H αναγέννηση του Πρίντεζη, η επανεκκίνηση του Ολυμπιακού
Η πιο κομβική χρονιά στην καριέρα του Γιώργου Πρίντεζη ήταν το καλοκαίρι του 2011 - Όταν η αγωνιστική του αναγέννηση, συνδυάστηκε με την επανεκκίνηση του Ολυμπιακού, επιστρέφοντας στην κορυφή σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Κάποτε θα συνέβαινε και αυτό. Ο Γιώργος Πρίντεζης ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την αγωνιστική δράση. Μία τεράστια και σπουδαία καριέρα. Το φινάλε της ονειρικό. Με την κατάκτηση ενός νταμπλ. Οι κορυφαίοι αθλητές δεν έχουν πάντα το ιδανικό τέλος. Εκείνος όμως το είχε, ίσως γιατί το άξιζε, τόσο σαν παίκτης, όσο και σαν χαρακτήρας.
Με εξαίρεση ένα μικρό διάλλειμα απουσίας φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού για 20 χρόνια. Κατέκτησε τα πάντα στην καριέρα του με τα ερυθρόλευκα. Πρωταθλήματα, Κύπελλα, Ευρωπαϊκά, μέχρι και το Διηπειρωτικό τρόπαιο, ενώ έπαιξε και σε 6 Final-Four. Η καριέρα του βέβαια, δεν ήταν πάντα στρωμένη με ροδοπέταλα. Βίωσε όλα τα επίπεδα. Από 13ος παίκτης του ρόστερ, στον μπασκετμπολίστα που έρχεται από τον πάγκο, ενώ στην πορεία έγινε βασικός και αντικατάστατος. Το πιο κομβικό σημείο στην καριέρα του όμως, ήταν το καλοκαίρι του 2011. Όταν η δική αγωνιστική αναγέννηση συνδυάστηκε με την επανεκκίνηση της ομάδας του Ολυμπιακού.
Ολυμπιακός: Η συμβολή του… Βαλμπουενά
Μία σχέση καρμική, με τον Έλληνα φόργουορντ να ακολουθεί το "ερυθρόλευκο" πεπρωμένο του. Ένας παίκτης που έκανε το όνειρο του πραγματικότητα, με... παραμυθένιο τρόπο. Φίλαθλος της ομάδας του Ολυμπιακού από μικρό παιδί, είδε τον εαυτό του να παίρνει μεταγραφή στους "ερυθρόλευκους" σε ηλικία μόλις 15 ετών (!) το 2000. Έπαιξε στην πρώτη ομάδα από το 2001 έως και το 2006, ακολούθως πήγε δανεικός στην Ολύμπια Λάρισας (του προπονητή Γιώργου Μπαρτζώκα) και μετά επανήλθε στον Πειραιά (2007-2009), φτάνοντας με την ομάδα έως και το Φάιναλ Φορ του Βερολίνου το 2009. Δεν έφτασε στον τίτλο, αλλά την επόμενη φορά που θα έφτανε ως την τελική τετράδα της Ευρωλίγκας, θα έβαζε την... σφραγίδα του.
Ακολούθως έκανε το βήμα στο εξωτερικό, παίζοντας για 1,5 χρόνο στο ισπανικό πρωτάθλημα με την Μάλαγα. Εκεί πέρασε μία δύσκολη περίοδο, γεμάτη σκαμπανεβάσματα και ατυχίες, βιώνοντας και έναν επικίνδυνο τραυματισμό. Η μοίρα, όμως, τον έφερε πίσω για τρίτη φορά στο... λιμάνι της καρδιάς του. Αποτέλεσε επιλογή των Βαγγέλη Αγγέλου και Ντούσαν Ίβκοβιτς, οι οποίοι προσπάθησαν να ενισχύσουν την ομάδα εκείνης της σεζόν. Η χρονιά (2011) όμως ολοκληρώθηκε δίχως πρωτάθλημα, με τους Πειραιώτες στη συνέχεια να βιώνουν για ορισμένους μήνες μία μεταβατική, σκοτεινή και γεμάτη ερωτήματα περίοδο όσον αφορά το μέλλον τους.
