Ζιάγκος: «Ο Α.Ο. Μυκόνου δεν είναι μια ομάδα “πυροτέχνημα”»

Αναλυτικά όσα είπε:

Για το ότι ήταν το φαβορί απ’ την αρχή της σεζόν: «Λένε ότι το “φαβορί” είναι ένας ξεκάθαρα θεωρητικός χαρακτηρισμός. Πρόκειται για μια regular season 30 αγώνων και ακολουθεί μια σειρά play-offs και ένα Final-4, το οποίο στην πραγματικότητα αν δεν πάρεις το πρώτο εισιτήριο στον τελικό μετά μπαίνεις με ένα ψυχολογικό ντισαβαντάζ και σε μια ουδέτερη έδρα. Άρα η έννοια του φαβορί είναι θεωρητική, γιατί δεν παίζεις μόνος σου και βρίσκεσαι σε ένα πρωτάθλημα πολύ ανταγωνιστικό και σκληρό. Μπορεί να συμβούν πολλά και από εκεί που ξεκινάς ως φαβορί την επόμενη σεζόν να πηγαίνεις για την παραμονή σου».

Για τους πανηγυρισμούς στο νησί μετά την άνοδο: «Όλο αυτό που είδατε ήταν η κορύφωση όλων των αυθόρμητων αντιδράσεων μιας ολόκληρης τοπικής κοινωνίας, η οποία ζει μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Αυτήν την πρωτόγνωρη κατάσταση τη ζούμε και εμείς, ακόμα και παιδιά που έχουν ζήσει κατακτήσεις τίτλων. Για παράδειγμα, ο Βαγγέλης Μάντζαρης που έχει δύο Ευρωλίγκες στο παλμαρέ του, αλλά αν τον ρωτήσετε θα σας πει το ίδιο πράγμα. Αυτό που είδατε ήταν η δεύτερη φάση μιας διαδικασίας. Η πρώτη ήταν με την άφιξή μας στο νέο λιμάνι της Μυκόνου, όπου υπήρχαν 200-300 άτομα για τους πρώτους πανηγυρισμούς. Μετά μπήκαμε σε κάτι μικρά πλοιάρια που μας μετέφεραν απ’ το καινούργιο λιμάνι στο παλιό κι εκεί μας περίμενε ένα δεύτερο κομμάτι του πλήθους, για το δεύτερο μέρος των πανηγυρισμών. Ακολούθησε κι ένα τρίτο, που ήταν η περιφορά του τροπαίου στη Χώρα. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Ξέφευγε απ’ το καθιερωμένο του αεροδρομίου, την υποδοχή που βλέπουμε συνήθως. Ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο και εντυπωσιακό. Θέλω να σταθώ περισσότερο στο αυθόρμητο της υπόθεσης. Βγήκε κάτι πάρα πολύ ωραίο και ένα συναίσθημα πολύ έντονο το οποίο εισπράξαμε απ’ τους ανθρώπους εδώ».

Για το ότι όλη τη σεζόν η διοίκηση στήριξε της επιλογές του ίδιου: «Αυτό είναι η ευχή του κάθε προπονητή. Όταν καλείσαι να ηγηθείς τεχνικά μιας ομάδας, θέλεις να έχεις τη δυνατότητα να φτιάξεις όλο το αγωνιστικό κομμάτι και τα γύρω-γύρω με βάση τα δικάσου “θέλω”, τις δικές σου αξιώσεις και τις δικές σου προσδοκίες, ώστε να έχεις στο τέλος της ημέρας και την ευθύνη για οτιδήποτε πάει λάθος. Εγώ είχα την τύχη να βρεθώ στη Μύκονο σε μια συγκυρία όπου οι διοικούντες της ομάδας, μετά από μια σεζόν που κυριαρχούσε το αίσθημα της απογοήτευσης, είχαν αποφασίσει ότι “Είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Διδαχθήκαμε απ’ τα λάθη του παρελθόντος και πάμε να δώσουμε σε ένα άνθρωπο κοινής αποδοχής τα κλειδιά και λευκό χαρτί να φτιάξει όπως εκείνος κρίνει και να μην παρέμβουμε στο έργο του”. Βρέθηκα σε αυτήν τη συγκυρία και τους ευγνωμονώ γι’ αυτό. Μας εμπιστεύθηκαν απόλυτα, στήριξαν όλες μας τις αποφάσεις και επιλογές αδιαμαρτύρητα και φτάσαμε στο τέλος με την επιθυμητή κατάληξη».

Για τη στήριξη του κόσμου όλη τη σεζόν: «Η στήριξη των Μυκονιατών ήταν πραγματικά αξέχαστη. Όλοι οι φίλαθλοι στηρίζουν θερμά τις ομάδες τους, αλλά αυτή η αγνότητα των φιλάθλων της Μυκόνου είναι κάτι που σπανίζει. Όχι μόνο η αγνότητά τους στο τι φωνάζουν και τι λένε απ’ την εξέδρα, αλλά συνολικά η κουλτούρα τους και το πώς στάθηκαν ως φίλαθλοι καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν, απέναντι και στη φιλοξενούμενη ομάδα. Είναι κάτι που έχουν να λένε οι αντίπαλοι για εμάς».

