Μόλις περάσει το Ευρωμπάσκετ θα φανεί το ενδιαφέρον της ΕΟΚ για το μπάσκετ γυναικών

Παρά τη μεγάλη δίψα για διάκριση που υπήρχε σε όλους, η Εθνική Γυναικών δεν τα κατάφερε ούτε σ’ αυτό το Ευρωμπάσκετ και παρότι είχε μια συγκλονιστική στήριξη από τον κόσμο στο ΣΕΦ.

Ίσως το μόνο στοίχημα που κέρδισε η ΕΟΚ, καθώς αγωνιστικά δεν τα πήγαμε τόσο καλά (αν και είχαμε την ατυχία να παίξουμε με ισχυρούς αντιπάλους) και το τεχνικό επιτελείο αποδείχτηκε ανεπαρκές για τέτοιους αγώνες υψηλού επιπέδου. Είχαμε τόσο καιρό να προετοιμαστούμε για το ματς με την Τουρκία, όπου ξέραμε ότι σ’ αυτό θα κρινόταν η πρόκριση στα προημιτελικά, αλλά πιαστήκαμε αδιάβαστοι σε απλά πράγματα.

Ο Πέτρος Πρέκας δείχνει να μην μπορεί, δεν έχει κάνει κάτι όσο διάστημα είναι στην Εθνική και …πληρώνουμε τις εμμονές του. Εμπιστευόμενος μόνο τις βασικές και δείχνοντας να μην πιστεύει στις από πίσω (αν και στο ματς με την Ελβετία έκαναν καλή δουλειά), υποχρεωνόμαστε να βγάζουμε τα παιχνίδια με 5-6 άντε το πολύ 7 παίκτριες. Έτσι όμως δουλειά δεν γίνεται. Κι αν θεωρεί ότι οι άλλες δεν κάνουν ή δεν μπορούν, ας το πουν ανοιχτά για να σταματήσουμε κι εμείς τη γκρίνια.

Όπως και να ‘χει, κρίνεται επιβεβλημένη η αλλαγή προσώπων στον πάγκο, εάν θέλουμε κάτι διαφορετικό στο μέλλον. Με την υπάρχουσα συνταγή, δύσκολα θα δούμε προκοπή. Ακούγεται ήδη ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος, αν και ούτε αυτός τα κατάφερε με την εθνική Σλοβενίας, έχοντας δίπλα του τη Στέλλα Καλτσίδου. Άλλη μια υποψήφια είναι η Ελένη Καπογιάννη, ενώ στο τραπέζι μπορεί να πέσει και το όνομα του Θάνου Νίκλα.

Και για να μην τα ρίχνουμε όλα στον Πρέκα, ίσως έχει υπερεκτιμηθεί και η δυνατότητα αυτής της γενιάς, των βασικών αθλητριών αυτής της Εθνικής. Καλές παίκτριες αλλά εκ του αποτελέσματος δεν έχουν φέρει κάποια επιτυχία, σε αντίθεση με την προηγούμενη γενιά. Ίσως ήρθε η ώρα να βγει μπροστά το νέο αίμα, να γίνει ένα φρεσκάρισμα στην Εθνική.

Περνώντας στην ΕΟΚ, είπαμε ότι κέρδισε το στοίχημα του κόσμου (αν και από σήμερα αναμένεται να προσγειωθούμε στη σκληρή πραγματικότητα με άδειες εξέδρες στο ΣΕΦ). Το ενδιαφέρον της για το μπάσκετ γυναικών θα φανεί τώρα, μόλις περάσει το Ευρωμπάσκετ.

Καλά και ωραία όσα έγιναν όλο αυτό το διάστημα, αλλά πιο πολύ ήταν για το μάρκετινγκ. Το μπάσκετ γυναικών χρειάζεται ανθρώπους να δουλεύουν νυχθημερόν με τα κορίτσια και όχι …βιντεάκια στα σόσιαλ. Το αναπτυξιακό κομμάτι είναι το παν. Πρέπει να βγουν νέες αθλήτριες, που να ανταποκρίνονται στα στάνταρ του σύγχρονου μπάσκετ (αθλητικότητα, τρίποντο –κι εδώ ήταν φανερή η απουσία της Τσινέκε).

Δεν είναι εύκολο, θέλει πολλή δουλειά. Και τους κατάλληλους ανθρώπους. Δεν ξέρουμε γιατί δεν ενεργοποιούνται αθλήτριες του παρελθόντος, όπως οι μεγάλες Εβίνα Μάλτση και Αναστασία Κωστάκη. Με ουσιαστικό ρόλο και όχι για να βγάζουν …φωτογραφίες με τη Φιόνα. Εκτός εάν δεν θέλουν οι ίδιες. Με σχέδιο και όραμα μπορεί να γίνει κάτι, αρκεί να το θέλει πραγματικά η Ομοσπονδία. Θα φανεί στην πορεία. Δεν είμαστε και τόσο αισιόδοξοι, αλλά ελπίζουμε.

Κλείνοντας, κι επειδή μας είχαν χαρακτηρίσει «κακούς», δεν είδαμε τελικά κάποιο απτό αποτέλεσμα με τη νατουραλιζέ. Απλά υποκύψαμε κι εμείς στη μόδα. Και …μειώσαμε την Ελληνίδα αθλήτρια. Και για την ιστορία, οι περισσότερες ομάδες των προημιτελικών δεν έχουν κάποια Αμερικανίδα στη σύνθεσή τους και βασίζονται αποκλειστικά σε γηγενείς αθλήτριες. Εάν αυτό λέει κάτι…

Στο Ευρωμπάσκετ αυτό χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία, που ίσως να μην την ξαναέχουμε στο μέλλον. Εν κατακλείδι, δεν πετύχαμε. Μακάρι τουλάχιστον η διοργάνωση αυτή να φέρει νέα κορίτσια στο άθλημα.