«Το πιο βαθύ σκοτάδι πριν από τη χαραυγή»
Το καλοκαίρι του 2011 ήταν μία κρίσιμη περίοδος για την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού. Από τις πιο δύσκολες της σύγχρονης ιστορίας της. Οι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος είχαν ανακοινώσει το "αντίο" τους από την ΚΑΕ, ο Θοδωρής Παπαλουκάς αποχώρησε ως ραγισμένο είδωλο, ενώ ο πολύτιμος Μίλος Τεόντοσιτς παραχωρήθηκε στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Ο ένας πρωτοκλασάτος παίκτης έκλεινε την πόρτα μετά τον άλλον (δεν έμενε ούτε με παρακαλετά ο Τζαμόν Λούκας-Γκόρντον), ενώ μέσα σε όλα αυτά "έσκασε" και το θέμα με τις συνομιλίες του Γιάννη Μπουρούση, ο οποίος στην συνέχεια επίσης έφυγε από το μεγάλο λιμάνι. Οι "ερυθρόλευκοι" βίωσαν την απαξίωση σε όλα τα επίπεδα, εμφανίζοντας σημάδια διάλυσης.
Παράλληλα, όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με τον μεγάλο αντίπαλο, τον Παναθηναϊκό, ο οποίος ολοκλήρωσε την σεζόν (2010-11) έχοντας κατακτήσει το πρωτάθλημα στην Ελλάδα με μειονέκτημα έδρας απέναντι στον Ολυμπιακό, ενώ νωρίτερα είχε αναδειχθεί και Πρωταθλητής Ευρώπης στο Φάιναλ Φορ της Βαρκελώνης. Σε ένα τουρνουά που οι Πειραιώτες δεν κατάφεραν να προκριθούν καθώς αποκλείστηκαν από την Σιένα, αν και είχαν το αβαντάζ. Η πλειοψηφία των φιλάθλων των "ερυθρολεύκων" ήταν απογοητευμένοι και αρκετοί γύρισαν την πλάτη στην ομάδα. Είτε επειδή η εικόνα της τους "πλήγωνε", είτε γιατί θεωρούσαν πως δεν υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης.
Όπως όμως εύστοχα είχε δηλώσει ο Γιώργος Αγγελόπουλος, "το πιο βαθύ σκοτάδι είναι εκείνο πριν την χαραυγή" και εκεί που όλοι έβλεπαν το "τέλος" υπήρχε και μία "αρχή". Το ξεκίνημα μιας από τις πιο όμορφες ιστορίες στα χρονικά του ελληνικού αθλητισμού: εκείνη της (νέας) ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού. Με το χαμηλό μπάτζετ, με ένα σύνολο χτισμένο γύρω από τον ηγέτη Βασίλη Σπανούλη, με ένα πλάνο που πόνταρε στους νεαρούς Κώστα Παπανικολάου, Κώστα Σλούκα, Βαγγέλη Μάντζαρη και Δημήτρη Κατσίβελη (οι οποίοι είχαν δεχτεί και αμφισβήτηση).
Με τον... "που πάμε με σέντερ κάτω από δύο μέτρα;" Κάιλ Χάινς και φυσικά με τον Γιώργο Πρίντεζη, ο οποίος έκανε την μεγάλη επανεκκίνηση της επαγγελματικής του πορείας, έχοντας βρεθεί στο πιο κρίσιμο σημείο της καριέρας του. Στα 26 του χρόνια, έχοντας δεχθεί και εκείνος αμφισβήτηση, ήταν η ίσως τελευταία του ευκαιρία να αποδείξει την αξία του (μετά την πτωτική πορεία του στη Μάλαγα) και ήταν αποφασισμένος στη νέα σεζόν να παρουσιαστεί καλύτερος από ποτέ. Να δείξει το πραγματικό του αγωνιστικό πρόσωπο, το μέγεθος του ταλέντου του, να αναγεννηθεί από τις... στάχτες του. Και το κατάφερε!
