Πώς ο Πολ Άνκα απογείωσε τον Σινάτρα

Το 1968 ο Φρανκ Σινάτρα ερμήνευσε το τραγούδι που τον χαρακτηρίζει ίσως περισσότερο από κάθε άλλο στην καριέρα του. Η «φωνή» βρισκόταν πια στη δύση της, και ο αγαπημένος τραγουδιστής εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο, καταπτοημένος από την αλλαγή των μουσικών ηθών και από τα νέα πρόσωπα που έπιαναν κορυφή, δήλωσε ένα βράδυ στο Μαϊάμι ενώ δειπνούσε με επιφανή μέλη της μαφίας και με τον φίλο του Πολ Άνκα: «Αυτό ήταν, βαρέθηκα πια, τα παρατάω!»

Δεν ήξερε όμως ότι ο Πολ Άνκα δούλευε για αυτόν, καθώς ο δημοφιλής καλλιτέχνης είχε αγοράσει από τον Κλοντ Φρανσουά τα δικαιώματα ενός γαλλικού τραγουδιού, που προόριζε για το ίνδαλμά του. Ο Πολ Άνκα συγκινημένος από αυτή τη δήλωση του Σινάτρα, αποφάσισε να βάλει το χεράκι του. Το ίδιο βράδυ κιόλας κάθισε μπροστά στη γραφομηχανή του και προσπάθησε να γράψει τους αγγλικούς πια στίχους για το γαλλικό τραγούδι Comme d'habitude, που στην πρωτότυπη εκδοχή του αναφερόταν στην ρουτίνα ενός αντρόγυνου από την στιγμή που σηκώνονται από το κρεβάτι μέχρι να ξαναπλαγιάσουν στο τέλος της μέρας.

Οι στίχοι του Πολ Άνκα ήταν απείρως πιο συγκλονιστικοί καθώς ιχνηλατούσαν στην ουσία την δια πυρός και σιδήρου πορεία ενός ενήλικα ο οποίος δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Σινάτρα μέχρι το τέλος. Η δήλωση του Σινάτρα έφερε στο μυαλό του ένα στίχο: The end is near. Τους υπόλοιπους στίχους του τραγουδιού τους εμπνεύστηκε λίγο πολύ από την αργκό του Φράνκι εξ ου και κάποιες εκφράσεις του τύπου: I ate it up and spit it out. Ο Σινάτρα ανέλαβε τα υπόλοιπα με εκείνη την ώριμη φωνή που θύμιζε τη μοναξιά των αχανών αυτοκινητοδρόμων της Αμερικής. Με την μελαγχολική βραχνάδα και τις στιβαρές χαμηλές του, ο Σινάτρα ακολούθησε τη μελωδία του τραγουδιού ως τις πιο ψηλές νότες που τις απέδωσε με τη σιγουριά και τη ρώμη κλασικού βαρυτόνου. Το κυριότερο είναι πως κάθε λέξη χρωματίστηκε αλλιώς από τον κορυφαίο ερμηνευτή. Με το τραγούδι του ο Σινάτρα θύμισε σε όλους γιατί θεωρείται η «Φωνή» του εικοστού αιώνα. Στο μεταξύ οι μουσικοί παραγωγοί του Πολ Άνκα θύμωσαν μαζί του θεωρώντας πως έπρεπε να κρατήσει το τραγούδι για λογαριασμό του. Ο ίδιος όμως τους απάντησε: «Τι λέτε ρε παιδιά; Αυτό το τραγούδι είναι για τον Φράνκι και μόνο για αυτόν». Ο χρόνος και οι αλλεπάλληλες επανεκτελέσεις τον δικαίωσαν απόλυτα.