Καμία αλλοίωση (ποδοσφαιρικού) DNA για Ιταλούς κι Ισπανούς από τα... εμβόλια!

Ήταν προς τα τέλη Μαΐου όταν πρώην διοικητικός ηγέτης ΚΑΕ αθηναϊκής ομάδας, που τυγχάνει και ιδιοκτήτης εγχώριας φαρμακευτικής εταιρείας, είχε τοποθετηθεί δημόσια επί του θέματος των εμβολιασμών κατά του κορονοϊού, δηλώνοντας μέσω ανάρτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι δεν προτίθεται να σηκώσει τα... μανίκια για να δεχθεί το τσίμπημα, όχι υπό τον φόβο των παρενεργειών αλλά από εκείνον της αλλοίωσης του DNA του.

Μετά τον πρώτο ημιτελικό του Euro, μεταξύ Ιταλίας και Ισπανίας, τόσο ο κ. Γιαννακόπουλος όσο και όσοι άλλοι είχαν παρόμοιες ανησυχίες πρέπει να έχουν καθησυχαστεί, βλέποντας δύο -εμβολιασμένες- ομάδες να εμφανίζονται πιστές στο (ποδοσφαιρικό) DNA τους!

Πληροφοριακά, στους παίκτες αμφοτέρων των σεμιφιναλίστ χορηγήθηκε το εμβόλιο της Pfizer, αλλά αυτό ελάχιστα απασχόλησε το φιλοθεάμον κοινό, που παρακολούθησε μια κλασική αναμέτρηση, για τα δεδομένα του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου φούτμπολ, όπου τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα από τις δύο μεσογειακές χώρες επιστράτευσαν τα παραδοσιακά τους «όπλα» για να βρεθούν στον τελικό της διοργάνωσης.

Η Ισπανία με την επιλογή του Λουίς Ενρίκε να ξεκινήσει χωρίς καθαρόαιμο στράικερ περιοχής (αντί των Μοράτα ή Ζεράρ Μορένο προτιμήθηκε ο περιφερειακός επιθετικός Ογιαρθάμπαλ) διασφάλισε την επικράτηση στη μάχη τού ποιος θα έχει την μπάλα στα πόδια του.

Γιατί μέχρι το μεταξύ τους ματς η Ιταλία είχε φτάσει στα ημιτελικά με... ισπανική προσέγγιση.

Ήτοι με πολλή κατοχή μπάλας και μηδενική διάθεση για «επαγγελματικές» νίκες (με το μίνιμουμ της προσπάθειας και επιθετικής δημιουργίας), στις οποίες οι γείτονες κατέχουν, αν όχι την... πατέντα, σίγουρα μάστερ!

Αυτήν τη φορά, στο τερέν του «Γουέμπλεϊ» (που πάτησε για δεύτερο ματς στο τουρνουά, μετά την αναμέτρηση με την Αυστρία για τη φάση των «16») η ομάδα του Ρομπέρτο Μαντσίνι ήταν αρχετυπική.

Καμία σχέση με την εικόνα ενός συνόλου «καθ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση» του προπονητή του, όταν εκείνος αγωνιζόταν, αλλά και της προπονητικής του φιλοσοφίας που είχε στους προηγούμενους πέντε αγώνες.

Ήτοι μιας ομάδας με έφεση στη δημιουργία και χωρίς την παραμικρή πρόθεση να κλειστεί στο καβούκι» της...

Κόντρα στους εφευρέτες του «τίκι τάκα», οι οποίοι εμφανίστηκαν απρόθυμοι να στερηθούν τη «στρογγυλή θεά», οι Ιταλοί επέστρεψαν στα... βασικά του κάλτσιο και έδειξαν να τα θυμούνται, παρά το... φροντιστήριο του «Μάντσιο», που ξεκίνησε προ τριετίας, όταν και ανέλαβε.

Άλλωστε, «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι», δεν λέει ο θυμόσοφος λαός;

Ε, αυτό συνέβη και στους Ιταλούς, που εμφάνισαν την πλέον κυνική τους βερσιόν στο τουρνουά.

Έτσι, εκμεταλλευόμενοι το έλλειμμα αποτελεσματικότητας που ακολούθησε τους Ίβηρες καθ’ όλη τη διοργάνωση, όχι μόνο προηγήθηκαν αλλά και πάλεψαν με το… μαχαίρι στα δόντια μετά την ισοφάριση του Μοράτα, όταν το μομέντουμ «έδειχνε» ξεκάθαρα Ισπανία.

Υπέφεραν αλλά άντεξαν. Και στα πέναλτι με μεγαλύτερη ψυχραιμία και αποφασιστικότητα επιβλήθηκαν.

Εν κατακλείδι, η «σκουάντρα ατζούρα» έδειξε μια χαμαιλεοντική ικανότητα προσαρμογής στα δεδομένα του αγώνα, που αποτελεί ποδοσφαιρικό προσόν.

Όπως και ο ρεαλισμός να μην μπει σε μια μάχη να κυνηγά ποδοσφαιρικούς... ανεμόμυλους (ότι θα πάρει την μπάλα από τους Ισπανούς).

Από την άλλη στην Ισπανία η απογοήτευση για το ότι δεν επέστρεψε στον τελικό, μετά από εννιά χρόνια, μετριάστηκε από το ότι οι παίκτες του Λουίς Ενρίκε «έπεσαν» αγωνιζόμενοι με βάση τις ποδοσφαιρικές τους αρχές και την αγωνιστική τους φιλοσοφία.

Που κανένα εμβόλιο δεν μπορεί να αλλοιώσει...