμναστικής Βασιλικής Μιλλούση) και των δύο θυγατέρων του για να καταπονεί σώμα και πνεύμα κάνοντας τα… πλαστελίνη!

Αλλά προφανώς (κι) εδώ έγκειται η αθλητική μεγαλοσύνη του.

Εκείνη που τον ξεχωρίζει από τον σορό.
Σε συνδυασμό με το ότι αψηφά τον χρόνο.

Ήδη ενώ δεν είχε βάλει ακόμη το τρίτο ολυμπιακό μετάλλιο στο λαιμό του εκείνος σκεφτόταν το… 4^ο στο Λος Άντζελες!

Όταν θα είναι 37.

Η αλήθεια είναι ότι μοιάζει μακρινή προοπτική, τα τέσσερα χρόνια που μεσολαβούν φαντάζουν πολλά, αλλά θα τολμούσε κανείς να στοιχηματίσει εναντίον ενός τύπου που έχει κερδίσει την αιωνιότητα;