Ντουντουνάκη: «Θέλω οι επιτυχίες μου να είναι το φως που τα φωτίζει όλα»

Αυτό είναι το κορίτσι φαινόμενο, που κατέκτησε την Ευρώπη μέσα από μια υδάτινη φαντασμαγορία επιδόσεων και ξεπερνά τη Χρυσή νίκη της ως Πανευρωπαϊκή Πρωταθλήτρια καθώς η Άννα Ντουντουνάκη είναι η ίδια η προσωποποίηση των αρίστων. Η πανέμορφη κρητικοπούλα κέρδισε χρυσό μετάλλιο στα 100 μ. πεταλούδα, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Βουδαπέστη, κάνοντας χρόνο 57.37, σπάζοντας το πανελλήνιο ρεκόρ και εκδίδοντας το αδαμάντινο εισιτήριο της για το Τόκιο.

Η Χανιώτισσα με την Μινωικά Μουσειακή ομορφιά, ορίζει τον αθλητικό πήχη, στα φιλοσοφικά του ιδεώδη, όπου τα ρεκόρ σπάνε μαζί με κάθε στερεότυπο έπαρσης. Υπέροχα ευφυής, με τον πολιτισμό να ρέει στη νόηση μα και στη συμπεριφορά της, αριστούχος της Νομικής, υποψήφια Διδάκτωρ, αυτή τη στιγμή, σεμνή και ευαισθητοποιημένη με κάθε κοινωνική ανισότητα, η Άννα Ντουντουνάκη είναι μια ακαταμάχητη πρέσβειρα της ελληνικότητας όπως ελάχιστοι.

Η Άννα ήρθε σε αυτόν τον κόσμο είτε με μια προδιαγεγραμμένη ιστορία είτε με την υπερδύναμη να γράψει μια σημαντικότερη. Νιώθοντας από παιδί πως είναι να ζεις σε μια υδάτινη χώρα, ξεκίνησε το κολύμπι από τα προσχολικά της χρόνια. «Ναι αν το πιστεύεις φοβόμουν τη θάλασσα και με πήγαν οι δικοί μου στην πισίνα να την ξεφοβηθώ» ξεκινά η Άννα Ντουντουνάκη να ξετυλίγει τη χρονογραμμή της.

Από τα παιδικά μαθήματα κολύμβησης, λάτρης του χορού και με έκδηλη την αίσθηση του ρυθμού και της αρμονίας μέσα της πέρασε στη συγχρονισμένη κολύμβηση. Η συγχρονισμένη την ενθουσίαζε, ενώ ακόμη τη θεωρεί ένα εντυπωσιακό άθλημα. Πολύ γρήγορα μπήκε στην εθνική, έλαμψε σε προπονητικά αθηναϊκά camp, καθώς ταυτόχρονα σάρωνε τα βαθμολογικά αριστεία στο σχολείο. Στο Λύκειο η Άννα συνεχίζει να είναι στις πισίνες, δε θέλει να σταματήσει και να πάει στο «μηδέν» όπως η ίδια λέει, της αρέσει ο συναγωνισμός και λόγω των υψηλών απαιτήσεων για την προετοιμασία της στις πανελλήνιες αφήνει για λίγο τον πρωταθλητισμό κρατώντας τη θεραπευτική για τη ψυχική της ισορροπία σχέση με τον αθλητικό συναγωνισμό. «…ξέρεις είναι αυτό το εσωτερικό παιχνίδι που παίζεται σε κάθε αθλητή μέσα στο μυαλό του πέραν των αγώνων» εξηγεί η Άννα Ντουντουνάκη και συνεχίζει: «εμένα με εξιτάρει πολύ. Μου αρέσει να το χτίζω μέρα με τη μέρα και να ανυπομονώ αυτό να φανεί».

Μιλώντας της διακρίνεται μια αξιακή πανοπλία. Η ίδια έχει απόλυτη επίγνωση των πειρασμών, όντας τόσο μέσα στην πεμπτουσία του χρυσού πρωταθλητή όσο και μέσα στην κανονικότητα της ζωής. «… δε ζω στα σύννεφα μα δεν είναι όλα μόνο για τα χρήματα και για φήμη. Εκτός της προσωρινότητάς τους όταν μπαίνουν αυτά τα δύο ως βασικό φίλτρο σου αποστάται η προσοχή. Εγώ πάντα ήθελα να είμαι

