Όταν ο Καζαντζίδης μίλησε ωραία για τον Μπιθικώτση

Ο Στέλιος Καζαντζίδης και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης όρισαν τα μουσικά δρώμενα στην εποχή τους και συνέβαλαν τα μέγιστα στη μετάβαση από το ρεμπέτικο στο κλασικό λαϊκό τραγούδι. Οι δύο δεκαετίες '50 και '60 τους ανήκουν. Ο καθένας έθεσε τα νέα όρια στην ερμηνεία των τραγουδιών, κι είναι παράξενο πως όσο διαφορετικοί και αν μοιάζουν εκ πρώτης όψεως, τόσες ομοιότητες ποαρουσιάζουν ως καλλιτέχνες.

Όταν ο Καζαντζίδης κλήθηκε να μιλήσει για τον Μπιθικώτση στη συνέντευξή του στον Θανάση Λάλα, τα είπε όπως ακριβώς άρμοζε τόσο στον ίδιο όσο και στον επιφανή αντίζηλό του. Ο μεγάλος καλλιτέχνης άλλωστε αναγνωρίζει την αξία είτε τη δική του είτε των άλλων, διαφορετικά δεν θα προχωρήσει και δεν θα φτάσει ψηλά.

Στο ερώτημα του δημοσιογράφου για το παράδοξο της συγκλονιστικής ερμηνείας του Μπιθικώτση στο «Άξιον Εστί» του Ελύτη σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη, μολονότι δεν καταλάβαινε τους στίχους, ο Καζαντζίδης απάντησε:

«Μπορεί ο Γρηγόρης να μη μπορούσε να συλλάβει το έργο στο σύνολό του αλλά το "ανοίγω το στόμα μου" αυτή την φράση την έχει πει επικά, γιατί την είχε βιώσει κι από τη μια και από την άλλη... και για να χορτάσει την πείνα του και για να τραγουδήσει και να χορτάσει την ψυχή του πεινασμένου που τον ακούει... επειδή ήταν ευαίσθητος άνθρωπος ένιωθε τι πάει να πει