Ελληνικό μπάσκετ και πρόβλημα στο σουτ. Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου

Πριν το Μουντομπάσκετ όλοι έλεγαν «έχουμε πρόβλημα στο σουτ, αλλά εντάξει»... Τι εντάξει. Η Εθνική ομάδα έχει πάρει την κάτω βόλτα τα τελευταία χρόνια γιατί πέρα από τα δομικά προβλήματα και τις παθογένειες στο μπάσκετ που τα έχουμε αναλύσει-ξετινάξει, έχει και αγωνιστικό πρόβλημα στα βασικά. Τα βασικά στο μπάσκετ είναι το σουτ και το ριμπάουντ.

Το ελληνικό μπάσκετ εδώ και χρόνια έχει σταματήσει να βγάζει σκόρερς. Και το κακό συνεχίζεται. Οι επιδόσεις των εθνικών ομάδων στις μικρές ηλικίες είναι απογοητευτικές τα τελευταία χρόνια. Νέα μεγάλα ταλέντα δεν βγαίνουν. Προσπάθεια γίνεται για να βαπτιστούν καποιοι ως «καλά ταλέντα» αλλά στην ουσία μεγάλα ταλέντα δεν υπάρχουν. Και η ιστορία διδάσκει ότι όποτε η Εθνική ομάδα είχε μεγάλους σκόρερς, τότε μόνο έκανε επιτυχίες.

Όλοι λέμε για τα τελευταία 10 πέτρινα χρόνια της Εθνικής, αλλά η επικοινωνιακή προπαγάνδα στο παρελθόν με την «επίσημη αγαπημένη» σκέπασε ότι είχαν υπάρξει άλλα 16 χρόνια αποτυχιών! Για την ακρίβεια είναι λίγα τα μεσοδιαστήματα που η Εθνική έφερε επιτυχίες. Και αυτό το έκανε όποτε είχε σκόρες. Οι οποίοι έχουν αποχαιρετήσει από καιρό.

Γενικώς το μπάσκετ στην Ευρώπη έχει πάει στο σουτ, πολλά ματς κρίνονται από το σουτ και από την περιφέρεια. Πολλές χώρες μάς έχουν ξεπεράσει.

Πάμε να δούμε τις επιτυχίες της «επίσημης αγαπημένης», μια φράση που ακούγεται πλέον εκνευριστική. Δεν είναι πολλές στην πραγματικότητα οι επιτυχίες, αλλά έχουν σφηνωθεί στο μυαλό των φιλάθλων ως πολλές λόγω επικοινωνιακής προπαγάνδας.

Και κοιτάξτε σε αυτές τις επιτυχίες τι σκόρερς υπήρχαν που δεν τους έφτιαξε ο Βασιλακόπουλος και το σύστημα ανάπτυξης του μπάσκετ, γιατί αν μπορούσε να τους φτιάξει θα έφτιαχνε και άλλους τέτοιους στη συνέχεια. Όμως οι σκόρερς γεννιούνται.

Ποιος Βασιλακόπουλος έφτιαξε τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, για γέλια είναι αυτό. Ποιος Βασιλακόπουλος έφτιαξε τον Σπανούλη, τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη. Φτιαξτε κι άλλους λοιπόν. Πού είναι;

1987 η πρώτη μεγάλη επιτυχία της Εθνικής ομάδας μπάσκετ. Είχαμε την ευλογία, την ευτυχή συγκυρία να συνυπάρξουν στην περιφέρεια της Εθνικής ένας Γκάλης και ένας Γιαννάκης. Και ο Φάνης είχε καλό χέρι.

Τον Γκάλη τον ξέρουν σε όλο τον πλανήτη, όμως και ο Γιαννάκης ήταν φαινόμενο. Πριν πάει καν στον Άρη, νεαρός, στον Ιωνικό έκανε απίστευτα πράγματα. Απίθανος σκόρερ. Έχοντας έπειτα δίπλα του τον «εξωγήινο» Νίκο Γκάλη περιόρισε το σκοράρισμα αναλαμβάνοντας κι άλλους ρόλους.