προσγειωμένη. Κάποια στιγμή όλα περνούν σε μια λήθη, οργανικά ή μη, αν πατάς στη γη ξέρεις ποιος είναι ο δρόμος. Κι ο δρόμος δεν είναι πάντα και μόνο φώτα. Εγώ δουλεύω στο σκοτάδι, έξω από τα πολλά φώτα, θέλω οι επιτυχίες μου να είναι το Φως που τα φωτίζει όλα. Εντός πολλών εισαγωγικών, έχω μιλήσει αρκετά. Ξέρω να κλείνω τα αφτιά μου. Άλλοι φλυαρούν με πολύ λιγότερα. Η προπόνηση δε με έχει προπονήσει μόνο σωματικά. Με έχει συνολικά φέρει εδώ που είμαι. Έχω έναν ξεκάθαρο στόχο: έχω ένα ταλέντο και το εκμεταλλεύομαι δουλεύοντας σκληρά για να παράξω ένα αθλητικό αποτέλεσμα. Αυτό θέλει προσήλωση κι όχι μυαλά πάνω από το κεφάλι. Η κολύμβηση είναι τέχνη και τεχνική μαζί. Βέβαια αυτό το αξίωμα ίσως ταιριάζει σε πάμπολα άλλα πράγματα. Η κολύμβηση ακουμπά σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης ευφυΐας και της διανοητικής και της συναισθηματικής και της σωματικής και της συλλογικής. Είμαι τυχερή καθώς με βοηθά το σωματικό μου ύψος, τα μακρά μου άκρα και ξέρω πως όλα αυτά τα σωματικά χαρακτηριστικά σε πάνε έως ένα σημείο. Από κει και πέρα θέση έχει η θέληση κι η διαχείριση της πίεσης. Ο αγώνας έχει πολλή πίεση. Στον εαυτό μου, αυτό το καλούμενο mind game, παίζει καθοριστικό ρόλο, είναι το 50% μου και φυσικά καθορίζει την αθλητική μου αυτοπεποίθηση. Το άλλο 50% είναι ξεκάθαρα πόσο πολύ έχω δουλέψει. Σκέφτομαι τα πάντα πριν κολυμπήσω. Οι προπονήσεις με τον αγώνα δεν έχουν καμία απολύτως σχέση»

Η Άννα Ντουντουνάκη είναι ένας εξαιρετικά δουλεμένος άνθρωπος αθλητικά και στο φυσικό και στο διανοητικό της πεδίο. Χρησιμοποιεί με αριστοτεχνική δεξιότητα την προπονητική της εμπειρία, τις ευφυΐες της και την πίστη της στο κάτι παραπάνω. Παίρνει δύναμη και αξιοποιεί κάθε τι που ξέρει, ξεκινώντας από τις σπουδές και τις γνώσεις της επί των Νομικών. Απόφοιτος της Νομικής Αθηνών, μετεκπεδευθείσα στο University of London με MSc στο Commercial & Corporate Law, αυτή τη στιγμή είναι υποψήφια Διδάκτωρ στο Αθλητικό Δίκαιο και τα Πνευματικά Δικαιώματα. Και χρυσή Ευρωπαϊκή Πρωταθλήτρια, να μη λησμονούμε.

Η Άννα Ντουντουνάκη δεν έχει απλά διαπρέψει στην πεταλούδα, είναι η ίδια το φαινόμενο της πεταλούδας, όχι μόνο επειδή μεταμορφώνεται σε ένα πολυπράγμον και χαρισματικό ον, αλλά κυρίως γιατί επιδρά μεταμορφωτικά στο πεδίο, όπου η ίδια κινείται. Αν για ένα κορίτσι 25 ετών όλα αυτά είναι εκεί, παρόντα και αποτελούν ιστορικά γεγονότα, πόσος χώρος μένει στο περιοριστικό του λίγου, του δήθεν, του ψεύτικου ή του ελλειμματικού από πρόθεση για κάποιους άλλους από ;

Πρωταθλητισμός και PhD…

«… ναι, μετά την Ολυμπιάδα, είπα θα κάνω κάτι. Δύσκολη δουλειά. Ο πρωταρχικός στόχος ήταν οι Ολυμπιακοί. Εγώ έχω μάθει έτσι, εννοώ να διαβάζω πολύ και να είμαι καλή μαθήτρια. Δεν είναι και τόσο σπουδαίο δα. Να το πιάσω από λίγο πιο πίσω… Έχω πάντα δίπλα μου μια οικογένεια στήριγμα ακλόνητο. Ο μπαμπάς μου, έλεγε σταμάτα να διαβάζεις και να πιέζεσαι, εγώ όμως αισθανόμουν πως είναι κρίμα με τόσο καλές επιδόσεις και στο σχολείο να τα παρατήσω. Είχα τα μόρια για τις πανελλήνιες. Ήταν εξασφαλισμένο το να μπω στο πανεπιστήμιο, μέσω της αθλητικής μου πορείας. Όμως δε θα ήμουν εγώ αν άφηνα τόσων ετών σχολικές επιδόσεις να μη μετρήσουν επειδή μπορούσαν να μετρήσουν οι αθλητικές. Βέβαια δε μπόρεσα να κάνω και τα δυο στην ίδια κλίμακα επιδόσεων να είμαστε ρεαλιστές.

