Μόνο ο Ζαμπέτας είχε βρει τον σωσία του Καζαντζίδη

Το 1964 ο Ζαμπέτας συνεργάζεται με τα ιερά τέρατα του τραγουδιού, Καζαντζίδη και Μαρινέλλα, στου Κουλουριώτη, στην παραλία του Μοσχάτου. Έχει μαζί του και την Βίκυ Μοσχολιού αλλά και τον Λάκη Χαλκιά που υπηρετεί τη θητεία του στην Αεροπορία.

Ο κόσμος κάνει ουρές για να ακούσει τον Στέλιο. Πολλοί είναι οι ξενιτεμένοι που γυρίζουν για τις διακοπές τους και θέλουν οπωσδήποτε να ακούσουν τη «φωνή της ξενιτιάς. Όμως ο «βασιλιάς» του λαϊκού τραγουδιού έχει αρχίσει να παρουσιάζει τη φυγόκεντρη διάθεση που τον οδήγησε τελικά στην αποχώρηση από τις πίστες. Όλο το καλοκαίρι οι συνεργάτες του δεινοπαθούν να καλύψουν τις... κοπάνες του.

Όμως ο Ζαμπέτας έχει βρει τη λύση. Ακούγοντας τον όγκο της φωνής του Λάκη Χαλκιά τον παροτρύνει να ακούει προσεκτικά τον Καζαντζίδη την ώρα που τραγουδάει να ξεσηκώνει τις ανάσες και τα γυρίσματά του. Στην απουσία του Καζαντζίδη βάζει τον νεαρό τραγουδιστή να λέει τα τραγούδια του.

«Ρε μάγκα, θα λέμε πως εσύ είσαι ο Καζαντζίδης. Έτσι και αλλιώς όλοι αυτοί τη φωνή του ξέρουν όχι τη φάτσα του».

Ο Χαλκιάς φοβόταν και με το δίκιο πως θα φάνε ξύλο.

«Πάψε ρε συ, μελαψός εκείνος, μελαψός κι εσύ, δεν σας παίρνει κανένας χαμπάρι»

όταν έλειπε ο Καζαντζίδης ο Χαλκιάς έπαιρνε το ρόλο του Στέλιου κι έλεγε τα τραγούδια του.

Τάδε έφη Ζαμπέτας κι αν έχεις τύχη διάβαινε