Ο συνθέτης που εμπιστεύτηκε τον Νταλάρα αντί για τον Καζαντζίδη

Βρισκόμαστε στο 1972, η εταιρεία ΜΙΝΟS αρχίζει υπό την καθοδήγηση του Μάκη Μάτσα να παίρνει μερίδιο στην δισκογραφία σε σχέση με την Columbia.

Η νέα γενιά τραγουδιστών που αναδύεται θέλει να πάρει τη σκυτάλη από τους μεγάλους τραγουδιστές του '50 και του '60. Ένας δίσκος που θα αποδειχτεί ορόσημο είναι στα σκαριά. Συνθέτης, στιχουργός και δισκογραφική εταιρία στρέφονται αρχικά στον Στέλιο Καζαντζίδη. Η φωνή του και οι καταβολές του «δένουν» με τους στίχους και την μελωδία των τραγουδιών.

Ωστόσο ο Καζαντζίδης βρίσκεται στα μαχαίρια με τη MINOS και κλοτσάει, χωρίς να σκέφτεται ότι πικραίνει συνθέτη και στιχουργό, αγαπημένους του συνεργάτες. Στο μεταξύ ο Μάτσας καλόβλεπε τον Νταλάρα και είδε στο υπό ηχογράφηση LP την μεγάλη ευκαιρία για τον νεαρό τραγουδιστή. Ο συνθέτης που δεν ήταν άλλος από τον Απόστολο Καλδάρα φαινόταν αρκετά επιφυλακτικός στην αρχή. Έτσι κι αλλιώς είχε στο μυαλό του τον Καζαντζίδη με τον οποίο συνεργαζόταν είκοσι χρόνια τώρα και είχε μαζί του ανεπανάληπτες επιτυχίες.

Την εκδοχή Καζαντζίδη σιγοντάριζε και ο στιχουργός ο Πυθαγόρας ο οποίος ως Μικρασιάτης είχε ζήσει τα φοβερά γεγονότα του '55 στην Πόλη. Ο δίσκος θα κυκλοφορούσε με γενικό τίτλο «Μικρά Ασία» και με ερμηνευτή τον Στέλιο. Όμως οι παλινωδίες, τα μπρος και τα πίσω του μεγάλου τραγουδιστή εξόργισαν στο τέλος τον Καλδάρα που δεν τον υπολόγιζε πια. Μέτρησε εντέλει και η συμπάθεια του για τον νεαρό και πολλά υποσχόμενο τραγουδιστή Έδωσε το πράσινο φως για τον Νταλάρα λέγοντας στον ίδιο: «Άκου παιδί μου, το τραγούδι μπορείς να το πεις έτσι μπορείς να κι αλλιώς. Άκου όλες τις απόψεις, άκου και αυτήν που σου προτείνω, αλλά μην τραγουδήσεις σαν και μένα. Τραγούδα όπως το νιώθεις». Έτσι ο κλήρος έπεσε στον Νταλάρα και από την συνεργασία του με τον Καλδάρα και τον Πυθαγόρα, γεννήθηκε ένας σπουδαίος δίσκος. Ποτέ ωστόσο δεν θα μάθουμε πώς θα ήταν με τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη.