Άπαντες είχαν τα δίκια τους

Τελικά και η δεύτερη θητεία του έμπειρου γκαρντ στο λιμάνι έληξε ακριβώς όπως και η πρώτη, με τον ίδιο να αποχωρεί για άλλες… πολιτείες και τα αίτια του «διαζυγίου» να είναι σχεδόν απαράλλακτα με αυτά της προ οκταετίας αρχικής του αποχώρησης από τον Πειραιά.

Όπως και το 2015, έτσι και τώρα ο Σλούκας ήθελε περισσότερο χρόνο συμμετοχής, ήτοι περισσότερο χρόνο με την μπάλα στα δικά του χέρια, προκειμένου να κατευθύνει σε απόλυτο βαθμό το παιχνίδι του Ολυμπιακού. Όπως το 2015, έτσι και τώρα τα χρήματα δεν αποτέλεσαν παράγοντα στις διαπραγματεύσεις. Το θέμα ήταν ο ρόλος του στην ομάδα. Όπως και το 2015, έτσι και τώρα ο διεθνής γκαρντ δεν πήρε τις εγγυήσεις που ήθελε, με συνέπεια να αποχαιρετήσει για δεύτερη φορά.

Αμέσως μετά την ανακοίνωση του «διαζυγίου», έγινε -και γίνεται ακόμα- πολλή κουβέντα σχετικά με την απόφαση του 33χρονου αθλητή να αποχωρήσει, με αρκετούς να τη χαρακτηρίζουν λανθασμένη και λιγότερους να την αποδέχονται με ψυχραιμία. Άποψη του υπογράφοντος είναι ότι η συγκεκριμένη κουβέντα δεν θα έπρεπε να υφίσταται καν, δεδομένου ότι ξεκινάει από… ελαττωματική βάση. Πολύ απλά: η απόφαση δεν θα μπορούσε παρά να είναι προσωπική υπόθεση του παίκτη και να εκφράζει στο 100% τον ίδιο.

Ο καθένας μπορεί να πει το… μακρύ του και το κοντό του, πόσω μάλλον στην εποχή των σόσιαλ μίντια, όπου πλέον βήμα έχει η πλειονότητα του πλανήτη. Το θέμα, όμως, είναι ότι για τον ίδιο τον Σλούκα η απόφαση που πήρε ήταν απολύτως σωστή. Σε τελική ανάλυση, δική του είναι η καριέρα, ό,τι θέλει κάνει. Όπως αντίστοιχα και η διοίκηση του Ολυμπιακού πήρε εξίσου σωστή απόφαση, τραβώντας «κόκκινη γραμμή» σε αυτά που μπορούσε να εγγυηθεί στον παίκτη.

Δεν υφίσταται, λοιπόν, το ερώτημα «σωστό ή λάθος;». Αντίθετα, η εξέλιξη στην υπόθεση Σλούκα ήταν η καλύτερη για όλες τις πλευρές που εμπλέκονταν σε αυτήν και παράλληλα φυσιολογική, δεδομένης της αδιαλλαξίας τόσο του αθλητή όσο και του Γιώργου Μπαρτζώκα. Διότι, ας μην κρυβόμαστε, το μεγαλύτερο (και ίσως και μοναδικό) αγκάθι στα «θέλω» του Σλούκα ήταν ο κόουτς των «ερυθρόλευκων», ο οποίος επίσης φυσιολογικά είναι περισσότερο κυνικός και λιγότερο διαλλακτικός σε σχέση με την πρώτη του θητεία στο λιμάνι.

Ο Σλούκας ήταν κάθετος στον ρόλο του ηγέτη που ήθελε να παίζει στον Ολυμπιακό. Ορθώς λοιπόν έφυγε, δεδομένου ότι η επιθυμία του δεν θα γινόταν πραγματικότητα, χωρίς τουλάχιστον κάποιος να μείνει δυσαρεστημένος. Ο Μπαρτζώκας έχει συγκεκριμένο σύστημα διαχείρισης των παικτών στο κεφάλι του, συνεπώς επίσης ορθά δεν έκανε πίσω. Οι δε Αγγελόπουλοι ήθελαν μεν την παραμονή του παίκτη, όμως έβαλαν πάνω απ’ όλα την ηρεμία της ομάδας, άρα επίσης σωστά δεν επέμειναν παραπάνω.

Πού καταλήγουμε, λοιπόν; Στο ότι όλοι από τη δική τους σκοπιά είχαν δίκιο να ενεργήσουν όπως ενήργησαν και στο ότι η αποχώρηση του Σλούκα από τον Ολυμπιακό ήταν το καλύτερο τόσο για τον ίδιο τον διεθνή γκαρντ όσο και για την ομάδα. Ο μεν παίκτης προφανέστατα θα πάει σε ομάδα όπου θα έχει τον ρόλο τον οποίο επιθυμεί, ο δε Ολυμπιακός δεν θα… ξεστρατίσει από το πλάνο το οποίο εφαρμόζει -απόλυτα επιτυχημένα- τα τελευταία χρόνια ο προπονητής του.