«Πάντα στη φωτεινή πλευρά του δρόμου»
«Υγεία, πρώτα και πάνω από όλα. Δύναμη για τη διεκδίκηση και κουράγιο για τα κτυπήματα. Αγάπη, συντροφικότητα και φαντασία μετά. Μια πρέζα δικαιοσύνη που λένε και οι συνταγές, και η ζωή, γίνεται μια ιστορία που αξίζει να τη ζήσεις».
Μια από τις –πάντα- τόσο ξεχωριστές ευχές του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου.
Όπως κι η άλλη:
«Να βρίσκεις τη δύναμη να περνάς αυτούς τους κάβους που ξεπηδούν από μέσα».
Κάθε συζήτηση μαζί του, ταξίδι σε θάλασσα ανοιχτή. Μαζί του ανακάλυπτες τ’ αλφαβητάρι των κυμάτων, της κάθε φουρτούνας το ανάγνωσμα και το εικονοστάσι των άστρων:
«Να ονειρεύεσαι το αδύνατο. Ούτε μια άσπρη τρίχα στην ψυχή σου».
Δώρο κάθε του λέξη: Και στον προσωπικό και στον δημόσιο λόγο του.
«Όσο θα είμαστε ανίκανοι να βάλουμε τον άνθρωπο πάνω από το κέρδος, θα βλέπουμε να ξημερώνει ένα μέλλον σκοτεινό. Μια δυστοπία. Με τείχη που θα χωρίζουν τους "από εδώ" και τους "από εκεί". Κι οι χωρισμοί, διηγούνται ιστορίες με πόνο, αίμα και χωρίς τέλος, με μόνη απώλεια, τον άνθρωπο. Όπου κι αν βρίσκεται».
Ό,τι έχει γράψει ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος αντανακλά τη γνώση του, το ήθος του, την ευαισθησία του. Λόγος αληθινός, αισθητικός, ιαματικός. Ό,τι έχει γράψει ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος, αξίζει να διαβαστεί.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα εκπομπή του στον SportFm. Από αυτές τις εκπομπές που δροσίζουν τη σκέψη και κερνάνε την καρδιά. Τις σπάνιες. Αυτές που δεν θέλεις να τελειώσουν.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που μιλήσαμε. Πολλή ώρα για πολλά πράγματα. Απίστευτη χαρά! Η χαρά που νιώθεις όταν επικοινωνείς με ανθρώπους που μοιράζονται όλο τους τον ανεκτίμητο εσωτερικό πλούτο με την απλότητα και την ευκολία που μοιράζεται το ψωμί σε ένα γιορτινό τραπέζι. Γιορτή, κάθε επαφή μαζί του.
Πόσα ευχαριστώ θα ήθελα και πάλι, να του πω.
Για τα τόσα ωραία βιβλία που διάβασα με την παρότρυνσή του. (Την αγάπη μου στον Μπόρχες -δικό του δώρο «Ο κόσμος των φανταστικών όντων»- του την χρωστάω εξ’ ολοκλήρου).
Για τις πάντα, εξαιρετικές, σε όλα τα επίπεδα, συμβουλές του.
Για τη φιλία του. Από τις φιλίες που τις αισθάνεται κανείς ως «τιμητικές διακρίσεις» στην ζωή του.
Για την παρουσία του: Μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης για όλους μας.
Εκείνος που έδινε τέτοιον αγώνα, να βρίσκει πάντα χρόνο και τρόπο να δίνει κουράγιο και ενθάρρυνση στους άλλους.
Να ανησυχεί, να ενδιαφέρεται: «Δώσε σήμα. Όλα καλά;»
Να καμαρώνει για την κόρη του «έχει ζωγραφικό χέρι κι έναν τρόπο σκέψης outside of the box, ωραίο τυπάκι, τη λατρεύω» και για τη σύντροφό του, να λέει, γεμάτος χαρά και θαυμασμό ότι είναι τα φτερά του.
Δεν έτυχε να γνωρίσω τις αγαπημένες του, παρά μόνο μέσα από τη δική του αγάπη για εκείνες. Νιώθω αληθινά αμήχανα που τούτη την ώρα αυτό που αρμόζει να τους πω είναι «συλλυπητήρια». Μου φαίνεται αδιανόητα λίγο.
Καλύτερα ίσως να «δανειστώ» μια ευχή του Χρίστου και πάλι:
«Πάντα στη φωτεινή πλευρά του δρόμου»
Σε αυτήν που ο Χρίστος, επέλεγε σταθερά.
Υ.Γ: Σήμερα στις 15:00, στην αίθουσα τελετών του Πρώτου Νεκροταφείου η κηδεία. Η οικογένεια του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου επιθυμεί αντί για στεφάνια την ενίσχυση της ΕΛΕΠΑΠ, μη κερδοσκοπικού σωματείου που για παιδιά με αναπηρίες ακολουθεί το πρόγραμμα «βήματα ζωής».