Στην Γ’ Λυκείου, αθλητικά ήμουν μόνο για προπόνηση και συντήρηση. Οι γονείς μου με βοήθησαν πολύ. Ακόμη και στο Πανεπιστήμιο ερχόταν ο μπαμπάς μου από Χανιά και με βοηθούσε. Για μένα η προσήλωση παίζει τεράστιο ρόλο. Να χτιστεί το σύστημα χωρίς διάσπαση. Ακόμη και τα social media μπορούν να φέρουν όλη την ελάχιστη μεν αλλά αρκετή διάσπαση για να φύγεις από το στόχο σου. Πειθαρχία λοιπόν»

Η Άννα Ντουντουνάκη είναι ένας αθλητικός στρατιώτης. Ένας οραματιστής τόσο γειωμένος όσο και δημιουργικός. Που πατά στη γη και είναι ευαισθητοποιημένος πολίτης ενός κόσμου, που θέλει ισόποσο δύναμης και ονείρου για να κατακτηθεί.

«… είμαι συναισθηματικός άνθρωπος, συγκινούμαι» προσθέτει για τον εαυτό της η Άννα και μιλά για τους γονείς της γεμάτη ευγνωμοσύνη «είναι εκεί για μένα». Κρατούν την πίστη και τη φροντίδα τους πάντα διαθέσιμη για μένα. Με πιστεύουν ακόμη κι όταν χάνω πίστη εγώ στον εαυτό μου. Και μαζί από τη μια με ανεβάζουν στα ουράνια μα με δίδαξαν και την ταπεινότητα και τη γείωση. Η φιλοδοξία μπορεί να πλανέψει λάθος έναν άνθρωπο αν δεν έχει σεμνότητα να τη βάλει σε ρότα. Συνειδητά θέλω να ξεχωρίσω. Έχω συνειδητά βάλει τον πήχη ψηλά και συνειδητά θέλω να πετύχω όσα πιο πολλά γίνεται. Έχω επίγνωση τη ολοκλήρωσης κι αυτό δεν το βιώνει κάποιος αν είναι καλός ή και πολύ καλός σε έναν τομέα και στους άλλους είναι πίσω.

Όταν ήμουν φοιτήτρια κανείς δε με πίεσε. Θα μπορούσα να έχω απλά πάρει πτυχίο. Αλλά ακόμη και με 10 άριστα να αποφοιτούσα θα είχα επιτύχει κάτι που έχουν ήδη επιτύχει πολλοί. Αυτά που μου έχει επιτρέψει η κολύμβηση να επιτύχω, δεν τα έχουν επιτύχει πολλοί. Δε συγκρίνεται. Δεν είναι πολυσύχναστες κατακτήσεις οι Ολυμπιακοί Αγώνες οι τα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Τώρα μεγάλωσε η χαρά μου και η ευθύνη μου. Έρχονται παιδάκια με ρωτάνε. Όλο αυτό που δημιουργούμε έχει επιρροή κι ευθύνη και αυτό είναι ο μεγάλος, ο αληθινά σημαντικά στόχος. Να γίνω καλύτερη και να παρακινήσω κι άλλους να το πιστέψουν, να το κατακτήσουν και να το πετύχουν».

Από τέτοια στόφα είναι φτιαγμένοι οι αληθινοί Game Changers, κι είναι γραμμένο στο πετσί τους πως αλλάζουν οι ίδιοι πριν επιφέρουν τη συστημική αλλαγή. Η Άννα Ντουντουνάκη έχει αφήσει συμπαντικά σημεία στο μέλλον, σημεία αναφοράς για όποιο άλλο παιδί θέλει να βρει το δρόμο του προς την ευτυχία και την επιτυχία. Όταν η πρόσφατη δημοσιότητα ανέδειξε υποθέσεις κακοποιήσεων στο ευρύ φάσμα του αθλητισμού, πρότυπα σαν της Άννας αφήνουν μια κοσμική χαραμάδα για να μπει ικανό φως να φωτίσει όλα τα σκοτάδια.

