Διαμαντάκος: «Η επόμενη μέρα να είναι ασύγκριτα καλύτερη από την προηγούμενη»

Ο τεχνικός ηγέτης του Αγρινίου, Γιάννης Διαμαντάκος, μίλησε στο «ΦΩΣ» για την κατάσταση που επικρατεί και κατέθεσε τη δική του άποψη. Έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα λόγια του.

Για το ενδεχόμενο επανέναρξης του πρωταθλήματος: «Όπως είχα δηλώσει και πριν από έναν μήνα περίπου, αυτή είναι μια απόφαση αποκλειστικά της ΕΟΚ. Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του, η δική μου είναι πως άπαξ και οι αρμόδιοι φορείς της πολιτείας (υπ. Υγείας, ΕΟΔΥ) δώσουν το πράσινο φως πως οι εμπλεκόμενοι δεν διατρέχουν κανέναν κίνδυνο, θα προτιμούσα να συνεχιστεί. Τρόποι και χρονικά περιθώρια για την ολοκλήρωσή του υπάρχουν».

Για την υγεία των αθλητών: «Το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει μάρτυρες άρθρων, τοποθετήσεων, απόψεων που όλοι επικαλούνται την υγεία των αθλητών, το προφανές, το αυτονόητο δηλαδή…

Θα ήθελα να κάνω μια υπόθεση εργασίας: Ας φανταστούμε ένα κράτος με απείρους πόρους που σε μια ανάλογη κατάσταση θα πριμοδοτούσε η Ομοσπονδία την κάθε ομάδα για κάθε επίσημο αγώνα που διεξάγει στην περίοδο της επανέναρξης με ένα Χ ποσό (5.000 ευρώ/ αγώνα για παράδειγμα)… Είμαι περίεργος από όλους αυτούς που κόπτονται για την υγεία των αθλητών, για την ελλιπή προετοιμασία, για τις υψηλές θερμοκρασίες, πόσοι θα είχαν την ιδία ζέση και το ίδιο πάθος να αναδείξουν την υγειονομική και σωματική προστασία των αθλητών…».

Για τα περί αναδιάρθρωσης: «Αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά περί αναδιάρθρωσης (και όχι καιροσκοπικά ή εξυπηρετώντας μικροσυμφέροντα) θα έπρεπε να ξεκινήσουμε από τη βάση, διότι αναδιάρθρωση σημαίνει ένα αναπτυξιακό μοντέλο που σε ένα μακρόκυκλο 4-8 ετών θα έχει απτά αποτελέσματα, δηλαδή επιγραμματικά αναφέρω άνοδος αγωνιστικού επιπέδου, ανάδειξη νέων αθλητών, μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το φίλαθλο κοινό και αρκετά άλλα. Άκουσα κυρίως για γεωγραφικές αναδιαρθρώσεις που ο καθένας εξέθετε την άποψή του σύμφωνα με τα δικά του συμφέροντα.

Η Α2 είναι το καλύτερο πρωτάθλημα που διοργανώνει η ΕΟΚ, μιλάμε για ένα Πανελλαδικό Πρωτάθλημα, προθάλαμο για ομάδες και αθλητές στην Α1 και στις Εθνικές Ομάδες. Αν επιχειρήσουμε να κάνουμε Α2 Βόρειου Αιγαίου, Α2 Ιονίου Πελάγους, Α2 Δωδεκανήσων, Θεσσαλίας και ούτω καθεξής το μοναδικό που θα επιτύχουμε είναι να συρρικνώσουμε την εμβέλεια και την απήχησή του, την αίγλη του και να ρίξουμε αρκετά χαμηλά το αγωνιστικό επίπεδο.

Σχετικά με το οικονομικό σκέλος και τις δυσκολίες που εικάζεται ότι το άμεσο μέλλον θα έχει, να το επιχειρήσω να το σχολιάσω σε δυο σκέλη:

