Χωρίς το τραγούδι αυτό ίσως να μην ξέραμε σήμερα τον Γιάννη Πάριο

Αρχές του '70 εν μέσω δικτατορίας το ελληνικό τραγούδι πασχίζει να βρει τη φυσιογνωμία του, καθώς οι μεγάλοι λαϊκοί τραγουδιστές και συνθέτες αποσύρονται δραματικά από το προσκήνιο. Ο Μάκης Μάτσας αναζητά νέα πρόσωπα που θα δώσουν στην ταχύτατα αναπτυσσόμενη εταιρία του τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ανάμεσα στις νέες φωνές που επενδύει ο δισκάνθρωπος αυτός είναι και ο Γιάννης Πάριος, ένας καλλίφωνος νεαρός οι πρώτες προσπάθειες του οποίου δεν βρίσκουν την καρδιά του μουσικόφιλου κοινού. Επιστρατεύεται για μια ακόμα φορά ο Απόστολος Καλδάρας για να βγάλει τα «κάστανα από τη φωτιά».

Ο Τρικαλινός μουσικοσυνθέτης φέρνει στην εταιρία του Μάτσα ένα τραγούδι σε στίχους Ανδρέα Χατζηαποστόλου με τίτλο «Της μοίρας το παιχνίδι». Και είναι ακριβώς ένα παιχνίδι της μοίρας που ανοίγει τη λεωφόρο της δόξας για τον Κυκλαδίτη τραγουδιστή που πολύ σύντομα θα γίνει ο βάρδος του έρωτα.

Στην ηχογράφηση του 1971 τα μπουζούκια της ορχήστρας είναι ο Χρήστος Νικολόπουλος και ο Θανάσης Πολυκανδριώτης. Η φωνή του Πάριου τονικά και συναισθηματικά ακριβής ερμήνευσε με ανεπανάληπτο τρόπο το «φινάλε της μοίρας» που παίζεται μπροστά στα μάτια ενός εγκαταλελειμμένου εραστή-αφηγητή.

«Της μοίρας το παιχνίδι» είναι ένα από τα τραγούδια που δημιούργησαν τη νέα μουσική σκηνή στη χώρα μας, στην τρίτη μεταπολεμική δεκαετία και ακούγεται μέχρι σήμερα ως αρχή στο μακρύ ταξίδι ενός σπουδαίου τραγουδιστή.

Καθισμένος στο απέναντι παγκάκι,

Σαββατόβραδο μπροστά στην εκκλησιά,

βλέπω εκείνη που αγαπούσα

γελαστή κι ασπροφορούσα

ν’ ανεβαίνει μ’ έναν άλλον τα σκαλιά...