Για το αν έχει ξεκινήσει ο σχεδιασμός ενόψει της επόμενης σεζόν: «Ανεπίσημα και υποσυνείδητα στο μυαλό οι σκέψεις του σχεδιασμού της επόμενης σεζόν ξεκινούν πριν ακόμα τελειώσει η χρονιά. Στο υποθετικό σενάριο του “Τελικά ανεβαίνουμε. Τι κάνουμε;”. Ανεπίσημα, λοιπόν, η διαδικασία έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό. Επισήμως, δεν έχει ξεκινήσει τίποτα απολύτως. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως ο στόχος είναι το “χτίσιμο” του ελληνικού “κορμού” να μην ξεκινήσει από το μηδέν».

Για το αν υπάρχουν σκέψεις ο Τζαμάρι Μπλάκμον να είναι ένας εκ των ξένων στο ρόστερ της ομάδας για την GBL: «Ο Τζαμάρι είναι ένα παιδί που ήρθε από μια λίγκα στην οποίαν έκανε την πρώτη του rookie σεζόν με πολύ καλή εικόνα. Ψαχτήκαμε πάρα πολύ για να δώσουμε τη θέση του δεύτερου ξένου, προσπαθώντας να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες λάθος επιλογής. Νιώσαμε ότι μας δικαίωσε, τόσο με τη συνολική του αγωνιστική εικόνα, όσο και με τον χαρακτήρα του και το πώς “δέθηκε” με την τοπική κοινωνία. Άλλο, όμως, η Elite League, άλλο η GBL. Παρ’ όλα αυτά, είναι ένα παιδί το οποίο θα μπορούσε να μπει σε μια διαδικασία συζήτησης όταν ανοίξει επισήμως το θέμα του σχεδιασμού της ομάδας».

Για το γηπεδικό κομμάτι ενόψει GBL: «Το γηπεδικό είναι ένας απ’ τους τρεις βασικούς άξονες που τίθενται ως προϋπόθεση για να συμμετάσχει η ομάδα στη λίγκα. Το ένα είναι η οικονομική αυτοτέλεια, που είναι ένας προϋπολογισμός σχεδόν ολοκληρωμένος, και το άλλο είναι ο Α.Ο. να γίνει ΚΑΕ, το οποίο επίσης έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό. Αυτήν τη στιγμή το γήπεδο δεν τηρεί προδιαγραφές GBL. Πρέπει να γίνουν κάποιες εργασίες επέκτασης και των βοηθητικών χώρων και της εξέδρας. Το business plan και οι μελέτες έχουν ολοκληρωθεί και τα έργα ξεκινούν, καλώς εχόντων των πραγμάτων, την πρώτη βδομάδα του Ιουνίου. Το ιδανικό σενάριο είναι η ομάδα να μπει κανονικά στη φυσική της έδρα γυρνώντας στη Μύκονο απ’ το πρώτο στάδιο προετοιμασίας της».

Για τα έργα στο γήπεδο: «Το μεγάλο έργο που έχει να κάνει με την επέκταση του περιμετρικού χώρου προϋποθέτει ΦΕΚ, το οποίο είναι μια χρονοβόρα διαδικασία και δεν προλαβαίνει να γίνει τώρα. Θα γίνει σε δεύτερη φάση την επόμενη σεζόν. Σε πρώτη φάση οι πρώτες εργασίες που θα γίνουν είναι χωρίς ΦΕΚ, χωρίς να σπάσουν οι τοίχοι. Θα μπει μια πρόσθετη εξέδρα πάνω απ’ την υπάρχουσα και θα γίνουν εσωτερικά κάποιες τροποποιήσεις των ήδη υπαρχόντων χώρων ώστε να υπάρχουν οι απαραίτητοι βοηθητικοί χώροι που έχει θέσει η λίγκα ως προϋπόθεση».

Για το αν ο Α.Ο. Μυκόνου μπορεί να γίνει ένας νέος… Κολοσσός Ρόδου: «Δε μπορούμε να συγκριθούμε με ομάδες που έχουν μια μακρά ιστορία και ένα πολύ σοβαρό αποτύπωμα στην GBL. Έχουμε πολύ κοινά χαρακτηριστικά. Δεν είναι μόνο ο Κολοσσός, μπορώ να αναφέρω και το Ρέθυμνο. Μου θυμίζει πολύ έντονα τη θητεία μου στο Ρέθυμνο όλη αυτή η ιστορία που γίνεται εδώ και η κουλτούρα των ανθρώπων γύρω απ’ την ομάδα. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Α.Ο. Μυκόνου δεν είναι μια ομάδα “πυροτέχνημα”. Θέλουν οι άνθρωποι αυτοί να δουν το “παιδί” τους να ωριμάζει, να μεγαλώνει, να ενηλικιώνεται, μετά να πάρουν κάποιοι άλλοι τη σκυτάλη και στη συνέχεια να αφήσει σίγουρα ένα πολύ ωραίο, υγιές, αθλητικό αποτύπωμα στο ελληνικό μπάσκετ. Αυτός είναι ο στόχος».