«Πρέζα όταν πιεις»: Γιατί το απαγόρευεσε ο ίδιος ο Ιωάννης Μεταξάς;

Στην δεκαετία του τριάντα υπήρξε εκτός των άλλων ένας δισκογραφικός οργασμός από ρεμπέτικα και σμυρνέικα τραγούδια. Το Μεταξικό καθεστώς ωστόσο υπό το πρόσχημα της ωραιοποίησης των πραγμάτων επέβαλε αυστηρή λογοκρισία σε κάθε πολιτιστικό προϊόν που αντιστρατευόταν την ιδέα της ψευδοευπρέπειας και της εθνικής αποστείρωσης.

Εν μια νυκτί απαγορεύτηκαν πάσης φύσεως χασικλίδικα και ανατρεπτικά τραγούδια και το ρεμπέτικο πέρασε στην παρανομία. Θύμα της μεταξικής λογοκρισίας υπήρξε και η ντίβα της εποχής, η Ρόζα Εσκενάζυ. Το τραγούδι "Πρέζα όταν πιεις", σε μουσική Σώσου Ιωαννίδη και στίχους Αιμίλιου Ιωαννίδη, έκανε πάταγο, ο κόσμος το ζητούσε παντού. Το ξεφάντωμα και η ανεμελιά, η απόδραση από την σκληρή πραγματικότητα που υπόσχονταν οι στίχοι του αλλά και η γλυκιά, λικνιστική μελωδία του αποδείχτηκαν ακαταμάχητη συνταγή επιτυχίας, την οποία απολάμβανε η επιφανής τραγουδίστρια. Όλα αυτά βέβαια χωρίς τον ... ξενοδόχο! Ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς θεώρησε απαράδεκτη την διαπίστωση "Πρέζα όταν πιεις, βρε θα ευφρανθείς" αλλά αυτό που τον εξόργισε πραγματικά ήταν οι στίχοι: "Πρέζα όταν πιεις, γίνεσαι ευθύς, βασιλιάς, ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ...

"Ποιος ήταν αυτός που τόλμησε να σατιρίσει το ευσεβές λειτούργημα του δικτάτορα; Και τι σημαίνει: "Δική μου είναι η Ελλάς/και στην κατάντια της γελάς..."; Κάπως έτσι το τραγούδι μπήκε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, για να το βγάλει ύστερα από σαράντα χρόνια η δισκογραφία στην επικαιρότητα, αποστειρωμένο βέβαια, καθώς στην επωδό του η επονείδιστη λέξη "πρέζα" αντικαταστάθηκε από την λέξη "ούζο" και στη θέση της Ρόζας τραγουδούσε η Χαρούλα. Άλλα ήθη άλλες εποχές!