«…εγώ ήμουν πολύ τυχερή, είχα τόσο ωραίους ανθρώπους στη ζωή μου, την αθλητική και την προσωπική. Από την άλλη ήταν πάντα κοντά οι γονείς μου. Έτσι πρέπει να είναι όμως όλοι οι γονείς, κοντά κυριολεκτικά και μεταφορικά. Έτσι όχι μόνο αποτρέπεται κάθε σκοτεινή σκέψη και πράξη αλλά προλαμβάνεται κιόλας. Πρέπει κάποτε να μάθουμε να μιλάμε. Και μάλιστα να μιλάμε από πριν στα παιδιά. Βλέπουμε κάποια ζητήματα ως ταμπού και έτσι αφήνουμε στην άγνοια τους τα παιδιά στην εγκληματική εκείνη επιτήδεια πρόθεση ενός σκοτεινού ανθρώπου που κάνει ασύλληπτη ζημιά στο παιδί και στον αθλητισμό. Υπάρχουν και τόσοι καλοί και αφοσιωμένοι άνθρωποι όμως. Και αυτοί περνούν συχνά στην ανωνυμία. Χάνονται σε βάρος της αρνητικής φήμης των κακών. Γι’ αυτό λέω πως οφείλουμε να δουλεύουμε ταπεινά και να είναι σημαντικά τα αποτελέσματα και το έργο μας. Έχω όλα αυτά τα χρόνια γνωρίσει ανθρώπους μαχητές, ασυμβίβαστους, εμπνευστές και εργατικούς ανθρώπους. Ήμουν τυχερή. Την καλή μου τύχη βοήθησε η προετοιμασία και την ετοιμότητα μου βοήθησαν οι καλές συγκυρίες. Είχα πάντα πολύ καλούς προπονητές κι αθλητικά και ανθρώπινα, ήταν μεγάλοι δάσκαλοι, έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο και πάντα τους ευχαριστώ γι’ αυτό»

Στην Άννα οι Ολυμπιακοί αγώνες έχουν παίξει ένα σπουδαίο ρόλο. Θεσμικά, ως έμπνευση, ως κίνητρο αλλά κυρίως ως υπέρτατος στόχος αθλητικής ολοκλήρωσης. Από την δυναμική της αρχαίας Αθήνας έως το μέλλον.

«… το 2016 δεν κατάφερα να πάω, έχω μια υπέροχη επίγευση από την τελετή έναρξης που είναι για πάντα αποθηκευμένη στο σύστημα μου και στην ψυχή μου. Για τους Ολυμπιακούς του 2020 είχα δρομολογήσει τα αφήσω τα πάντα με το διάβασμα και να αφοσιωθώ σε αυτό συνειδητά. Ήρθε ο Covid κι άλλαξαν όλα αυτά.

Οι Ολυμπιακοί θέλουν 150% αφοσίωση και καθώς όσο κι αν η πανδημία ήταν παγκόσμια συνθήκη αυτό που φάνηκε ήταν πως επικρατούσε διαφορετική κατάσταση από χώρα σε χώρα. Όλα ήταν αβέβαια. Να θυμίσω πως άλλαξε ακόμη κι η επαφή μας με την πισίνα. Στην 2η καραντίνα είχα την ευκαιρία τουλάχιστον να κολυμπάω, γιατί έτυχε να λείπω. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να συνεχίσω εκτός νερού. Ο στόχος είναι η Ολυμπιάδα, για κάθε αθλητή, είναι το υπέρτατο αθλητικό ιδεώδες. Αυτό που έφερε ο κορωνοϊός ήταν αντίστοιχα, η απόλυτη ρωγμή στο mindset του κάθε αθλητή. Η αβεβαιότητα, μαζί με τη ροή που διεκόπη, μαζί με αλλαγές σε όλο το αθλητικό φάσμα, έφερε αποκοπή του αθλητή με το άθλημά του. Εκεί σε αυτή την τεράστια φθορά στο ευρύ πεδίο του αθλητισμού, σε μένα στο δικό μου σύμπαν, οι ήρωες έγιναν τα παιδιά. Τα παιδάκια που ήθελαν να αθλούνται. Η σειρά με τις ανατροπές δε σταμάτησε εκεί. Τελικά ακόμη και στα πολύ δύσκολα υπάρχει θέση και για τα πολύ σπουδαία και μεγάλα».

Διαβάστε περισσότερα στην ιστοσελίδα www.mensarena.gr