Ολυμπιακός: Ευθύνονται (σχεδόν) όλοι, με πρώτο τον κόουτς Μπαρτζώκα

Κατά κανόνα, σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Πριν από τρία χρόνια ο Ολυμπιακός έχασε από το σουτ του Μίτσιτς, πριν από δύο από το σουτ του Γιούλ. Πέρσι ξανά από τη Ρεάλ, που όμως συνολικά ήταν η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης, ασχέτως αν έχασε το τρόπαιο από τον Παναθηναϊκό.

Φέτος; Όλα έμοιαζαν ιδανικά: Ο Ολυμπιακός είχε φροντίσει να πετάξει εκτός φάιναλ φορ τη Ρεάλ, ο Παναθηναϊκός είχε ήδη χάσει από τη Φενέρ. Έμενε η Μονακό, του μπαρουτοκαπνισμένου μεν αλλά παντελώς άπειρου προπονητικά δε Βασίλη Σπανούλη, και στον τελικό περίμενε η Φενέρ. Ε, κάποιον πρέπει και να κερδίσεις για να σηκώσεις την Ευρωλίγκα.

Τι είδαμε, όμως, το βράδυ της Παρασκευής στο Άμπου Ντάμπι; Έναν Ολυμπιακό παντελώς ανέτοιμο πνευματικά και ψυχολογικά, ο οποίος έχανε σχεδόν όλα τα σουτ από μακρινή και μέση απόσταση. Αν δεν υπήρχε και ο συγκινητικός Εβάν Φουρνιέ, τότε από την προηγούμενη πρόταση θα έλειπε και το «σχεδόν».

Ο Σπανούλης δεν έκανε... μαγικά στον ημιτελικό. Δυο-τρία απλά πράγματα έκανε, όπως η ασφυκτική πίεση στα πλέι μέικερ των Πειραιωτών και η παθιασμένη διεκδίκηση κάθε πιθανής και απίθανης μπάλας από τους παίκτες του. Επιθετικά, πικ εν ρολ και... άγιος ο Θεός. Με τη διαφορά ότι τα πικ εν ρολ τα εκτελούσε ο Μάικ Τζέιμς.

Τα παραπάνω δείχνουν τρία πράγματα. Πρώτον, η Μονακό είχε τον σταρ της (Τζέιμς) σε εξαιρετική κατάσταση, ψυχικά και σωματικά. Δεύτερον, είχε σαφές πλάνο στο παιχνίδι της, τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά. Και τρίτον, παρουσιάστηκε έτοιμη να δαγκώσει... σίδερα, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του ημιτελικού.

Από όλα αυτά, ο Ολυμπιακός κατάφερε να τη ματσάρει μόνο σε ένα, αυτό του έτοιμου και μπαρουτοκαπνισμένου σταρ. Ο Εβάν Φουρνιέ μόνο που δεν... περπάτησε στο νερό κόντρα στη Μονακό, όμως δεν ήταν δυνατό να κερδίσει μόνος του τους Μονεγάσκους.

Ακόμα και δυο-τρία λάθη που έκανε στο φινάλε, οφείλονταν στην κόπωση, καθώς είχε τραβήξει ολομόναχος το επιθετικό κουπί για 35 λεπτά. Kαι παρ' όλα αυτά, έχοντας κρατήσει μόνος του επιθετικά τον Ολυμπιακό παίζοντας στα... κόκκινα, στα τελευταία λεπτά ήταν υποχρεωμένος να κατεβάζει και την μπάλα, παρότι η ομάδα διαθέτει τέσσερις κλασικούς πλέι μέικερ.

Από εκεί και πέρα; Σχεδόν το χάος. Και προσθέτουμε ξανά το «σχεδόν», γιατί για να είμαστε δίκαιοι, οι Νάιτζελ Ουίλιαμς-Γκος και Νίκολα Μιλουτίνοφ προσπάθησαν όσο μπορούσαν. Πέραν αυτών, όμως, μηδέν στο πηλίκο. Και μιλάμε πάντα για την επίθεση, καθώς στην άμυνα υπήρξε όντως έντονη προσπάθεια από τη συντριπτική πλειονότητα των «ερυθρόλευκων».

Οι οργανωτές του Ολυμπιακού τα βρήκαν... σκούρα απέναντι στην πίεση της Μονακό, ωστόσο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι που χρειάζεται η παρέμβαση και το καθαρό μυαλό από τον πάγκο, προκειμένου να γυρίσει η κατάσταση, ή έστω να προκύψει κάποια αντίδραση. Η οποία ωστόσο δεν ήρθε ποτέ. Μόνο οι ηρωισμοί και τα ξεσπάσματα του Φουρνιέ υπήρξαν, τα οποία όμως οφείλονται στην προσωπική του δίψα και ποιότητα και μόνο.

