Ένα ήταν το λαϊκό τραγούδι με τη μεγαλύτερη σημασία για την ελληνική μουσική

Υπάρχουν πολλά, πάμπολλα λαϊκά τραγούδια που μας συγκινούν και θα ήταν αδύνατο να διαλέξουμε ένα από αυτά ως προμετωπίδα της ελληνικής μουσικής.

Αν ωστόσο επανεξετάσουμε τη σημασία τους με γνώμονα την επίδραση που είχαν στο λαϊκό τραγούδι, τότε αναμφίβολα θα πρέπει να ξεχωρίσουμε ένα και μοναδικό.

Δεν είναι ίσως το ωραιότερο ή το σημαντικότερο αλλά σε κάθε περίπτωση είναι το τραγούδι που έφερε στην επιφάνεια μια σπουδαία φωνή, τον μεγαλύτερο Έλληνα τραγουδιστή, στον οποίο το λαϊκό τραγούδι οφείλει αναντίρρητα τη μορφή και τη σύστασή του.

Στις αρχές της δεκαετίας του '50 το ρεμπέτικο τραγούδι παραγκωνιζόταν πια από τις δισκογραφικές εταιρίες, που αναζητούσαν κάτι καινούργιο στη θέση του. Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο Βαμβακάρης δεν περνούσε ούτε απέξω από τα στούντιο της εποχής. Ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου και ο Χιώτης με τον Μητσάκη κρατούσαν βέβαια τα κλειδιά της νυχτερινής διασκέδασης αλλά και το ελαφρό τραγούδι με τον Γούναρη, τον Πολυμέρη και τον Μαρούδα ήταν δημοφιλέστατο. Στο μεταξύ είχε αρχίσει και η μόδα με τα αρχοντορεμπέτικα.

Την εποχή εκείνη μπαίνουν για πρώτη φορά στο στούντιο καλλιτέχνες όπως η Πόλυ Πάνου, ο Καζαντζίδης και ο Γαβαλάς. Άγουροι ακόμα ερμηνεύουν τα πρώτα τους τραγούδια όχι πάντα με μεγάλη επιτυχία.

Ειδικά ο Στέλιος Καζαντζίδης λίγο έλειψε να τεθεί εκτός τροχιάς με την παταγώδη αποτυχία που είχε ο πρώτος του δίσκος «Για μπάνιο πάω» σε μουσική και στίχους Απόστολου Καλδάρα.

Αν ο Στέλιος είχε σιγήσει δισκογραφικά, το λαϊκό τραγούδι θα είχε διαφορετική τύχη τα επόμενα χρόνια. Η ηγεμονία του Καζαντζίδη από τα μέσα της δεκαετίας του '50 είναι που έπεισε τις δισκογραφικές εταιρίες να επενδύσουν σε αυτό το καινούργιο είδος που αποτέλεσε συνέχεια του ρεμπέτικου.

Συνεπώς οι «Βαλίτσες» του Γιάννη Παπαϊωάννου, που έδωσαν το εισιτήριο για την επιτυχία, στον μετέπειτα «βασιλιά του λαϊκού τραγουδιού» θα πρέπει να θεωρείται το σημαντικότερο λαϊκό τραγούδι.

Χάρις σ' αυτό γεννήθηκε ο μύθος του Καζαντζίδη και χάρις σ' αυτόν τον μύθο ανέπνευσαν μετά οι δημιουργοί και οι φωνές που μεσουράνησαν.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι θρυλικές «βαλίτσες» οδήγησαν ακόμα και στην ανάδειξη του Θεοδωράκη. Ποιος θα έτεινε ευήκοο ους στις «παλαβομάρες» του Μίκη με τα μπουζούκια αν εκείνη την εποχή ο ήχος της πενιάς δεν ακουγόταν καθημερινά όπως τα ελληνικά σε κάθε γωνιά και σε κάθε στιγμή της ελληνικής πραγματικότητας;

Χωρίς τη φωνή του Καζαντζίδη, το λαϊκό τραγούδι θα είχε σίγουρα μια πιο αναιμική παρουσία στην καθημερινότητα του Έλληνα. Για το λόγο αυτό άλλωστε λέμε συχνά πως η πρώτη περίοδος του Στέλιου και από άποψη ρεπερτορίου αλλά και όσον αφορά τις ερμηνείες του είναι ίσως η πιο σημαντική στην καριέρα του.