Ίσως φταίνε τα φεγγάρια: Με ένα μολύβι ματιών, σε ένα φτηνό ξενοδοχείο των Εξαρχείων

Ο Τάσος Σαμαρτζής είπε στον Θεοδόση Βαφειάδη (2010, e-Orfeas.gr): «Χειμώνας του ’90, ήμουν τότε παραγωγός στην κρατική ραδιοφωνία με διευθυντή προγράμματος τον Νότη Μαυρουδή. Κάποια στιγμή με ρώτησε αν ήθελα να συμμετάσχω σε μια πολυσυλλεκτική (από άποψη στιχουργών, αλλά και ερμηνευτών) δουλειά κι έτσι, να μην τα πολυλογούμε, συμφωνήσαμε να του παραδώσω στίχους για τα τραγούδια: "Στο Φαρ-Ουέστ της Ομονοίας" (Μανώλης Μητσιάς), "Της ζωής το σινεμά" (Αρλέτα) και "Αυτοί που αφιερώθηκαν" / "Ερωτικό" (Τάνια Τσανακλίδου).

Ένα απόγευμα μου τηλεφωνεί ο Μαυρουδής : "Άκου να δεις", μου λέει ασθμαίνοντας, "...συνέβη κάτι και αποφασίσαμε να μην βάλουμε ένα από τα επιλεγμένα τραγούδια στο δίσκο! Το πρόβλημα είναι ότι βρισκόμαστε στο τέλος των ηχογραφήσεων και πρέπει να μου γράψεις κάτι καλό μέχρι αύριο... δεν υπάρχει χρόνος, με σώζεις!".

Το ίδιο βράδυ όμως, είχα κανονισμένο ερωτικό ραντεβού με μία κυρία (εδώ ταιριάζει το κοινότοπο "η σάρκα αντιμάχεται το πνεύμα")... κι έτσι τραβήξαμε σ’ ένα φτηνό ξενοδοχείο στις παρυφές των Εξαρχείων, διότι οι καιροί –απ’ όσο θυμάμαι- ήσαν πάντα δύσκολοι από οικονομική άποψη.

Τις ξέρετε τώρα τις γυναίκες: όταν ανάβεις το "μετά-τσιγάρο" και δε δίνεις την πρέπουσα προσοχή, αρχίζουνε οι γκρίνιες! Εγώ όμως, αντέδρασα αστραπιαία, ζητώντας της ένα μολύβι κι εκείνη μου έδωσε αυτό που διέθετε τέλος πάντων... ένα μολύβι ματιών! Έσπευσα λοιπόν στη τουαλέτα για απομόνωση, κατέβασα το γνωστό καπάκι κι εκεί, με ένα μολύβι ματιών κι ένα μακρόστενο χαρτί από τον "Άσσο σκέτο" που κάπνιζα τότε, έγραψα:

"Μεσ’ το φτηνό ξενοδοχείο

και στα σεντόνια των πολλών

Μεσ’ σε καθρέφτες δίχως μνήμη,

θα ξεκινήσουμε λοιπόν...

Γλιστρούν τα όνειρα στον ύπνο

όπως τα τρένα στο σταθμό

και στην ανάσα σου γυρεύω

κάποιο αρχαίο σκηνικό..."

"Μια αχτίδα φως περνά τις γρίλιες

και σβήνει αυτά που γίναν χθες

πως μπλέκουν λέω οι ιστορίες

και των ανθρώπων οι τροχιές...

Μεσ’ στο φτηνό ξενοδοχείο

και στα σεντόνια των πολλών

μεσ’ σε καθρέφτες δίχως μνήμη,

θα τελειώσουμε λοιπόν..."

Λίγες ώρες αργότερα -σχεδόν ξημερώματα- τα κουπλέ αυτά συνάντησαν το ρεφρέν που τους ταίριαζε, το οποίο είχα γράψει μια δεκαετία πιο πριν (αφού το "πείραξα" λίγο, για να γίνει "θηλυκό"):

"Ίσως φταίνε τα φεγγάρια

που 'μαι τόσο μοναχή -

νιώθω πως γερνώ τα βράδια

και χρωστάω στη ζωή...

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια

και πολλοί με λεν τρελή -

που όλο ψάχνω στα σκοτάδια

μήπως κάτι και συμβεί...

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια -

ίσως πάλι φταις κι εσύ..."

To μεσημέρι μίλησα με το Νότη και του υπαγόρευσα τον στίχο... δεν είπε κουβέντα κι αυτή τη σιγή δεν ήξερα πως να την ερμηνεύσω. Δεν πρόλαβαν όμως να περάσουν ούτε δυο ώρες και με παίρνει για να μου τραγουδήσει –από το τηλέφωνο- το τραγούδι... αυτό κι αν είναι βάσανο, καθότι ο μαέστρος είναι μεγάλος μελωδός, συνθέτης και κιθαρίστας, αλλά από φωνή...

Ομολογώ πως δεν κατάλαβα πολλά πράγματα και του το είπα! Αργότερα, το απογευματάκι πήγα από το σπίτι του και το άκουσα ζωντανά... θυμάμαι που περάσαμε κάποιες στιγμές μεσ’ στη σιωπή, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο... "νομίζω ότι είναι σπουδαίο", τόλμησα να πω, "...έτσι είναι" απάντησε χαμηλόφωνα. Είναι κάποιες στιγμές που ξέρεις τι ακριβώς έχει συμβεί!».