Ολυμπιακός: Περιφέρεια που «σκοτώνει»!

Αποτελούσε το… μαράζι πολλών φίλων του Ολυμπιακού, το επιτάσσουν παράλληλα και οι καιροί στο μπάσκετ βλέπετε, ενώ το επιζητούσε και ο ίδιος ο Γιώργος Μπαρτζώκας: όσο το δυνατόν περισσότεροι απειλούν τόσο το καλύτερο. Ο Ολυμπιακός τα προηγούμενα χρόνια έβγαζε… έλλειμμα στην περιφέρεια, ιδίως στους γκαρντ. Κατέληγε τις περισσότερες των περιπτώσεων να φτάνει να στηρίζεται αποκλειστικά στον Σπανούλη με αποτέλεσμα να γίνεται προβλέψιμος και να επικεντρώνεται η άμυνα πάνω στον αρχηγό και η λειτουργία της ομάδας να μπλοκάρει. Πλέον δείχνει αυτό να αλλάζει… Αυτό προκύπτει τουλάχιστον από τα κομμάτια του παζλ που προστέθηκαν, με τον Γιώργο Μπαρτζώκα ανέκαθεν να έχει τη φιλοσοφία τού «θέλω να σκοράρουν όσο το δυνατόν περισσότεροι» και η ομάδα να μην είναι προβλέψιμη.

Τα δυνατά «όπλα» στην περιφέρεια

Είναι ευδιάκριτο λοιπόν ότι ο Ολυμπιακός έχει ισχυροποιήσει σε μεγάλο βαθμό την περιφέρειά του και εκεί φαίνεται πως έχουν μαζευτεί τα «δυνατά» του όπλα. Παίκτες που μπορούν να επωμιστούν τον ρόλο του «πρωταγωνιστή της βραδιάς» και να «κουβαλήσουν» την ομάδα ανάλογα με τις καταστάσεις και τις ανάγκες του κάθε αγώνα. Ο Ολυμπιακός έχει σχηματίσει μία τριάδα-φωτιά στην περιφέρεια με τους Σλούκα, Χάρισον και Μακ Κίσικ, οι οποίοι μπορούν ανά πάσα στιγμή να δημιουργήσουν συνθήκες για τον εαυτό τους στο σκορ. Έχει και διείσδυση και παιχνίδι στο ένας με έναν με τον Μακ Κίσικ, ντράιβ επίσης με τον Σλούκα και τα αγαπημένα του πουλ απ σουτ και έναν κλασικό σουτέρ στο πρόσωπο του Χάρισον.

Πάντα κάτι έλειπε…

Ο Ολυμπιακός μάλιστα είχε ανάγκη έναν τέτοιον παίκτη, έναν κλασικό σκόρερ, και ο Γιώργος Μπαρτζώκας ήθελε να τον προσθέσει οπωσδήποτε δίπλα στον Κώστα Σλούκα. Τον είχε άλλωστε και στη Φενέρμπαχτσε, κυρίως με τον Μπογκντάνοβιτς στο πλευρό του και ξεδίπλωνε άριστα το παιχνίδι του. Ο Χάρισον έπιασε γι’ αυτόν τον λόγο μεγάλο λιμάνι. Για να δώσει (κυρίως) σκορ, να αποτελεί μια μόνιμη επιθετική απειλή για τον Ολυμπιακό. Τα προηγούμενα χρόνια για αυτόν τον ρόλο πάνω κάτω είχε τον Στρέλνιεκς, παλαιότερα τον Λοτζέσκι… Πάντα όμως κάτι έλειπε. Είτε δεν είχε διάρκεια ο πρώτος και «κρυβόταν» σε μεγάλα παιχνίδια είτε οι πολλαπλοί τραυματισμοί του δεύτερου, για να μην αναφέρουμε και την πονεμένη ιστορία στον «άσο», από τότε που ο Λο αναγκάστηκε να σταματήσει εξαιτίας του γονάτου του.

Δεν είναι η «ομάδα του ενός»

Πέρασαν από τον Ολυμπιακό καλοί παίκτες, με ό,τι πιο κοντινό σε αυτό που ήθελε τον Ντάνιελ Χάκετ. Είχε άλλες θεωρητικά καλές επιλογές, όπως ο Όλιβερ Λαφαγέτ που προερχόταν από εξαιρετική σεζόν με τη Βαλένθια σε Ισπανία και Γιούροκαπ, άλλες που δεν πήρε αυτά που περίμενε, όπως από τον Ρόμπερτς, τον Γκος ή πολύ περισσότερο από τον Μπάλντγουιν. Φέτος -πάντα σε θεωρητικό βαθμό γιατί ο καθρέφτης είναι το παρκέ και μόνο και «ταμείο» θα γίνει στο τέλος της σεζόν- έχει προσθέσει όλα αυτά που είχε ανάγκη: έχει κανονικό «άσο», ολοκληρωμένο παίκτη που δίνει δημιουργία και σκορ και όχι ένα πράγμα. Έχει αθλητικότητα, έχει διείσδυση, έχει σουτ… Έχει παίκτες που μπορούν να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να σταματήσει να είναι «ομάδα του ενός», όπως ήταν τα περισσότερα χρόνια, όπου έφτανε σε ένα σημείο να περιμένει τα πάντα από τον Σπανούλη.

Έχει βάθος στον πάγκο με εμπειρία και ποιότητα

Είναι κομβικό αυτό και για τη λειτουργία της ομάδας. Το πώς θα μετατοπίσει την αντίπαλη άμυνα. Δεν θα μπορεί να επικεντρωθεί σε έναν, να στείλει «παγίδες» κ.τ.λ. γιατί πολύ απλά θα καραδοκούν οι υπόλοιποι έτοιμοι να κάνουν ζημιά. Και προσέξτε κάτι: δεν έχουμε μιλήσει για το βάθος. Για αυτούς που θα έρχονται από τον πάγκο. Γιατί στην κουβέντα δεν έχουμε βάλει τον Παπανικολάου (10ετή πορεία στην Ευρωλίγκα με 231 ματς), τον Σπανούλη (14 χρόνια στην Ευρωλίγκα με 324 ματς) που αποδεικνύει συνεχώς ότι είναι σε άριστη κατάσταση και τον Τζένκινς, έναν παίκτη με 7ετή εμπειρία από την Ευρωλίγκα και 160 παιχνίδια στην πλάτη του. Είναι ευδιάκριτες τόσο η ποιότητα όσο και η εμπειρία.