Ο Καζαντζίδης δικαιολογημένα χώρισε την Γκρέι

Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα χρόνια η Γκρέι ήταν βεντέτα σε σχέση με τον άγουρο ακόμα αρραβωνιαστικό της. Η ίδια προσπαθούσε να τον επιβάλει στην Columbia αλλά ο Λαμπρόπουλος κλοτσούσε λέγοντας: "Τι να τον κάνω Καίτη μου τον αρραβωνιαστικό σου, αφού έχω το πρότυπο;".

Ο Καζαντζίδης βρισκόταν παγιδευμένος στις συμπληγάδες της μίμησης. Όταν είπε τις "βαλίτσες" του Παπαϊωάννου, έπιαναν τον συνθέτη οι φίλοι του και του έλεγαν: "Ωραία το είπε το τραγουδάκι σου ο Τσαουσάκης".

Είναι σίγουρο ότι η ερωτευμένη Γκρέι τα έδωσε όλα για να του ανοίξει όλες τις πόρτες. Ο Στέλιος όμως είχε και πολλούς άλλους υποστηρικτές οι οποίοι διέκριναν πίσω από την ακατέργαστη φωνή του ένα κολοσσό ερμηνευτικό. Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '50 είχε αρχίσει να βρίσκει τα πατήματά του. Παράξενο αλλά οι άνθρωποι που τον στήριζαν στα πρώτα του βήματα τον καταπίεζαν κιόλας φωνητικά.

Ο Χιώτης τον έβαζε να τραγουδά σαν τενορίνος, ο Μητσάκης δεν τον άφηνε να κάνει πολλά γυρίσματα, ο Παπαϊωάννου τον πίεζε να λέει συνεχώς δικά του τραγούδια. Περισσότερο από όλους η Γκρέι είχε την αγωνία να διακριθεί ο αγαπημένος της ίσως όμως όχι περισσότερο από όσο η ίδια. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι μένοντας δίπλα της θα παρέμενε ο αδέξιος αρραβωνιαστικός που η μεγάλη βεντέτα προσπαθούσε να επιβάλει παντού. Ο Καζαντζίδης δικαιολογημένα τους άφησε όλους πίσω και τράβηξε το δρόμο του. Η Μαρινέλλα, αυτό το "τρίτο πρόσωπο" ήταν κομμάτι της χειραφέτησής του. Όπως δικαιολογημένα και η Μαρινέλλα εγκατέλειψε την κοινή τους πορεία με τον Στέλιο για να βρει τον εαυτό της και την τύχη της.

Στην τέχνη οι προστάτες και οι ευεργέτες αποδεικνύονται στο τέλος τύραννοι. Επιστρέφοντας στο ειδύλλιο Καζαντζίδη-Γκρέι το χρονικό ενός προαναγγελθέντος χωρισμού ήταν τελικά το τραγούδι των Χιώτη-Κολοκοτρώνη: "Η νύχτα η τελευταία" που το ζευγάρι το ερμήνευσε το 1954 σε μια εκτέλεση πάνω στην οποία πέφτει ακόμα η σκιά του Τσαουσάκη στη φωνή του Στέλιου.