Όταν είδαμε το πρώτο ματς του Νίκου Γκάλη στην Ελλάδα-vid

Ήμασταν ανάμεσα στους 4.000 τυχερούς θεατές που είδαν την πρεμιέρα του Νικ, στον αγώνα Άρης-Ηρακλής, όπου κέρδισε ο Άρης με ένα πόντο διαφορά . Σε εκείνο το παιχνίδι λοιπόν, το γήπεδο ήταν κατάμεστο με οπαδούς και των δυο ομάδων , όπως σε όλα τα ντέρμπι Αρη, Ηρακλή, ΠΑΟΚ και όλα τα μάτια ήταν στραμμένα στον κοντό μελαψό παίκτη με την αφάνα.

Τότε γινόταν 4 ματς (από 2 συνεχόμενα) κάθε Σαββατοκύριακο (ερχόταν δυο ομάδες από την Αθήνα και έπαιζαν δυο ματς για λόγους οικονομίας). Οι εφημερίδες δεν γνώριζαν και πολλά για τον ταλαντούχο ομογενή και δεν μας προϊδέασαν γι αυτό που θα βλέπαμε. Είδαμε λοιπόν ένα τύπο με απίστευτη αλτικότητα να κάνει ζογκλερικά που τα περισσότερα δεν του έβγαιναν λόγω άγχους. «Είχα τρακ, ο Ντέβελι έβαλε μόνο ένα σύστημα που με έκανε να κόβω πότε δεξιά και πότε αριστερά, τα στεφάνια ήταν σκληρά, γι’ αυτό πήρα από πείσμα μερικά τραβηγμένα σουτ» είπε αργότερα…

Όταν ο Γκάλης πάτησε παρκέ στην Ελλάδα (vid)

Ήθελε να αποδείξει από την πρώτη μέρα πόσο μεγάλος παίκτης είναι. Τρύπωνε μέσα στην αντίπαλη άμυνα, έσπαγε μέση, έδινε απίστευτες ασίστ και τελείωσε με 30 πόντους, με κακά όμως ποσοστά (τότε δεν υπήρχε αναλυτική στατιστική).

Έκανε δηλαδή πράγματα και θάματα, αλλά δεν ήταν όλες οι προσπάθειες του επιτυχημένες λόγω του στρες. Φαινόταν όμως από χιλιόμετρα μακριά ότι θα είναι το κάτι άλλο, όπως και ήταν και τον θαυμάζαμε τα επόμενα 4 χρόνια που ήμασταν στη Θεσσαλονίκη. Οι φίλαθλοι έφυγαν από το Αλεξάνδρειο και τα πρόσωπα τους έλαμπαν, αφού είδαν έναν… εξωγήινο (ατομιστή βέβαια) που προσπαθούσε να προσαρμοσθεί στη γη. Οι βραδιές που ακολούθησαν ήταν μαγευτικές και έμειναν ανεξίτηλες στη μνήμη μας.

Είδαμε και την πρεμιέρα του Φασούλα (και του Γιαννάκη στην Εθνική). Γυρίζαμε από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα του ΠΑΟΚ στην Τούμπα, ήταν Τετάρτη και έπαιζαν για το Κύπελλο ΠΑΟΚ - Ολυμπιακός. Ένας 16χρονος ξερακιανός με τεράστια χέρια έκανε τρεις τάπες στον Καστρινάκη και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Βέβαια από τεχνική τίποτα, αφού στηνόταν στη γραμμή των βολών και η μπάλα δεν ακουμπούσε ούτε το στεφάνι. Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία.

Τον Άρη τον βλέπαμε και όταν εγκατασταθήκαμε στην Αθήνα και ουρές παιδιών, μαμάδων και γιαγιάδων συνέρρεαν στην Κυψέλη, στο Περιστέρι, στη Νέα Φιλαδέλφεια για να δουν την παρέα του Γκάλη. Ήταν η μοναδική ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού που είχε υποστηρικτές σε όλη την Ελλάδα, ακόμη και τους οπαδούς του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού.

Ιnternet δεν υπήρχε, διαβάζαμε μόνο τη "Θεσσαλονίκη", κι αυτή περιστασιακά και γι αυτό δεν μας προϊδέασαν γι αυτό που θα βλέπαμε. Πριν από τον Γκάλη πηγαίναμε με ένα σημειωματάριο και μετρούσαμε τους πόντους του Χάρη Παπαγεωργίου, γιατί δεν υπήρχε αναλυτικός φωτεινός πίνακας. Μετά πέταξαν όλοι τα τεφτέρια και μετρούσαν τους τίτλους του Άρη, όλη η Ελλάδα έγινε Άρης, οι γιαγιάδες ήταν οπαδοί του Γκάλη, τα θέατρα αργούσαν την Πέμπτη που έπαιζε ο Άρης στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και με λίγα λόγια άλλαξε η ζωή μας.

Κι όλα αυτά από έναν τύπο που δεν ήταν δημοσιογραφικός, μιλούσε μόνο στον Πάρη Καλημερίδη, δεν έδινε συνεντεύξεις, δεν σήκωνε το τηλέφωνο, ήταν μοιραίο πρόσωπο στον χαμό της αγαπημένης του Τζένης, ήταν γενικά ένας αντιστάρ. Προπόνηση, αγώνας, ήταν ο καθρέπτης του και τίποτα όλα.

'Όλα αυτά αρκούσαν για να αλλάξει την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, του ελληνικού αθλητισμού, να αποκτήσουν σπουδαίο μισθό όλοι οι Έλληνες μπασκετμπολίστες, να πάρει η Ελλάδα μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις, να δημιουργηθεί ρεπορτάζ μπάσκετ στις εφημερίδες, που ως τότε ήταν ένα μονόστηλο, να γίνουν φίρμες οι δημοσιογράφοι του μπάσκετ, να γίνουν μάγκες οι παράγοντες, οι προπονητές, οι παρατρεχάμενοι...