Η αγωνιστική αναγέννηση του Πρίντεζη
Εκείνο το καλοκαίρι του 2011, όντας αποφασισμένος και πεισμωμένος, ο Γιώργος Πρίντεζης δούλεψε σε ατομικό επίπεδο όσο ποτέ άλλοτε στην καριέρα του. Από παίκτης του... δεύτερου ραφιού (όπως είχε χαρακτηρίσει ο ίδιος τον εαυτό του εκείνη την περίοδο) εξελίχτηκε στο κορυφαίο και πιο σύγχρονο "4άρι" της Ευρωλίγκας. Έχοντας και το "λουκ" του... φαντάρου με το κοντοκουρεμένο μαλλί, έκανε καθημερινές και πολύωρες προπονήσεις ολόκληρο τον Ιούνη και τον Ιούλιο (έχοντας μόνο ένα ρεπό την βδομάδα), δουλεύοντας τόσο το σώμα του, όσο και το παιχνίδι του. Και ο κόπος του βγήκε στο παρκέ, καθώς από την σεζόν 2011-2012 έως και σήμερα, πρόκειται για έναν "άλλο" παίκτη.
Παρουσιάστηκε ώριμος, συνειδητοποιημένος, κατασταλαγμένος, σοβαρός και σεμνός όσο ποτέ άλλοτε από θέμα χαρακτήρα. Σε αγωνιστικό επίπεδο εκτόξευσε την απόδοση του. Βελτίωσε τις κινήσεις του, εξέλιξε το παιχνίδι του (τόσο κοντά, όσο και μακριά από την ρακέτα), έμαθε να αξιοποιεί την ταχύτητα του στο επιθετικό τρανζίσιον, όπως και να πασάρει σωστά. Έγινε εξπέρ στο να σκοράρει με πλάτη, εκθέτοντας τους αμυνόμενους, κάνοντας... επιστήμη το "πεταχτάρι" του. Απέκτησε μία μοναδική επαφή με το αντίπαλο καλάθι, διαθέτοντας έξοχα και αστραπιαία τελειώματα και με τα δύο χέρια. Οι κινήσεις του απολαυστικές! Ο κίνδυνος-θάνατος για τον κάθε αντίπαλο όταν έχει την μπάλα στα χέρια του στο "ζωγραφιστό".
Με τον καιρό, μάλιστα, φανέρωσε και τον ηγετικό του χαρακτήρα. Άρχισε να παίρνει την ομάδα στις πλάτες του. Στα δύσκολα φρόντιζε να κάνει πάντα το βήμα μπροστά και του έγιναν... συνήθεια τα καθοριστικά-νικητήρια σουτ σε κρίσιμες στιγμές. Έγινε παίκτης των μεγάλων αγώνων. Όχι μόνο για τα κρίσιμα καλάθια που σημείωνε στο τέλος, αλλά και για τις εξαιρετικές του εμφανίσεις στα παιχνίδια που έκριναν τίτλους, προκρίσεις. Εξελίχθηκε στο κορυφαίο "4άρι" της EuroLeague για τη δεκαετία που μας πέρασε.
Ο Ίβκοβιτς του έδωσε αγωνιστική ταυτότητα
Σε εκείνη την σεζόν (2011-12), υπό τις οδηγίες του (μέντορα του) Ντούσαν Ίβκοβιτς, βρήκε την αγωνιστική του ταυτότητα. Απέκτησε ξεκάθαρο ρόλο στον Ολυμπιακό και μαζί με τον Βασίλη Σπανούλη δημιούργησαν ένα από τα κορυφαία δίδυμα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ: "Πρέπει να κάνουμε ένα "format" στα παλιά και ένα "restart" για μία νέα αρχή", είχε σχολιάσει τότε, σε εκείνο το καλοκαίρι του 2011. Και η δική του αγωνιστική αναγέννηση, συνδυάστηκε με την ανάκαμψη των "ερυθρολεύκων", έχοντας "καθαρίσει" από "ιούς" του παρελθόντος. Η ομάδα, πλέον, έβγαζε υγεία. Είχε καλά αποδυτήρια και αρχές: όλοι για έναν και ένας για όλους, το "εμείς" πάνω από το "εγώ", η αγάπη για τον διπλανό, ο καθένας τον ρόλο του, τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο, αυταπάρνηση και μαχητικότητα μέχρι το τέλος. Στοιχεία που χαρακτηρίζουν έως και σήμερα την ομάδα του Ολυμπιακού.
