Κορώνη: Στο «ζωντανό» κάστρο πάτε, ακόμη κι αν δεν έχετε... μπάρμπα

Μικρός παραθαλάσσιος οικισμός στο νοτιοδυτικό άκρο του Μεσσηνιακού Κόλπου με κύρια αξιοθέατα το ενετικό κάστρο στην κορυφή και το γραφικό λιμανάκι στα πόδια του οικισμού.

Ξεκινήστε από το κάστρο, το οποίο εξακολουθεί να κατοικείται ακόμη και σήμερα. Περπατήστε στα ασβεστωμένα σοκάκια με τα χωριάτικα σπίτια και τις αυλές με τα γεράνια και απολαύστε τη θέα που κόβει την ανάσα. Κατεβαίνοντας στο λιμάνι, τα ουζερί με τα κρεμασμένα χταπόδια στη σειρά θα σας ανοίξουν την όρεξη.

Εντός του οικισμού θα βρείτε τις βασικές υπηρεσίες, ενώ η ξενοδοχειακή υποδομή περιορίζεται κυρίως σε απλά ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα και κάμπινγκ στις γύρω παραλίες. Το καλοκαίρι από το λιμάνι ξεκινούν καΐκια για τις γύρω παραλίες, τα ερημονήσια Σχίζα, Σαπιέντζα και Βενέτικο και τους κοντινούς οικισμούς. Η Πύλος και η Μεθώνη είναι κλασικές επιλογές για εκδρομή, συμπληρώνοντας το παζλ των καστροπολιτειών της Μεσσηνίας.

Κάστρο

Είναι το πρώτο πράγμα που αντικρίζει κανείς μπαίνοντας στην πόλη. Χτίστηκε από τους Βενετούς στα τέλη του 13ου αιώνα πάνω στα ερείπια βυζαντινού φρουρίου. Τα σπουδαιότερα μνημεία του είναι ο βυζαντινός ναός της Αγίας Σοφίας, ο ναός του Αγίου Χαραλάμπους κι ένας μεγάλος οκταγωνικός πύργος στον εσωτερικό περίβολο. Μέσα στο κάστρο σώζονται λαξευμένοι τάφοι, βενετσιάνικες στέρνες, τούρκικο χαμάμ και οι «θόλοι», δηλαδή μπαρουταποθήκες.

Μοναστήρι Αγίου Ιωάννη

Μέσα στο κάστρο συναντάμε και το γυναικείο παλαιοημερολογίτικο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη, το οποίο χτίστηκε το 1918. Επισκεφθείτε και τις σπηλιές της μονής.

Παναγία Ελεήστρια

Η Εκκλησία της Παναγίας της Ελεήστριας είναι ένα αξιοθέατο που δεν πρέπει να χάσει ο επισκέπτης. Βρίσκεται ακριβώς κάτω από το βενετσιάνικο Κάστρο της Κορώνης, μέσα σε ένα υπέροχο δάσος από φοινικόδεντρα και όχι μόνο και με πανοραμική θέα στην παραλία της πόλης. Στο σημείο αυτό, βρέθηκε το 1897 η εικόνα της Παναγίας της Ελεήστριας, μετά από όραμα μιας ηλικιωμένης γυναίκας από την Κορώνη, της Μαρίας Σταθάκη. Ο ιερός βράχος που βρέθηκε, βρίσκεται κάτω από τον ναό και είναι εμφανής στον επισκέπτη.

Στην αρχαιότητα στη θέση της σημερινής Κορώνης βρισκόταν η αρχαία πόλη Ασίνη. Η Ασίνη αναφέρεται από το Στέφανο Βυζάντιο, τον Στράβωνα και αναγράφεται στο Συνέκδημο του Ιεροκλέους. Αργότερα, μνημονεύεται στον κατάλογο των πόλεων που περιλαμβάνονται στο λεγόμενο «Τακτικό της Εικονομαχίας», ως έδρα επισκοπής (ο Ασίνας), υπαγόμενης στη Μητρόπολη Κορίνθου.

Η αρχαία πόλη της Κορώνης βρισκόταν βορειότερα, στη θέση που βρίσκεται σήμερα το χωριό Πεταλίδι. Ο Στράβων προσδιορίζει τη θέση της μεταξύ της Ασίνης και της πόλης Θουρίας. Ο Παυσανίας αναφέρει δύο εκδοχές για την ονομασία της. Σύμφωνα με την πρώτη, η Κορώνη πήρε το όνομά της από την Κορώνεια της Βοιωτίας, καθώς ιδρύθηκε από αποίκους από την πόλη αυτή, με αρχηγό τον Επιμηλίδη. Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, πήρε το όνομά της από μία χάλκινη κορώνη (νόμισμα), που βρέθηκε κατά την ανέγερση των τειχών της.