Κανένας δεν υποστηρίζει πως η ενασχόληση με τον αθλητισμό, με το μπάσκετ, δεν απαιτεί θυσίες και πόρους, ωστόσο το ίδιο το μπάσκετ δεν κάλεσε ούτε υποχρέωσε κάποιον να ασχοληθεί με αυτό από οποιοδήποτε πόστο. Η ενασχόληση με τον αθλητισμό είναι διάθεση για προσφορά, μπαίνει κανείς στον χώρο για να προσφέρει, ενίοτε και έναντι αμοιβής (παίκτες, προπονητές, π.χ.) κανείς όμως δεν υποχρεώθηκε να το κάνει και σε καμία περίπτωση η ενασχόληση αυτή δεν είναι χόμπι. Όποιος θέλει να κάνει το χόμπι του υπάρχουν θαυμάσια επιτραπέζια παιχνίδια, τάβλι, σκάκι, το να υπηρετείς τον αθλητισμό από οποιοδήποτε πόστο είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Όταν παίρνεις την απόφαση να μπεις στον χώρο πρέπει και να βρεις λύσεις για οποιοδήποτε θέμα ακόμα και το οικονομικό, τρόποι υπάρχουν και μάλιστα αρκετοί, αρκεί να έχει ως γνώμονα αυτό που έλεγε ο αείμνηστος Φαίδωνας Ματθαίου [respect the ball]… για όσους καταλαβαίνουν τη σημασία της ρήσης του.

Η έννοια της κρίσης που έρχεται ναι μεν δημιουργεί δυσκολίες αλλά δεν αποτελεί καταστροφή, αρκεί όχι μόνο να τη δούμε στην πραγματική της διάσταση (και όχι μεγεθύνοντάς τη σκοπίμως) αλλά παράλληλα να επιχειρήσουμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα και να χτίσουμε πάνω σε καλύτερες βάσεις. Τετριμμένο ως τοποθέτηση αλλά ρεαλιστικό.

Σε συνέχεια των παραπάνω να υπενθυμίσω ότι ήταν τέτοια εποχή πριν από 10 χρόνια όταν από το Καστελόριζο (2010) ανακοινωνόταν η έναρξη στη χώρα μας μιας κρίσης οικονομικής και κοινωνικής που έφτασε σχεδόν μέχρι τις μέρες μας..

Να θυμίσω τι πέτυχε το κεφάλαιο ελληνικό μπάσκετ αυτά τα 10 χρόνια, εν μέσω οικονομικής κρίσης σε συλλογικό επίπεδο:

Τρεις φορές κατάκτηση της Eυρωλίγκας από ελληνικούς συλλόγους.

Δύο φορές κατάκτηση του Διηπειρωτικού από ελληνικούς συλλόγους.

Μία φορά κατάκτηση Τσάμπιονς Λιγκ από ελληνικό σύλλογο.

Οι μισές ομάδες της σημερινής Α1 όχι μόνο κατάφεραν στη διάρκεια αυτής της δεκαετίας να εισέλθουν στο μπασκετικό προσκήνιο αλλά παράλληλα κάποιες εξ αυτών έχουν αξιοζήλευτη πορεία ακόμα και σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις και το κυριότερο για μένα κάποιες εξ αυτών έχοντας πραγματικά επενδύσει στην παραγωγή.

Ακόμα και η ομάδα που υπηρετώ σήμερα, το 2010 βρισκόταν στις τοπικές κατηγορίες και σήμερα βρισκόμαστε στην Α2, όπως και αρκετές άλλες στην κατηγορία που συμμετέχουμε, εν μέσω οικονομικής κρίσης…

Ο αθλητισμός είναι κοινωνικό φαινόμενο, το δε μπάσκετ ένα άθλημα που η επίδρασή του στην ελληνική κοινωνία ήταν σημαντικότατη ακόμα και σε περιόδους κατά πολύ πιο δύσκολες από αυτές που βιώνουμε σήμερα, έφερνε επιτυχίες που μας έκαναν υπερήφανους (μετεμφυλιακή περίοδος, δικτατορία, περίοδος οικονομικής κρίσης).

Είναι γεγονός πως ο φόβος έχει κυριεύσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, όσο πιο γρήγορα μας επιτραπεί με απόλυτη ασφάλεια να επιστρέψουμε τόσο καλύτερο για όλους μας και κυρίως για τους αθλητές, όσο αποφεύγεις τον φόβο τόσο πιο δύσκολα γλιτώνεις από αυτόν, όταν τον αντιμετωπίζεις αποφασιστικά τον κερδίζεις πιο γρήγορα και πιο εύκολα.

Εξαρτάται από εμάς η επόμενη μέρα, όποτε και αν έρθει αυτή, να είναι ασύγκριτα καλύτερη από την προηγούμενη. Αρκεί να κατανοήσουμε πως κανείς από εμάς δεν είναι το μπάσκετ. Αντιθέτως βρισκόμαστε σε αυτόν τον χώρο γιατί επιλέξαμε να εκφραστούμε μέσα από αυτόν και να τον υπηρετήσουμε, αφήνοντας μια παρακαταθήκη καλύτερη από αυτή που βρήκαμε. Καλή αντάμωση στα γήπεδα!».