Τον Παπαπέτρου δεν μπορούσε να τον κρατήσει κανείς
Τον Ιωάννη Παπαπέτρου δεν μπορούσε να τον κρατήσει στον Ολυμπιακό κανείς. Μέσα του είχε ήδη... φύγει. Αδικήθηκε, αλλά αδίκησε και τον εαυτό του. Γράφει ο Νότης Ψιλόπουλος.
Ύστερα από πέντε χρόνια παρουσίας του στον Ολυμπιακό, ο Ιωάννης Παπαπέτρου αποτελεί παρελθόν για τους "ερυθρόλευκους". Κρίμα... γιατί είχαμε σε μεγάλη εκτίμηση το ταλέντο, την ποιότητα, τις δυνατότητες, την προοπτική, αλλά και το αγωνιστικό "πακέτο" που διαθέτει ο 24χρονος φόργουορντ. Έχει καλή πρώτη ύλη και σωστές μπασκετικές αρχές για να διαπρέψει στο υψηλότερο επίπεδο.
Θυμάμαι πως το καλοκαίρι του 2013, όταν και οι Πειραιώτες τον έφεραν στο μεγάλο λιμάνι από το Κολέγιο του Τέξας, υπήρχε η άποψη πως σε τρία-τέσσερα χρόνια θα φτάσει και θα ξεπεράσει σε απόδοση και προσφορά τον Κώστα Παπανικολάου, ο οποίος είχε μόλις παραχωρηθεί με μεταγραφή στη Μπαρτσελόνα. Ήταν τέτοια η πίστη των ανθρώπων του Ολυμπιακού στις δυνατότητες του Ιωάννη Παπαπέτρου, οι οποίοι εκτιμούσαν πως είχαν χτυπήσει... φλέβα χρυσού. Δεν είχαν και άδικο. Ένας 19χρονος σμολ-φόργουορντ με ύψος 2.05, έχοντας αθλητικά προσόντα, καλό μακρινό σουτ και εξαιρετικό χειρισμό της μπάλας για την θέση του.
Πέντε χρόνια μετά, κανείς δεν μπορεί να πει πως σε αξία και προσφορά ξεπέρασε τον Κώστα Παπανικολάου. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, αγωνιζόμενος σε Ελλάδα και Ευρώπη, ο Ιωάννης Παπαπέτρου είχε μέσο όρο 6.3 πόντους (55.6% δίποντα, 34.8% τρίποντα, 63.6% βολές), 3.1 ριμπάουντ, 0.8 ασίστ, 0.5 κλεψίματα, 0.3 κοψίματα, 0.7 λάθη, ανά 17.8 λεπτά συμμετοχής σε 212 αγώνες. Στη σεζόν που πέρασε στην Ευρώπη, είχε παρουσία στο παρκέ που άγγιξε τα 22 λεπτά (21:47, τα οποία δεν είναι και λίγα), έχοντας μέσο όρο 6.8 πόντους (50.4% δίποντα, 28.6% τρίποντα, 66.7% βολές), 3.6 ριμπάουντ, 0.7 ασίστ, 0.7 λάθη και 0.3 κοψίματα. Με βάση το ταλέντο και τις ικανότητες του, θα μπορούσε να τα είχε πάει τουλάχιστον καλύτερα.
Καμία αντίρρηση πως ο Ιωάννης Παπαπέτρου αντιμετώπισε αρκετούς τραυματισμούς και ατυχίες στον Ολυμπιακό. Από το εφιαλτικό "κάταγμα περόνης" σε εκείνον τον Σεπτέμβρη του 2014 χάνοντας το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν, σε ακολούθως μικρότερα προβλήματα, τα οποία τον ανάγκασαν να χάσει έδαφος και να μείνει πίσω.
Καμία αντίρρηση πως υπήρξαν στιγμές που... χάθηκε μέσα στο ροτέισον. Έβρισκε "κυκλοφοριακό" στο "3" με τους Ντάρντεν, Στρόμπερι, Λοτζέσκι, Τόμπσον και Παπανικολάου μέσα στα χρόνια, αποτελώντας τις περισσότερες φορές την δεύτερη και την τρίτη επιλογή, ενώ δεν του άρεσε όταν "μεταφερόταν" στη θέση "4". Δήλωνε συχνά πως το μπασκετικό του ένστικτο βρίσκεται στη περιφέρεια και όχι μέσα στη ρακέτα, επισημαίνοντας πως είναι διαφορετικό για έναν παίκτη να παίζει από έξω προς τα μέσα και αλλιώς από μέσα προς τα έξω, περιμένοντας την μπάλα μέσα στη ρακέτα.