Κανένας Βασιλακόπουλος δεν μπορούσε να οδηγήσει την Εθνική το 1987 στη κατάκτηση του χρυσού, αν δεν είχαμε Γκάλη και Γιαννάκη.

Τα ίδια ισχύουν και για το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 1989.

Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια για να πάμε στην τρίτη μεγάλη επιτυχία στο Ευρωπαϊκό χρυσό του 2005. Πέρασαν 16 χρόνια! Αλλά ξαναβρήκαμε σκόρερς και παικταράδες στα γκαρντ. Παπαλουκάς, Σπανούλης, Διαμαντίδης, είχαμε και τον Φώτση που σούταρε σαν γκαρντ.

Και στο Μουντομπάσκετ του 2006 που πήραμε το ασημένιο και κάναμε την απίθανη νίκη επί των δυνατών τότε ΗΠΑ, είχαμε πάλι Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Σπανούλη.

Και στο χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό του 2009, είχαμε Σπανούλη και Φώτση που σούταρε σαν γκαρντ.

Τελειώσαμε εκεί. Όπως βλέπετε, η «επίσημη αγαπημένη» στην πραγματικότητα ήταν δύο περίοδοι που αποτελούταν από μια τριετία η πρώτη περίοδος (1987 και 1989), και μια πενταετία η δεύτερη περίοδος (2005, 2006 και 2009).

Να κάτσω να γράψω τις αποτυχίες για κάθε χρονιά; Δεν με φτάνει όλη η σελίδα. Και το μέλλον είναι σκοτεινό αφού μεγάλα ονόματα είναι προς τη δύση της καριέρας τους και νέα μεγάλα ταλέντα δεν έρχονται από κάτω.

Είναι θέμα λοιπόν οι επιλογές Βασιλακόπουλου σε προπονητές τύπου Σκουρτόπουλου που σύμφωνα με έγκυρα ρεπορτάζ η αμοιβή του ήταν τόσο χαμηλή όσο ένας δημόσιος υπάλληλος, και πιο πριν από αυτόν ο Μίσσας, η παταγώδης αποτυχία της επιλογής Τρινκιέρι κ.λ.π.. Είναι θέμα επίσης η διάλυση της Α1 με την ΚΕΔ που στηρίζει ο Βασιλακόπουλος και την έξοδο του Ολυμπιακού. Υπάρχει όμως και αγωνιστικό θέμα.

Το ελληνικό μπάσκετ πάει συνεχώς προς τα κάτω, διοικητικά, οικονομικά, και αγωνιστικά. Όσο περνάει ο καιρός αυτό θα χειροτερεύει, διοικητικά, οικονομικά και αγωνιστικά. Χωρίς Ολυμπιακό το πρωτάθλημα θα απαξιώνεται, οικονομικά αποδυναμώνεται, μεγάλοι ηλικιακά παίκτες δεν μπορούν πια να δώσουν ότι έδιναν στην Εθνική, και οι σκόρερς από την περιφέρεια έχουν αποχωρήσει.

Η επικοινωνιακή προπαγάνδα κατέρρευσε. Όταν έχεις σοβαρό πρόβλημα, πρέπει να κάνεις τομές. Και τομές δεν βλέπω. Το ελληνικό μπάσκετ δεν έχει πιάσει ακόμα πάτο, τα χειρότερα είναι μπροστά. Όποιος δεν καταλαβαίνει ότι οικονομικά και αγωνιστικά τα χειρότερα είναι μπροστά, είναι άσχετος ή έχει συμφέρον.

Μόνο ένας σύλλογος στην Ελλάδα έχει συμφέρον από αυτήν την κατάσταση. Ο Παναθηναϊκός που θέλει πάση θυσία να διατηρήσει τα πρωτεία και να είναι ο μονόφθαλμος μεταξύ τυφλών. Το ερώτημα είναι οι άλλοι τι κάνουν; Τραγουδούν στο ρυθμό της ορχήστρας του Τιτανικού που βυθίζεται;