Κατά τον 7ο ή 8ο πιθανότατα αιώνα, οι κάτοικοι της πρωτοβυζαντινής Κορώνης (σημερινό Πεταλίδι Μεσσηνίας), ίσως εξαιτίας των σλαβικών και αραβικών επιδρομών, μετοίκησαν στην οχυρή ακρόπολη της Ασίνης, η οποία μετονομάστηκε σε Κορώνη.

Στην πόλη γεννήθηκε στα τέλη του 9ου αιώνα, ο Άγιος Θεόδωρος Κυθήρων και στα τέλη του 10ου αιώνα, την επισκέφθηκε ο Όσιος Νίκων. Τον 11ο αιώνα, σε επιστολή του Μιχαήλ Ψελλού, μνημονεύεται επίσκοπος Κορώνης, ενώ σε συνοδικό γράμμα του 1084, του Πατριάρχη Νικολάου Β', η Κορώνη ἀναφέρεται ως «Σαρσοκορώνη». Το 1104, ο Λανδόλφος κατέφυγε με τα δεκαοκτώ πλοία του στο λιμάνι της Κορώνης, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσει, όπως είχε εντολή από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Α' Κομνηνό, τους Γενουάτες.

Τον 11ο και 12ο αιώνα, η Κορώνη συγκαταλέγεται στις πόλεις της Αυτοκρατορίας, στις οποίες οι Βενετοί, με σειρά χρυσόβουλων των Κομνηνών, διαθέτουν προνόμια για την ελεύθερη εμπορική διακίνησή τους. Το 12ο αιώνα, την πόλη επισκέφθηκε ο Άραβας γεωγράφος Εδρισι και το 1199 Γενουάτης πειρατής, προσέβαλε την Κορώνη. Τέλος, το 1204, η πόλη περιήλθε στους Φράγκους, μετά από συμφωνία με τους κατοίκους της.

Από εκκλησιαστική άποψη, στις αρχές του 9ου αιώνα, με την ίδρυση της Μητρόπολης Πατρών, η Επισκοπή Κορώνης υπάγεται σε αυτήν και αναφέρεται διαδοχικά στα Τακτικά καθ' όλη τη διάρκεια της μέσης Βυζαντινής Περιόδου.

Η Κορώνη καταλήφθηκε το 1205 από τους Σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας. Το 1209 περιήλθε στην κυριαρχία των Βενετών, όπως και η γειτονική της Μεθώνη. Το 1500 η πόλη πολιορκήθηκε από τον Σουλτάνο Βαγιαζήτ Β΄, ο οποίος την κατέλαβε τη χρονιά αυτή. Από το 1532 κατέλαβε την πόλη, ο Γενοβέζος ναύαρχος Αντρέα Ντόρια. Δύο χρόνια αργότερα ο ναύαρχος του σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, ανακατέλαβε την πόλη. Μετά τον έκτο Βενετοτουρκικό πόλεμο, η Κορώνη πέρασε στον έλεγχο των Βενετών, όπως και η υπόλοιπη Πελοπόννησος. Η τουρκική πίεση οδήγησε, μεταξύ 1532 - 1534, μέρος κατοίκων, Αρβανίτες (Έλληνες-αλβανοί) και Έλληνες να αναζητήσουν καταφύγιο στο San Demetrio Corone στην Καλαβρία και στη Σικελία, όπου ίδρυσαν την πόλη Πιάνα degli Albanesi, το οποίο ήταν γνωστό ως Piana dei Greci (Πεδιάδα των Ελλήνων) έως το 1945. Μετά τη σύσταση του Βασιλείου της Ιταλίας, το όνομα "Corone", στη μνήμη της διασποράς, προστέθηκε στον Δήμο San Demetrio Corone (1863).

Η κυριαρχία τους αυτή διήρκεσε μέχρι το 1715, οπότε η Πελοπόννησος πέρασε πάλι στην κυριαρχία των Οθωμανών. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, πολιορκήθηκε ανεπιτυχώς από τους Έλληνες. Τελικά παραδόθηκε στον στρατηγό Μαιζών το 1828, ο οποίος είχε αποβιβαστεί στην Πελοπόννησο, λίγο μετά τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.

ΦΩΤΟ: www.wikipedia.gr