Η πιο μεγάλη ώρα για το όνειρο του Γιάννη

Ούσα παγιδευμένη στο πρώτο της, πρόωρο, τελικό στη Νανζίν, η Εθνική μας είδε το τυρί αλλά δεν έπεσε στη… φάκα ή χάκα αν θέλετε. Η απότομη προσγείωση από τη Βραζιλία του «αειθαλούς» Βαρεζάο πείσμωσε την παρέα του Γιάννη και εκείνη αντέδρασε στο ματς με τους Νεοζηλανδούς. Δεν θα αναλύσουμε όμως το ματς. Έπρεπε να κερδίσουμε και το κάναμε. Αλίμονο αν αφιερώσουμε γραμμές σε ένα ματς που υπό άλλες συνθήκες απλώς θα κρινόταν η «πρωτιά».

Από εδώ και πέρα μπαίνουμε σε άλλα μονοπάτια καθώς ξεκινάει το σημαντικό σκέλος του Μουντομπάσκετ. Η όποια σεναριολογία για τη β’ φάση περί Τούρκων και Βραζιλίας πήγε περίπατο. Με τον αθλητισμό είναι δύσκολο να προκαθορίσεις αποτελέσματα και να βασιστείς σε αυτά. Η Τσεχία πέταξε την εξουθενωμένη Τουρκία εκτός διοργάνωσης και πλέον η υπόθεση «νίκη των Τούρκων επί της Σελεσάο» δεν υπάρχει!

Άλλωστε οι εικασίες μόνο «κακό» προκαλούν. Οι Έλληνες είναι εκείνοι που κρατούν τη μοίρα στα χέρια τους. Μόνοι τους θα αποφασίσουν για το μέλλον τους στη διοργάνωση. Και αυτό θα κριθεί στο ματς «do or die» με τους Αμερικανούς. Όπως τότε στη Σαϊτάμα. Έτσι και τώρα. Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπάρχει «dream team». Ούτε Λεμπρόν Τζέιμς. Η ομάδα των Η.Π.Α δεν δείχνει άτρωτη. Προσέξτε, δεν λέμε πως είναι του χεριού μας αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει το συγκρότημα του Θανάση Σκουρτούπουλου να τη φοβηθεί. Ο Σαρίτσα έδειξε τις αδυναμίες τους και η «επίσημη αγαπημένη» καλείται να κάνει το καλύτερο της παιχνίδι αν θέλει να ονειρεύεται «οχτάδα».

Και αφού μιλήσαμε για όνειρα, ο Γιάννης θα πραγματοποιήσει το δικό του. Στην Ιαπωνία το 2006 ήταν μικρός. Τώρα είναι μεγάλος και ικανός να κερδίσει την Αμερική. Αυτό που ήθελε πάντα. Θα έχει ενδιαφέρον η εμφάνιση του MVP του ΝΒΑ το μεσημέρι του Σαββάτου (7/9). Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα!

Ας μη βγάζουμε… επιτάφιους τόσο νωρίς

Κανείς από τον κύκλο της «γαλανόλευκης» δεν μίλησε για μετάλλιο. Το ότι έχουμε ένα από τα καλύτερα ρόστερ των τελευταίων χρόνων (ίσως το καλύτερο) δεν σημαίνει πως παίζουμε μόνοι μας. Στο παρκέ αγωνίζονται δύο ομάδες και οι πιθανότητες είναι πάντα μοιρασμένες. Η ήττα και και η κακή εμφάνιση είναι μέσα στο πρόγραμμα.

Είναι η ώρα όμως για «τεστ» ετοιμότητας και ταυτότητας. Και όχι μόνο για την ομάδα αλλά και για τον Γιάννη. Κόντρα σε αυτούς που αγωνίζεται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Κόντρα σε μερικούς απ’ αυτούς που τον αμφισβήτησαν για το βραβείο του MVP. Κόντρα στους που βγήκαν αμέσως να σαμποτάρουν και να γκρινιάξουν μετά την πρώτη ήττα. Ναι για τους έξυπνους - ξερόλες «ελληναράδες» λέω. Και αν είναι να αποκλειστούμε ρε παιδί μου από τους αστέρες του ΝΒΑ, ας είναι. Ας μην βγάζουμε επιτάφιους από τώρα. Ούτε Σέρβοι είμαστε, ούτε Ισπανοί, να κερδίζουμε με τη φανέλα. Θα ιδρώσουν, θα προσπαθήσουν και στο τέλος θα γίνει η λυπητερή.

Υ.Γ 1: Προπονηταράς ο Άτσο Πέτροβιτς (αδερφός του μεγάλου Ντράζεν) μας εξέθεσε για τα καλά. Και την Τρίτη (3/9) και το 2016, όντας προπονητής της Κροατίας. Ωστόσο έχει… μεγάλο στόμα. Και αν δεν μπορεί εκείνος να μαζέψει τα λόγια του, τότε μπορεί η «γαλανόλευκη». Ποιος ξέρει; Ίσως οι δρόμοι μας σμίξουν ξανά κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης και απαντήσουμε αναλόγως.

Υ.Γ2: Δεν επιτρέπεται να δέχεσαι 97 πόντους όταν θες να λέγεσαι αμυντική ομάδα. Χρήζει βελτίωση η «γαλανόλευκη» άμυνα και μάλιστα άμεση. Οι Αμερικανοί δεν θα συγχωρήσουν…