Ακόμα και να περνούσε ο Ολυμπιακός, δεν έπειθε ότι μπορεί…

Ευρώπη τέλος, λοιπόν, για τον Ολυμπιακό, καθώς η πρόκριση είχε ήδη κάνει… φτερά από το βράδυ της Πέμπτης, πριν καν, δηλαδή, από το τελευταίο ματς της κανονικής περιόδου της Ευρωλίγκας με τη Νταρουσάφακα. Όταν, δηλαδή, η Ζαλγκίρις πέρασε νικηφόρα από την έδρα της (αδιάφορης) Ρεάλ Μαδρίτης, κάτι που σήμαινε πως η αναμέτρηση των «ερυθρόλευκων» στο ΣΕΦ είχε αποκτήσει οριστικά και αμετάκλητα διαδικαστικό χαρακτήρα, χωρίς το παραμικρό βαθμολογικό ενδιαφέρον.

Αν γράψουμε ότι η συγκεκριμένη εξέλιξη μάς προκάλεσε τρομερή έκπληξη, θα είναι ψέμα. Η αλήθεια είναι ότι όταν εξαρτάσαι από σειρά αποτελεσμάτων σε άλλα παιχνίδια πλην του δικού σου για να πάρεις μία πρόκριση, οι πιθανότητες θα είναι πάντα εναντίον σου.

Διότι αφενός δεν μπορείς να έχεις απαίτηση από άλλες, αδιάφορες βαθμολογικά, ομάδες να παίξουν για σένα, αφετέρου ακόμα κι αν αγωνιστούν πλήρεις και με όλες τους τις δυνάμεις, οι πιθανότητες θα είναι πάντα με το κλαμπ που έχει το βαθμολογικό κίνητρο, άρα και τη μεγαλύτερη «κάψα» για τη νίκη. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτή η ομάδα ήταν η Ζαλγκίρις.

Μια ακόμη -επίσης πικρή- αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να κατηγορεί κανέναν άλλον πέρα από τον εαυτό του για το φετινό ευρωπαϊκό του πάθημα. Μετά το πολύ καλό ξεκίνημα στο πρώτο μισό της σεζόν οι Πειραιώτες είχαν ρεκόρ 12-7 και κοίταζαν εύλογα με αισιοδοξία τη συνέχεια. Όταν, λοιπόν, αυτό το 12-7 γίνεται 14-15 με οκτώ ήττες στα τελευταία δέκα ματς, τότε δεν σου φταίει καμία Ζαλγκίρις και καμία Ρεάλ.

Το χειρότερο, όμως, για τον Ολυμπιακό ίσως δεν είναι ότι δεν πέρασε στην επόμενη φάση, αλλά ότι ακόμα κι αν έπαιρνε την πρόκριση, θα το έκανε δίχως να πείθει σε καμία περίπτωση με την απόδοσή του. Θα το έκανε δίχως να εμπνέει τους φιλάθλους του ότι μπορεί ρεαλιστικά να πετύχει κάτι καλό απέναντι σε κάποιο από τα «θηρία» πάνω στο οποίο θα έπεφτε μετά. Ήτοι, μία εκ των Φενέρμπαχτσε, ΤΣΣΚΑ και Ρεάλ Μαδρίτης. Με μειονέκτημα έδρας, πάντα.

Διότι κι άλλες φορές οι Πειραιώτες είχαν βρεθεί με μειονέκτημα έδρας στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας, όμως αφενός είχαν πάντοτε σοβαρές ελπίδες να περάσουν -λόγω «βάρους» φανέλας και γενικότερης νοοτροπίας-, αφετέρου το έκαναν πράξη τρεις φορές.

Με τον Παναθηναϊκό και την Παρτιζάν το ’97, με τη Σιένα το ’12 και με τη Μπαρτσελόνα το ’15. Αντίθετα, φέτος πέρα από το ότι ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε, η αποκαρδιωτική εικόνα του στο παρκέ το τελευταίο δίμηνο δεν έπειθε κανέναν ότι θα μπορούσε να επαναλάβει ή έστω να πλησιάσει κάτι παρόμοιο, εφόσον προκρινόταν.

Το μόνο «καλό» της όλης υπόθεσης, είναι ότι πλέον η «ερυθρόλευκη» διοίκηση έχει όλο το χρόνο μπροστά της να σκεφτεί. Να δει κατάφατσα την κατάσταση στην ομάδα, να βρει τι φταίει, τι πρέπει να αλλάξει και τι πρέπει να μείνει ίδιο, να καταστρώσει το πλάνο της, να το εφαρμόσει και εν τέλει να παρουσιάσει κάτι εντελώς διαφορετικό την επόμενη σεζόν. Κάτι που θα κάνει όλους μας να θυμηθούμε γιατί αγαπήσαμε τόσο τον μπασκετικό Ολυμπιακό της τελευταίας δεκαετίας…