Ο θηριώδης χορευτής, ηθοποιός Ζαννίνο - Πώς ανακάλυψε τον Χάρρυ Κλυνν - Ποιος και γιατί τον βάφτισε

Όταν, σαν σήμερα, το 1995, σε ηλικία 71 ετών έφυγε από τη ζωή ο Ζαννίνο, οι περισσότεροι αγνοούσαν το πραγματικό του όνομά. Έτσι τον είχαν γνωρίσει. Αρκετοί βρέθηκαν στο νεκροταφείο της Κηφισιάς όπου έγινε η κηδεία του. Εκεί, κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία και ζήτησαν τα μάθουν την ιστορία του.

Το όνομά του ήταν Γιάννης Παπαδόπουλος. Ήταν γιος του Θεόφιλου Παπαδόπουλου και της Σοφίας και κατά τα χρόνια του ξεριζωμού ήλθε με τους γονείς του στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Δραπετσώνα στον Πειραιά.

Από το 1937 που πέθανε ο πατέρας του, ο μικρός αλλά εύσωμος Γιάννης προσπαθεί να βρει δουλειά και να φροντίσει τη μητέρα του. Την περίοδο εκείνη προσλήφθηκε ως χορευτής στα μπαλέτα Ραμασόφ που έδιναν παραστάσεις σε διάφορα κέντρα «καφέ-σαντάν» της εποχής. Σε μία από εκείνες τις παραστάσεις στη «μάντρα του Αττίκ», στις αρχές της δεκαετίας του '40, όταν ο ίδιος ο Αττίκ τον ρώτησε πως τον λένε, απάντησε Γιάννης.

Η Μήδεια του Καλαμακίου: Στραγγάλισε τα τρία παιδιά της και ενέπνευσε τον Ντασέν

Η βάφτιση

Στο βιβλίο του Αντώνη Πρέκα «Σαν παλιό σινεμά» (Εκδόσεις: Σύγχρονοι ορίζοντες, Αθήνα 2003), διαβάζουμε την περιγραφή από τον ίδιο τον Ζαννίνο:

«Εκείνη τη στιγμή η Σοφία που φρεσκάριζε το μακιγιάζ της μου είπε: Νίνο φόρα τις άσπρες μπότες. «Νίνο, τι Νίνο;» ρωτάει ο Αττίκ. «Ε Νίνο είναι το παρατσούκλι μου τολμώ να πω, αντί Γιάννης». «Τότε τι Γιάννης και κουραφέξαλα; Γιάννης δηλαδή Ζαν. Ζαν και Νίνο ίσον Ζαννίνο. Έτσι θα σε αναγγείλω, Ζαννίνο» και το όνομα του έμεινε για πάντα. ...

Από τότε έμεινε το καλλιτεχνικό αυτό ψευδώνυμο τόσο για τον ίδιο όσο και για τη μετέπειτα γυναίκα του και την κόρη του.

Η καλλιτεχνική καριέρα του Ζαννίνο υπήρξε λαμπρή τόσο στον ελληνικό κινηματογράφο, ακόμη και στον αμερικάνικο, έχοντας συμμετοχή στην ταινία «Το Εξπρές του Μεσονυχτίου», όσο και στο θέατρο, ακόμη και στην τηλεόραση.

Πώς συναντήθηκε με τον Χάρρυ Κλυνν

Ο Ζαννίνο ήταν αυτός που ανέδειξε στο θέατρο τον Χάρρυ Κλυνν (κατά κόσμον Βασίλη Τριανταφυλλίδη).

Στο βιβλίο του Αλέκου Χρυσοστομίδη «Ζαννίνο, η ιστορία ενός θεατρίνου», βρίσκεται η περιγραφή από τον Ζαννίνο, την οποία αναδημοσιεύει ο Αντώνης Πρέκας στο βιβλίο του «Σαν παλιό σινεμά»:

• Στον θίασο τον πρώτο λόγο για τα μουσικά έργα τον είχα εγώ.
• Ένα πρωί, καθώς γράφω την ταμπέλα της βραδινής παράστασης, έρχεται ένας νεαρός και μου λέει διατακτικά:
• Κύριε Ζαννίνο...
• Τι θέλεις παιδί μου;
• Να σας γράψω εγώ το πρόγραμμα, που γράφω και ωραία;
• Και δεν το γράφεις; Αν το γράψεις ωραία, όπως μου λες, να 'ρθεις το βράδυ να σε βάλω δωρεάν στην παράσταση.
• Κάθε βράδυ πληρώνω και μπαίνω, μου λέει.
• Ε, από σήμερα, δε θα πληρώνεις.
• Θα ήθελα και κάτι άλλο, συνεχίζει.
• Σαν τι;
• Να με αφήνατε να παίξω.
• Τι να παίξεις; Αμάδες;
• Όχι. Να κάνω κάτι σαν νούμερο.
• Σαν τι νούμερο;
• Κάτι σαν μιμήσεις κι άλλα...
• [...] Θα τα καταφέρεις;
• Το βράδυ στην παράσταση όταν ήρθε η σειρά του να τον προσφωνήσω, τον ρωτάω:
• Πώς να σε αναγγείλω;
• Χάρρυ Κλυνν, μου είπε.
• Βγήκε κι έσκισε σε μια καταπληκτική μίμηση τενόρου. Πού νά ’ξερα εκείνη τη βραδιά.
• [...] Εκείνο όμως που με γεμίζει χαρά είναι ότι δε με ξέχασε.
• Όταν κάποτε δουλέψανε με την κόρη μου, τη Σόφη, σε ένα μεγάλο θέατρο, της είπε:
• Σόφη, πολλά χαιρετίσματα στον πατέρα σου.
• Και πού τον ξέρεις τον πατέρα μου; τον ρώτησε η Σόφη.
• »Πες του εσύ χαιρετίσματα, κι αυτός θα σου εξηγήσει».