Μιλώντας για τον Ντούσαν Ίβκοβιτς όταν αποφάσισε να σταματήσει την προπονητική, μας είχε σχολιάσει τα εξής: «Νιώθω τυχερός που τον είχα για προπονητή. Πίστευε σε μένα πάρα πολύ και μου το έδειχνε. Να στο πω έτσι απλά με... γούσταρε σαν παίκτη, μου έδωσε ευκαιρίες, μου έδωσε ψυχολογία, αυτοπεποίθηση και πίστευε σε μεγάλο βαθμό στις ικανότητες μου. Και νιώθω ακόμη πιο τυχερός για αυτό το πράγμα, δηλαδή για το γεγονός πως με εμπιστευόταν σαν παίκτη, πως εκτιμούσε τις δυνατότητες μου. Τον ευχαριστώ γιατί με βοήθησε σε τεράστιο βαθμό να βρω σαν παίκτης την αγωνιστική μου ταυτότητα και να γίνω ο μπασκετμπολίστας που είμαι σήμερα. Ακόμη όμως και αν δεν με είχε βοηθήσει τόσο πολύ στην καριέρα μου στο να βελτιωθώ και πάλι θα τον ευχαριστούσα για τα όσα έχει προσφέρει στον Ολυμπιακό όλα αυτά τα χρόνια».
Η ατάκα-προαίσθημα του το καλοκαίρι του 2011
Κατά την διάρκεια της σεζόν 2011-2012, η οποία ξεκίνησε με χαμηλές βλέψεις και μικρές φιλοδοξίες, φτιάχνοντας ουσιαστικά μία ομάδα για το μέλλον και όχι για το τώρα (ασχέτως αν ήρθαν άμεσα οι τίτλοι), σε μία από τις συνομιλίες μας με τον (προφήτη) Γιώργο Πρίντεζη, μας είχε σχολιάσει τότε τα εξής: "Από την προετοιμασία που κάναμε με την ομάδα, από τις πρώτες μέρες, αυτό που ξεχώρισα είναι το γεγονός πως υπάρχει εξαιρετικό κλίμα. Όλα τα παιδιά είναι καταπληκτικοί χαρακτήρες και βάζουν την ομάδα πάνω απ' όλα. Δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια, προχωράμε σεμνά και ταπεινά, αλλά έχω ένα προαίσθημα πως κάτι καλό θα κάνουμε στο τέλος. Θα το δεις! Υπάρχει μία καλή νοοτροπία στην ομάδα, που δεν υπήρχε παλιά. Υπάρχουν ρόλοι και ο ένας σέβεται τον άλλον. Ξέρω πως δεν μας πιστεύουν ιδιαίτερα, αλλά έχουμε κάνει τρομερή δουλειά. Μπορούμε να καταφέρουμε κάτι πολύ καλό φέτος, θα το δεις".
Και τελικά, το προαίσθημα του Έλληνα φόργουορντ ήταν εύστοχο, καθώς στο τέλος της σεζόν όχι μόνο ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα σε Ελλάδα και Ευρώπη με συναρπαστικό και εντυπωσιακό τρόπο, αλλά μέσα σε μία εξαετία (σεζόν 2011/12 έως και την σεζόν 2016/17), οι "ερυθρόλευκοι" μέτρησαν 3 πρωταθλήματα Ελλάδας, 2 κατακτήσεις Ευρωλίγκας, 1 "Διηπειρωτικό" τρόπαιο και 4 συμμετοχές σε τελικούς Φάιναλ Φορ, έχοντας δημιουργήσει μία σπουδαία ομάδα-παρέα, η οποία έγινε συμπαθής σε φίλους και εχθρούς. Έγραψε ιστορία, κέρδισε τον σεβασμό και την αναγνώριση από όλη την Ευρώπη, με την ομάδα να εκτοξεύει την δυναμική, το πρεστίζ και την αίγλη της, δημιουργώντας φιλάθλους και εκτός συνόρων.