Σε μία μεταξύ μας κουβέντα-συνέντευξη πριν από δύο χρόνια, με τον Ολυμπιακό να τον προορίζει κυρίως για την θέση "4" λίγο πριν την έναρξη της σεζόν 2016/2017, μου είχε σχολιάσει τα εξής, αναφέροντας διακριτικά πως ο συγκεκριμένος ρόλος δεν του ταιριάζει: "Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου, όταν ήμουν μικρός, ξεκίνησα αγωνιζόμενος στην θέση του πλέι-μέικερ, κατέβαζα την μπάλα και ακολούθως έγινα "ασόδυο". Όταν ήμουν έφηβος έπαιζα και λειτουργούσα σαν γκαρντ στην Ελλάδα και για πρώτη φορά στην καριέρα μου αγωνίστηκα στο "3" όταν πήγα να σπουδάσω και να παίξω μπάσκετ στις ΗΠΑ, το καλοκαίρι του 2010, στα 16 μου χρόνια.
Ήταν μία περίοδος που είχα πάρει κάπως απότομα ύψος (ήταν 1.96 και πλέον το ύψος του έχει φτάσει στα 2.04) και οι προπονητές μου αποφάσισαν να με ανεβάσουν θέση και από γκαρντ να αναλάβω εκείνη του σμολ-φόργουορντ, καθώς οι συμπαίκτες μου ήταν κοντύτεροι από εμένα. Στο "3" έπαιξα για πρώτη φορά στην καριέρα μου στην Αμερική και εκεί ακολούθως παρέμεινα. Νομίζω είναι μικρές οι διαφορές των γκαρντ και εκείνων που παίζουν με πρόσωπο στο καλάθι. Είναι μικρές οι διαφορές μεταξύ "2" και "3", αλλά όταν μετά αλλάζεις θέση και μαθαίνεις να λειτουργείς σαν "ψηλός", παίζοντας και με πλάτη στη ρακέτα, λειτουργώντας και πιο κοντά στο καλάθι, πρέπει να μάθεις να κάνεις διαφορετικά πράγματα και δεν είναι εύκολο.
Δεν είναι η θέση μου, δεν είναι ο ρόλος μου, δεν έχω μάθει να παίζω έτσι, αλλά θα προσπαθήσω να κάνω αυτό που θέλει ο προπονητής. Ο καθένας παίζει με τον τρόπο με τον οποίο του βγαίνει το ένστικτο του. Εμένα το ένστικτο μου βγαίνει να αγωνίζομαι και να κινούμαι πιο περιφερειακά, γιατί έτσι έχω μάθει να αγωνίζομαι από μικρός, σε όποια θέση και αν παίζω".
Όλα αυτά τα πράγματα, τα... παράπονα, τα είχε μέσα του, τουλάχιστον τις δύο τελευταίες σεζόν. Αυτό που τόνιζε αυτές τις μέρες ήταν πως η απόφαση του θα κριθεί στο αγωνιστικό και όχι στο οικονομικό κομμάτι. Μάλιστα, ακόμη και οι "ερυθρόλευκοι" επεσήμαναν πως ο Ιωάννης Παπαπέτρου δεν μπήκε σε διαδικασία πλειστηριασμού, ούτε και ζήτησε παραπάνω χρήματα στη συνάντηση που είχε με τους Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλο. Το θέμα ήταν ο ρόλος του, εκείνο ήταν που τον απασχολούσε έντονα. Οι πρόεδροι του τόνισαν πως τον θεωρούν "δικό" τους παιδί, του δήλωσαν πως τον βλέπουν ως τον επόμενο ηγέτη της ομάδας τους, του σχολίασαν πως πιστεύουν σε εκείνον, ενώ ο κόουτς Ντέιβιντ Μπλατ, με το κύρος και την εμβέλεια του, φρόντισε να επικοινωνήσει μαζί του, επισημαίνοντάς του πως τον υπολογίζει ενεργά στο ροτέισον της νέας σεζόν.
Ο αθλητής όμως, ένιωθε πως ναι μεν άκουγε αυτά που ήθελε να ακούσει, αλλά από την άλλη δεν μπορούσε να πειστεί πως όλα αυτά θα γίνουν πράξη. Μέσα του είχε ήδη... φύγει. Το θέμα είχε "τελειώσει" και το μυαλό του ήταν αλλού. Τον εξίταρε περισσότερο το "μία νέα αρχή", το "θα έχεις βασικό ρόλο" και δεν μπορούσε να τον κρατήσει κανείς. Ούτε οι απανωτές προτροπές των συμπαικτών του, ούτε τα λόγια των Αγγελόπουλων, oύτε η προσωπικότητα του Ντέιβιντ Μπλατ, ούτε τα πέντε χρόνια παρουσίας του στο μεγάλο λιμάνι. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου ένιωσε πως έκλεισε ένας κύκλος για εκείνον στον Ολυμπιακό.
