Αντιρατσιστές α λα καρτ

Ο θρίαμβος του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο NBA ακολουθήθηκε (όπως κάθε επιτυχία Έλληνα αθλητή) από έναν καταιγισμό κοινοτοπίας στα social media και όχι μόνο. Δύο από τις εκφράσεις που χρησιμοποιήθηκαν, δε, μάλλον διαστρέβλωσαν την πραγματικότητα.

Έγινε λόγος κατ’ αρχάς για «ένα παιδί που ξεκίνησε από τα Σεπόλια και έφτασε στην κορυφή του κόσμου». Κι όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι. Όντως ο Γιάννης πρωτοαντίκρισε το φως της ημέρας στην εν λόγω φτωχογειτονιά της Αθήνας. Η ιστορία του όμως είχε ξεκινήσει πιο νωρίς, όταν η οικογένειά του αποφάσισε να εγκαταλείψει τη σπαρασσόμενη από εμφύλιες συρράξεις Νιγηρία και κατόρθωσε τελικά, περνώντας διά πυρός και σιδήρου, όπως όλοι οι μετανάστες, να φτάσει στη χώρα μας. Οι γονείς του Γιάννη τα κατάφεραν. Επέζησαν. Αν είχαν γνωρίσει τη μοίρα κάποιων πιο άτυχων συμπατριωτών τους, το «φαινόμενο Γιάννης Αντετοκούνμπο» δεν θα είχε υπάρξει ποτέ.

Ακούσαμε επίσης πως «ο Γιάννης κάρφωσε εναντίον του ρατσισμού». Ωστόσο, η συντριπτική πλειονότητα των διθυράμβων που γράφτηκαν για τον MVP των φετινών τελικών του ΝΒΑ το προχθεσινό πρωινό διαθέτουν μια τεράστια δόση υποκρισίας. Δεν γίνεται να είσαι επιλεκτικά αντιρατσιστής. Δεν γίνεται να καυχιέσαι πως αποδέχεσαι ως Έλληνα έναν μετανάστη δεύτερης γενιάς μόνο και μόνο επειδή έτυχε να είναι καλός σε κάτι και να αλλάζεις πεζοδρόμιο όταν συναντάς έναν άνθρωπο με το ίδιο χρώμα δέρματος στους δρόμους της Αθήνας.

Προχθές είδαμε να αποθεώνουν τον Γιάννη εκπρόσωποι και ψηφοφόροι κομμάτων που έχουν επανειλημμένα καταψηφίσει τους νόμους για την ιθαγένεια, υποστηρίζοντας πως «Έλληνας δεν γίνεσαι, γεννιέσαι». Οι άνθρωποι αυτοί παραμένουν ρατσιστές. Ο Έλληνας Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν τους έκανε να αλλάξουν μυαλά. Απλώς τους εξέθεσε.

Είναι γεγονός πως ο άθλος που πραγματοποίησε φέτος ο Γιάννης θα βοηθήσει κάποιους συμπατριώτες μας (πολλούς ή λίγους, αυτό θα φανεί στην πορεία) να δουν με διαφορετικό μάτι τους μετανάστες που ζουν και αγωνίζονται να επιβιώσουν στη χώρα μας. Ας μη γελιόμαστε όμως. Δυστυχώς παραμένουμε σε μεγάλο βαθμό ρατσιστές. Κι αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει ένα δαχτυλίδι του ΝΒΑ…