Τζιμ Μόρισον: Κατά τον δαίμονα εαυτού

«Όταν οι άλλοι απαιτούν να γίνουμε αυτό που θέλουν να είμαστε, μας αναγκάζουν να σκοτώσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Είναι ένα είδος διακριτικού φόνου…Οι περισσότεροι γονείς, διαπράττουν αυτό το φόνο, με χαμόγελα στο πρόσωπό τους».

Η φράση ανήκει στον Τζιμ Μόρισον που στο κορυφαίο άσμα του «The end», επαναφέρει την τραγωδία του «Οιδίποδα», ο οποίος ψάχνοντας την ταυτότητά του, καταλήγει, εν αγνοία του, να σκοτώσει τον πατέρα του και να κάνει έρωτα με την μητέρα του. Οι στίχοι που ακούγονται σε αυτό το τραγούδι «Father I want to kill you, mother I want to fuck you», θα έκαναν τον Φρόιντ να χαμογελάσει με ικανοποίηση, γιατί αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα αυτού του συμβολικού ασφαλώς φόνου, απέναντι σε ό,τι το εισπράττουμε ως εξουσία και άρα όχι ως αγάπη.

Την έψαχνε την αγάπη ο Μόρισον. Κι ήξερε ότι στο αχαλίνωτο σεξ στο οποίο επιδόθηκε με απόλυτη φυσικά επιτυχία –ποια κοπέλα δεν θα ήθελε μια βραδιά με αυτόν τον «θεό»- δεν μπορούσε να την βρει : «Είναι γεμάτη ψέματα η συνουσία. Το κορμί προσπαθεί να πει αλήθειες, αλλά είναι συνήθως τόσο κακοποιημένο από κανόνες και δεσμευμένο από προσχήματα που με το ζόρι μπορεί να κινείται. Σακατεύουμε τους εαυτούς μας με ψέματα…»

Το θέμα ίσως ήταν ότι την έψαχνε την αγάπη ο Μόρισον, χωρίς να αντέχει να την πιστέψει: «Η αγάπη δεν μπορεί να σε σώσει από την μοίρα σου», έλεγε.
Το σίγουρο είναι ότι η δική του μοίρα, όπως ο ίδιος την καθόρισε, δεν τον έσωσε από τα ναρκωτικά, αυτά που εκείνος τα αντιλαμβανόταν «στοίχημα με το μυαλό» και που είναι στην πραγματικότητα, «στοίχημα με τη ζωή». Ένα στοίχημα που ο Τζιμ Μόρισον το έχασε, στο Παρίσι, στις 3 Ιουλίου του 1971, στα 27 του χρόνια, όταν και βρέθηκε νεκρός μέσα σε μία μπανιέρα.

Ο τάφος του βρίσκεται στην «Πόλη του Φωτός», στο νεκροταφείο «Pere Lachaise».Πάνω του υπάρχει γραμμένη στα ελληνικά, η φράση «Κατά τον δαίμονα εαυτού». Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία δαίμων εαυτού είναι αυτή η θεότητα που ζει μέσα μας και μας καλεί να «γίνουμε αυτό που είμαστε». Που κάνει συνεχείς κλήσεις στην κλίση μας, ώστε να μπορέσουμε να εκπληρώσουμε το ιερό μας συμβόλαιο με την ζωή.

«Πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού», ουσιαστικά σημαίνει πράττω σύμφωνα με την συνείδησή μου, ανταποκρίνομαι στο βαθύτερο κάλεσμά της και τελικά φτάνω στην ευδαιμονία, τα «βρίσκω» δηλαδή με αυτόν τον δαίμονα που όσο επιμένω να τον αγνοώ, μου «τρώει την ψυχή».

Τα τραγούδια του Μόρισον δεν έχουν «φαγωμένη ψυχή», αλλά ολόκληρη. Γι’ αυτό άλλωστε ανοίγουν την πόρτα, ανάμεσα στο γνωστό και στο άγνωστο, ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο, ανάμεσα στους δαίμονες και στους αγγέλους, ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως.

«Υπάρχουν πράγματα γνωστά και πράγματα άγνωστα και ανάμεσά τους πόρτες», έλεγε ο ίδιος που βέβαια πάρα πολλές πόρτες μας άνοιξε και συνεχίζει να μας ανοίγει:
Να είναι καλά τα τραγούδια των θρυλικών και αξεπέραστων «Doors»!