Είναι γεγονός πως ο Ιωάννης Παπαπέτρου αισθάνθηκε πως αδικήθηκε τα τελευταία χρόνια. Θεωρεί πως δεν αξιοποιήθηκε στον επιθυμητό βαθμό, πως οι προπονητές δεν δούλεψαν μαζί του όπως θα έπρεπε ώστε να βελτιωθεί. Εκτίμησε πως αν παρέμενε δεν θα άλλαζε η αντιμετώπιση προς το πρόσωπο του. Μπορεί να έχει αδελφική σχέση με τον Κώστα Παπανικολάου, αλλά έχει την άποψη πως μαζί του στην ίδια θέση δεν θα μπορέσει να κάνει το βήμα μπροστά. Πήρε μία δύσκολη και στενάχωρη για τον ίδιο απόφαση, αλλά αισθάνθηκε πως αυτό έπρεπε να κάνει για να αποκτήσει εξέλιξη στην καριέρα του σε ατομικό επίπεδο. Ήταν ένα ρίσκο το οποίο και θέλησε να πάρει.
Ξέρει όμως και ο ίδιος πως αδίκησε και εκείνος τον εαυτό του τα τελευταία χρόνια στον Ολυμπιακό. Δεν φταίνε μόνο οι άλλοι, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος για παράδειγμα με τον οποίο δεν είχε τις καλύτερες δυνατές σχέσεις, έχοντας παράπονα για τον τρόπο που τον χρησιμοποιούσε. Φταίει και εκείνος. Δεν έδειξε στο παρκέ την εξέλιξη που όλοι περίμεναν και βελτιώθηκε ελάχιστα. Δεν εμφάνισε σε διάρκεια το δικό του αγωνιστικό... μπαμ (με εξαίρεση ορισμένα ματς), είχε σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του και παρουσίασε σημάδια στασιμότητας.
Επειδή ακριβώς έχει μεγάλες δυνατότητες, οι προσδοκίες που υπήρχαν για εκείνον ήταν πάντα υψηλές και απαιτητικές και σε αυτές δεν ανταποκρίθηκε στον επιθυμητό βαθμό. Στον Πειραιά περίμεναν περισσότερα από τον Ιωάννη Παπαπέτρου και ανέμεναν το κάτι παραπάνω που ποτέ δεν ήρθε, δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν πίστευαν σε εκείνον, ούτε φυσικά πως δεν τον ήθελαν στην ομάδα τους. Το αντίθετο μάλιστα. Όμως, είχαν και εκείνοι τα δικά τους παράπονα από τον αθλητή.
Υπήρξαν ματς που ο Ιωάννης Παπαπέτρου έδωσε και την ψυχή του στο παρκέ, είναι γεγονός πως αγωνίστηκε ακόμη και τραυματίας, "δέθηκε" με την ομάδα και τους συμπαίκτες του (αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει), υποστήριξε με θέρμη (εντός και εκτός παρκέ) το Olympiacos BC, δημιούργησε στενές φιλίες στην "ερυθρόλευκη" οικογένεια και φαντάζει δύσκολο να καταλάβεις το πως ήρθε το "τέλος" μέσα του ύστερα από όλα αυτά. Ενδεχομένως και να ένιωσε πως στα 24 του θα πρέπει να βάλει τον εαυτό του πάνω απ' όλους και όλα, λειτουργώντας καθαρά με την λογική και όχι με το συναίσθημα. Και κάπως έτσι είπε το δικό του "όχι" στον Ολυμπιακό.
Μία εξέλιξη στενάχωρη για τους Πειραιώτες, έχασαν ένα σημαντικό μέλος του γηγενή κορμού τους, αλλά και ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να έχει στο ρόστερ του παίκτες που πλέον νιώθουν πως δεν ταιριάζουν στην ομάδα της νέας εποχής. Δεν μπορεί και κυρίως δεν θέλει να κρατήσει κανέναν με το ζόρι. Όσον αφορά την διοίκηση; Αντιμετώπισε το θέμα του Ιωάννη Παπαπέτρου άριστα, όπως έπρεπε, με τον καλύτερο τρόπο. Πλέον, φουλάρει για ξένο αθλητικό "3άρι" με έφεση στο περιφερειακό σουτ. Και η ζωή συνεχίζεται...