Το «πεταχτάρι» στην Πόλη
Η μοίρα μάλιστα, τον έφερε να είναι πρωταγωνιστής σε μία ιστορική στιγμή, η οποία αποτελεί πλέον ένα από τα κορυφαία, δημοφιλέστερα και πιο συγκλονιστικά στιγμιότυπα στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Στον περίφημο τελικό του Final Four της Κωνσταντινούπολης το 2012, σε ένα ματς με δραματικό φινάλε κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ο Βασίλης Σπανούλης του έδωσε την πάσα και εκείνος, σαν έτοιμος από καιρό, σημείωσε το νικητήριο σουτ που έδωσε τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης στον Ολυμπιακό.
Με τον τρόπο του, με το σήμα-κατατεθέν «πεταχτάρι» του, το πεπρωμένο του, το καλάθι της ζωής του, που ήταν γραφτό να βάλει. Το 1997 ήταν μόλις 12 ετών και πανηγύριζε βλέποντας τον Ντέιβιντ Ρίβερς στη Ρώμη να οδηγεί τους "ερυθρόλευκους" στο "ιερό δισκοπότηρο" υπό τις οδηγίες του Ντούντα. Δεκαπέντε χρόνια μετά, το έκανε πράξη ο ίδιος, φορώντας μάλιστα τον αριθμό με την φανέλα του Αμερικανού γκαρντ, έχοντας για κόουτς (και εκείνος) τον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Όταν το όνειρο γίνεται πραγματικότητα σχεδόν με ανατριχιαστικό τρόπο.
Και η ιστορία συνεχίζεται, με την σημαία στον ιστό της. Το συμβόλαιο του 35χρονου πλέον Γιώργου Πρίντεζη ολοκληρώνεται το καλοκαίρι, αλλά είναι δεδομένο πως η συνεργασία μεταξύ των δύο πλευρών θα συνεχιστεί για ακόμη μία σεζόν, η οποία ενδεχομένως να είναι και η τελευταία της λαμπρής καριέρας του. Σωματικά και αγωνιστικά, άλλωστε, παραμένει σε εξαιρετική κατάσταση. Όσο για τον χαρακτήρα του; Η μεγάλη δωρεά που έκανε (με φορητούς αναπνευστήρες τεράστιας αξίας) σε νοσοκομείο της Σύρου, ώστε να βοηθήσει για την αντιμετώπιση του κορονοϊού, είναι ένα μικρό δείγμα του ήθους του.
Η φανέλα με το "15" διάλεξε τον Πρίντεζη
Κάποια στιγμή στο πρόσφατο παρελθόν, σε μία μεταξύ μας συζήτηση, είχαμε ρωτήσει τον Γιώργο Πρίντεζη τον λόγο για τον οποίο επέλεξε τον αριθμό "15" το καλοκαίρι του 2011, νούμερο το οποίο πλέον δεν αποχωρίζεται. "Εντελώς τυχαία το επέλεξα. Αυτό είχε απομείνει κιόλας και είπα ας παίξω με αυτό", μας απάντησε. Βέβαια, ο αριθμός "15" έμελλε να τον σημαδεύει μέσα στην καριέρα του στον Ολυμπιακό.
Ήρθε στους Πειραιώτες σε ηλικία 15 ετών (το 2000), παρουσιάστηκε από την ομάδα την ίδια μέρα στην επιστροφή του εμβληματικού "κύριου 15" Nτέιβιντ Ρίβερς στο μεγάλο λιμάνι, ενώ στον τελικό της Κωνσταντινούπολης στο Φάιναλ Φορ του 2012 σημείωσε το νικητήριο καλάθι που επανέφερε τους "ερυθρόλευκους" στην κορυφή της Ευρώπης ύστερα από 15 χρόνια. Ρίχνοντας μάλιστα και μία ματιά στην στιγμή που έγραψε ιστορία και έγινε ο πρώτος σκόρερ στα χρονικά του τμήματος μπάσκετ του συλλόγου, το κατόρθωσε φτάνοντας τους 2.913 πόντους. Αν κάνετε μία πρόσθεση τους αριθμούς, μαντέψτε ποιο νούμερο θα σας βγάλει ως άθροισμα: το 15. Τελικά, Γιώργο, δεν διάλεξες εσύ το "15". Εκείνο σε διάλεξε...
