Ο Καζαντζίδης στη σκιά του εαυτού του - Η συνεργασία με τον Τσιτσάνη
Η μετάβαση από το ρεμπέτικο στο λαϊκό τραγούδι περνά πρωτίστως από τη φωνή ενός τραγουδιστή που σήμερα θεωρείται ο σημαντικότερος όλων
Η περίοδος 1955-1965 είναι η χρυσή δεκαετία του λαϊκού τραγουδιού. Τα πρώτα χρόνια του '50 διαμορφώνεται η μετάβαση από το ρεμπέτικο στο λαϊκό. Μπροστά στο μικρόφωνο στέκονται νέα πρόσωπα, νέες φωνές. Η παράδοση βαδίζει χέρι-χέρι με τις εξελίξεις και η νέα μουσική σκηνή έχει ένα αναμφίλεκτο πρωταγωνιστή: τον Στέλιο Καζαντζίδη.
Ο Καζαντζίδης θα παρέμενε μύθος ακόμα και αν το τέλος της παρουσίας του στη δισκογραφία συνέπιπτε με την αποχώρησή του από τη νύχτα. Η ερμηνευτική του μεγαλοφυία και οι δυνατότητες της φωνής του κατάφεραν μέσα από τις απανωτές ηχογραφήσεις να δώσουν μορφή και σχήμα σε αυτό που αποκαλούμε σήμερα κλασικό λαϊκό τραγούδι.
Ολυμπιακός: Με «3Χ3» οι Πειραιώτες παίρνουν το πρωτάθλημα!
Το fosonline θα επιχειρήσει να χαρτογραφήσει την κρίσιμη δεκαετία 1955-1965 και να ανασυστήσει το Καζαντζιδικό μύθο.
Το ρεπερτόριο του Καζαντζίδη στην πρώτη αυτή περίοδο της καριέρας του είναι ζωτικής σημασίας για το ελληνικό τραγούδι και οι συνεργασίες του με τους συνθέτες της εποχής έδωσε πνοή και εξέλιξη σ' ένα εξαιρετικά δημοφιλές είδος τραγουδιού. Η συνεργασία του Καζαντζίδη με τον Τσιτσάνη αποτυπώθηκε στο στούντιο με μια σειρά από τραγούδια, κυρίως ζεϊμπέκικα αλλά και συρτά, που οριοθετούν τη μετεξέλιξη του ρεμπέτικου σε λαϊκό. Ξεχωρίζει το κλασικό «Άσπρο πουκάμισο» αλλά και το «Κόκκινο μαντήλι», όπως επίσης και το «Ίσως αύριο», το «Κλάψε σήμερα καρδιά μου» και το συρτοτσιφτετέλι «Το 'ξερα πως θα μου φύγεις».
Σε δεύτερη εκτέλεση την ίδια πάνω κάτω εποχή ο Στέλιος θα ερμηνεύσει υποδειγματικά την εμβληματική «Συννεφιασμένη Κυριακή», το «Μπαξέ Τσιφλίκι», «Αντιλαλούνε τα βουνά» και τα «Καβουράκια», προσδίδοντάς τους ένα χρώμα λαϊκό και μια δεύτερη ζωή.
Κοινός παρονομαστής της συνεργασίας του Καζαντζίδη με τον Τσιτσάνη είναι οι δωρικές ερμηνείες του πρώτου, που όμως δεν στερούνται από ένα πλούτο γυρισμάτων. Στην ουσία είναι ο Καζαντζίδης που ξέρουμε, ένας κοινωνικός τραγουδιστής με άπειρες δυνατότητες αλλά και με μια λεβεντιά στην ερμηνεία την οποία ξεχνούν οι αδαείς, επικαλούμενοι μια ίσως ατυχή μανιέρα που ο μεγάλος βάρδος υιοθέτησε μεταγενέστερα. Σε κάθε τραγούδι εκείνης της περιόδου ο Στέλιος προσθέτει πάντοτε κάποιο στοιχείο το οποίο τον καθιστά ουσιαστικά συνδημιουργό.
