Το Κίεβο και η Λαύρα των Σπηλαίων με λείψανα 124 Αγίων

Το όνομα της πόλης φαίνεται ότι προέρχεται από το όνομα του Κιί ενός από τους τέσσερις θρυλικούς ιδρυτές της πόλης. Βρίσκεται στη βορειοκεντρική Ουκρανία κατά μήκος του Δνείπερου.Τον Ιούλιο του 2015 είχε πληθυσμό 2.887.974 κατοίκων.

Ήταν σλαβικός οικισμός στη μεγάλη εμπορική οδό Σκανδιναβίας-Κωνσταντινούπολης και υποτελής στους Χαζάρους. Το 1240 η πόλη καταστράφηκε από τις μογγολικές εισβολές. Το 1934 έγινε πρωτεύουσα της σοβιετικής Ουκρανίας. Η πόλη κατεστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά ανέκαμψε γρήγορα μεταπολεμικά και παρέμεινε η τρίτη σημαντικότερη και μεγαλύτερη πόλη της Σοβιετικής Ένωσης μετά από τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη στη Ρωσία.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την ουκρανική ανεξαρτησία το 1991, το Κίεβο συνέχισε να είναι η πρωτεύουσα της Ουκρανίας και έγινε η περισσότερο φιλοδυτική ουκρανική πόλη. Οι περισσότεροι κάτοικοι της πόλης είναι Ουκρανοί, αλλά σχεδόν όλοι γνωρίζουν ρωσικά.

Η Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου, είναι το σημαντικότερο σημείο της πόλης και μνημείο υπό την προστασία της Unesco. Στο τεράστιο αυτό ιστορικό και μοναστηριακό σύμπλεγμα με 124 άφθαρτα λείψανα αγίων, βρίσκουμε τους ναούς της Αγίας Τριάδας και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του 1108, το Μεγάλο Καμπαναριό της Λαύρας, τις εκκλησίες Ζωοδόχου Πηγής και του Τιμίου Σταυρού, και τον τάφο του Κωνσταντίνου Υψηλάντη.

Σύμφωνα με τα χρονικά, ο ερημίτης Αντώνιος από το Λιούμπεχ, αφότου ασκήτευσε στη Μονή Εσφιγμένου στο Άγιο Όρος, εγκαταστάθηκε το 1013 στις βαραγγικές σπηλιές στις όχθες του Δνείπερου. Μαζί με το μοναχό Θεοδόσιο, ίδρυσε το 1051 ένα ορθόδοξο μοναστήρι. Στον ύστερο 11ο αιώνα άρχισε η κατασκευή του καθολικού της Ανάνηψης.

Τους επόμενους αιώνες, το μοναστήρι αναπτύχθηκε ως ένας από τα κύρια των Ρως του Κιέβου. Η λειτουργία του δεν διακόπηκε από τη Χρυσή Ορδή τον 13ο αιώνα, αν και η Κωνσταντινούπολη επισκίαζε το Κίεβο ως εμπορικό κέντρο. Το 1688 δόθηκε στο μοναστήρι ο τιμητικός τίτλος «λαύρα», ένα τίτλο που φέρουν λίγα μοναστήρια του πατριαρχείου της Ρωσίας.

Πριν από τη Ρωσική Επανάσταση του 1917 υπήρχαν περίπου 1200 μοναχοί και αρχάριοι και ήταν το κέντρο του ορθόδοξου κόσμου, προσελκύοντας χιλιάδες προσκυνητές. Το αξιοθέατο ήταν κάποια λείψανα αγιοποιημένων μοναχών, αλλά και τα ίδια τα σπήλαια, κάποια νεολιθικής προέλευσης, όπου έμεναν και θάφτηκαν οι μοναχοί από την αρχή. Ο λαβύρινθος των σηράγγων, τα κελιά, οι κατακόμβες σκαμμένες από ψαμμίτη και πηλό σκόνη.

Οι Μακριές Σπηλιές και οι Κοντές Σπηλιές έχουν πλάτος πέντε πόδια και ύψος δύο μέτρα. Οι ταφικές κόγχες είναι μισό μέτρο βάθος και 2 μέτρα μήκος με μουμιοποιημένα λείψανα μοναχών και αγίων. Επίσης υπάρχουν πολλά υπόγεια παρεκκλήσια και εκκλησίες, όπως η εκκλησία Varlaam ή η εκκλησία του San Teodosio.

Στον χώρο φυλάσσονται και 12 άφθαρτα σκηνώματα Ελλήνων αγιογράφων, οι οποίοι καταπιάστηκαν με την αγιογράφηση του ναού της Λαύρας. Επιπλέον, ο υπόγειος χώρος των Σπηλαίων παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον από γεωλογικής απόψεως μιας και τα σπήλαια της είναι λαξευμένα μέσα σε κίτρινο ασβεστώδη χώμα. Μετά τα ασκητήρια της Καππαδοκίας, είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται μαζική κατασκευή μοναχικών κελιών εντός των βράχων.

Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, το μοναστήρι μετατράπηκε σε κρατικό μουσείο το 1926. Τα σπήλαια έκλεισαν το 1929. Το 1941, κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, βομβαρδίστηκε το καθολικό της μονής. Το 1988, επί προεδρίας Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και της περεστρόικα, αναβίωσε ο μοναστικός βίος στη Λαύρα των Σπηλαίων. Το καθολικό αποκαταστάθηκε το 1998 με 2000.

Στο συγκρότημα υπάρχουν δύο μουσεία, με εντυπωσιακότερο έκθεμα το Χρυσάφι των Σκυθών και το Μουσείο Μικρομινιατούρας ,ένα από τα 2 που υπάρχουν στον κόσμο, και ανάμεσα στα εκθέματα του θα μπορέσουμε να θαυμάσουμε μία σκακιέρα φτιαγμένη πάνω σε πινέζα και την μικρότερη ηλεκτρική μηχανή του κόσμου.