Ο Στράτος Παγιουμτζής λέει στον Ζαμπέτα: «Ο "τσόγλανος" ο Περπινιάδης με στενοχωράει»

Στα τέλη της δεκαετίας του '50 είχαν έρθει τα πάνω-κάτω στο λαϊκό τραγούδι. Οι παλιοί ρεμπέτες που είχαν το κουμάντο στα μουσικά πράγματα είχαν περάσει στο περιθώριο. Βαμβακάρης και Παγιουμτζής έβρισκαν κλειστές τις πόρτες της δισκογραφίας και είχαν αποκλειστεί από κάθε είδους ηχογράφηση. Κανείς δεν τους θυμόταν.

Ο Ζαμπέτας αφηγείται πως ήρθε ξημερώματα καλοκαιριού του '59 και χτύπησε την πόρτα του ο παλιός αρχιρεμπέτης, ο Στράτος ο Παγιουμτζής.

«Τι τρέχει, Στρατή μου κι είσαι έτσι;» τον ρώτησε ο Ζαμπέτας.

«Άσε, αυτός ο μικρός ο τσόγλανος ο Βαγγέλης ο Περπινιάδης μου 'χει κάνει τη ζωή μαύρη, δεν μ' αφήνει όλη νύχτα, μου κάνει χίλια πασβέντια, έχει κλέψει όλα τα παλιά τραγούδια και έχει βάλει λόγια δικά του και τα κάνει δίσκους και με κεντάει εμένα, ό,τι έχω να τραγουδήσω, τα λέει αυτός με δικά του λόγια. Μου' χει πάρει το "Η τύχη του τον έφερε να κλέψει ένα σακάκι" τού άλλαξε τα λόγια κι έβαλε: "Δεν ξαναπαίζω ζάρια πια και με κοροϊδεύει όλο το βράδυ και κοροϊδεύουνε κι όλοι που είμαι κι όξω απ' τη δισκογραφία».

Ο Παγιουμτζής ήταν τότε γύρω στα εξήντα, παλαίμαχος της δισκογραφίας. Ο Ζαμπέτας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Οι κωλοεταιρίες τον είχαν ξωπετάξει και κανείς δεν τον ανεχόταν, λόγω της μάγκικης φρασεολογίας του».

Ο Στράτος παρακάλεσε τον Ζαμπέτα: «Ρε εσύ είσαι πια ορχηστραδόρος, εσύ φτιάχνεις τραγούδια, βάνεις τραγούδια, κάνε μου κάτι κι εμένα».

Στο άρθρο της Πέμπτης, 12/10 η συνέχεια...