Μπορούν τελικά οι νέοι τραγουδιστές να πουν τα τραγούδια του Καζαντζίδη;

Ο Στέλιος Καζαντζίδης δεν είναι μόνο ο κορυφαίος τραγουδιστής της Ανατολικής Μεσογείου μεταπολεμικά. Τα τραγούδια του ερμηνεύονται ξανά και ξανά από τους επιγόνους του, αρχής γενομένης από τον Γιώργο Νταλάρα που δοκίμασε την τύχη του απέναντι στο «Μαγικό βουνό» του λαϊκού τραγουδιού χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία είναι αλήθεια.

Η πρόωρη αποχώρηση του Στέλιου από τα πάλκα δημιούργησε, όπως ήταν αναμενόμενο, ένα κενό που έσπευσαν να καλύψουν οι δισκογραφικές εταιρίες, αναγγέλλοντας κατά εποχές τον διάδοχο του βασιλιά χωρίς ωστόσο να τον έχουν βρει.

Ο Γιώργος Χατζηαντωνίου, ο Πέτρος Αναγνωστάκης, ο Λεωνίδας Βελής, ο Γιάννης Ντουνιάς, ο Ηλίας Μακρής, ο Λάμπρος Καρελάς και ο Γιώργος Σακελλαρίου αποδέχθηκαν το δαχτυλίδι αλλά δεν το κράτησαν. Το πρόβλημα με τα τραγούδια του Καζαντζίδη είναι ότι έχουν ειπωθεί με τόση ένταση, με τόσο όγκο αλλά και τόσα ποικίλματα που είναι αδύνατο να τα υπερβεί ακόμα και η πιο πολλά υποσχόμενη νέα φωνή.

Το μυστικό του Καζαντζίδη δεν κρύβεται στο περίφημο ααα, όπως μας βεβαιώνουν κάποιοι επιπόλαιοι θαυμαστές του. Ο μεγάλος βάρδος συνδυάζει τον απόλυτο ρυθμό με συνεχή στολίδια, που αλλάζουν από τραγούδι σε τραγούδι. Η ερμηνευτική μεγαλοφυία αυτού του ανθρώπου είναι αδιανόητη.

Σήμερα, υπάρχει η τάση να ξαναλέγονται τα τραγούδια του αλλά χωρίς όλες αυτές τις ατυχείς μιμήσεις του παρελθόντος. Με την έννοια αυτή, τα τραγούδια του Στέλιου νομιμοποιείται να τα πει ένας τραγουδιστής λαϊκός, όπως ο Πασχάλης Τερζής, ένας μοντέρνος τραγουδιστής όπως ο Μάστορας αλλά, γιατί όχι, και κάποιος ακόμα πιο προχωρημένος όπως ο μασκοφόρος Σικάριο.

Όλοι οι καλλιτέχνες που «παίζουν» Στέλιο όσο κι αν πασχίζουν να βγουν από τον «κύκλο με την κιμωλία» μένουν τελικά στη σκιά του αξεπέραστου μύθου του. Είναι τέτοια η μαγεία και ο εθισμός στον απόλυτο τραγουδιστή, ώστε είναι αδύνατο να τον προσεγγίσει άντρας ή γυναίκα, αδύνατο να τον παρακάμψει και να φέρει τα τραγούδια στα μέτρα του. Τα περισσότερα από τα τραγούδια του Καζαντζίδη είναι γραμμένα πάνω στη φωνή του κι αυτό δυστυχώς δεν αλλάζει. Ας υποκλιθούμε απλά στο φαινόμενο κι ας το γνωρίσουμε βαθύτερα, ειδικά τον νεαρό Καζαντζίδη της δεκαετίας του '50, με το πλούσιο ρεπερτόριο που τείνουμε να ξεχνάμε.