Πέρα από την έλλειψη καθαρού μυαλού και πλάνου μέσα στο παιχνίδι, ο Ολυμπιακός φάνηκε -και αποδείχθηκε- πως ήταν παντελώς ανέτοιμος πνευματικά και ψυχικά για το σημαντικότερο παιχνίδι της σεζόν. Τόσα έρμπολ μαζεμένα, κακές και βεβιασμένες επιλογές και συνεχόμενα φτηνά λάθη, δεν οφείλονται στην κακιά στιγμή, αλλά καταδεικνύουν την ψυχοπνευματική κατάσταση των παικτών. Και αυτό εγείρει ερωτηματικά ως προς την πνευματική προετοιμασία της ομάδας πριν από μεγάλα παιχνίδια, όπως αυτό κόντρα στη Μονακό.

Σχεδόν σε ολόκληρο το δεύτερο μισό του ματς, το επιθετικό σύστημα του Ολυμπιακού ήταν «δώστε την μπάλα στον Φουρνιέ». Ήτοι, επιθετικό πλάνο δεν υπήρχε, ή και να υπήρχε δεν το είδαμε ποτέ στο παρκέ. Όλα αυτά δυστυχώς τα χρεώνεται ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ο οποίος παρά την τεράστια εμπειρία του ηττήθηκε κατά κράτος στο συγκεκριμένο ματς από τον παντελώς άπειρο Σπανούλη.

Και λέμε «δυστυχώς» γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να γράψουμε αυτό που είδαμε, παρά το γεγονός ότι ο «coach B» αποτελεί προσωπική μας αδυναμία. Και δυστυχώς, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης της αποτυχίας στο Άμπου Ντάμπι το έχει αυτός. Ανέτοιμη πνευματικά ομάδα, μηδαμινή αντίδραση από τον πάγκο, εμμονή σε επιλογές (Σάσα, Φαλ) που δεν «τραβούσαν».

Ως αποτέλεσμα, ο Βεζένκοφ ακόμα... χάνει σουτ, ο Φαλ ακόμα δέχεται γκολ-φάουλ και επιθετικά ριμπάουντ από τον συμπαθή Τζαϊτέ (που το βράδυ της Παρασκευής θύμισε... Χακίμ Ολάζουον), ο Ουόκαπ ακόμα παίρνει «σκοτωμένα» σουτ επειδή δεν σουτάρει κανείς άλλος, και ο Φουρνιέ ακόμα προσπαθεί να μαζέψει ολομόναχος τα... ασυμμάζευτα. Και ο Πίτερς ακόμα κάθεται στον πάγκο...

Ίσως όλα αυτά να ακούγονται σκληρά. Όμως αυτά είδαμε, αυτά γράφουμε.

YΓ.1: Τη μεγαλύτερη ευθύνη του αρνητικού αποτελέσματος την έχει μεν ο κόουτς, όμως την αμέσως επόμενη την έχει ο Σάσα Βεζένκοφ. Ο εκ των σταρ του Ολυμπιακού δεν δικαιολόγησε στο ελάχιστο τον συγκεκριμένο τίτλο, όντας κάκιστος και στις δύο πλευρές του παρκέ. Το χειρότερο όλων ήταν ότι στο δεύτερο μισό του ματς σταμάτησε και να σουτάρει, υποχρεώνοντας ουσιαστικά παίκτες όπως οι Γκος, Ουόκαπ να το κάνουν αντ' αυτού...

ΥΓ.2: Εννοείται πως ΟΛΟΙ οι φίλοι του Ολυμπιακού, ανεξαρτήτως συμπαθειών, αντιπαθειών και (εύλογης)... ξενέρας λόγω του φάιναλ φορ, θα πρέπει να βρεθούν κοντά στην ομάδα με ζέση, πάθος και όλες τις δυνάμεις τους για τις μάχες που ακολουθούν στους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος. Για αυτούς θα έχουμε τον χρόνο να γράψουμε αργότερα.

ΥΓ.3: Το φάιναλ φορ έχει τελειώσει ήδη από το βράδυ της Παρασκευής τόσο για τον Ολυμπιακό όσο και για τον Παναθηναϊκό. Ο μικρός τελικός, ένα μπασκετικό απολίθωμα που έχει... ξεμείνει στη διοργάνωση για άγνωστους λόγους, δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Ούτε τώρα, ούτε και είχε ποτέ στο παρελθόν. Φαντάζεστε οι ηττημένοι των τελικών της Ανατολής και της Δύσης στο ΝΒΑ να έπρεπε μετά να παίξουν και μεταξύ τους; Ούτε κι εμείς...