Η απελευθέρωση των «Έξι του Μπέρμιγχαμ»

Το 1974 ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός εξαπέλυσε επιθέσεις με εκρηκτικούς μηχανισμούς σε δύο παμπ στο κέντρο του Μπέρμιγχαμ. Οι επιθέσεις είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 21 άνθρωποι, ενώ 160 τραυματίστηκαν.

Χωρίς να διαθέτει πειστικά στοιχεία, η αστυνομία προχώρησε στη σύλληψη έξι ατόμων. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισής τους οι έξι συλληφθέντες δέχτηκαν μία σειρά από βασανιστήρια, προκειμένου να ομολογήσουν την πράξη τους. Έτσι οι τέσσερις από αυτούς αναγκάστηκαν να υπογράψουν τις ομολογίες τους.

Παράλληλα, για δύο από αυτούς οι αρχές υποστήριξαν πως εντόπισαν υπολείμματα εκρηκτικών στα χέρια τους. Όλοι, πάντως, δήλωναν αθώοι. Στη δίκη οδηγήθηκαν το 1975 με κατηγορίες για φόνο, συνωμοσία και τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών. Οι δικαστές τούς τιμώρησαν με συνοπτικές διαδικασίες σε ισόβια κάθειρξη.

Έπειτα από μερικά χρόνια ο δημοσιογράφος Κρις Μάλιν θέλησε να δώσει νέα τροπή στην υπόθεση προχωρώντας σε μία έρευνα εις βάθος. Τα στοιχεία που κατάφερε να συλλέξει τον οδήγησαν στο συμπέρασμα πως και οι έξι κατηγορούμενοι ήταν αθώοι. Από την πλευρά τους οι «Έξι του Μπέρμιγχαμ» κατέθεσαν έφεση, η οποία δεν έγινε δεκτή από τις αρχές. Παρ’ όλα αυτά, ο Τύπος της χώρας πίεζε συνεχώς τη δικαιοσύνη με διαρκή δημοσιεύματα που υποστήριζαν την αθωότητα των έξι φυλακισμένων. Έτσι, τη 14η Μαρτίου του 1991 το δικαστήριο τούς αθώωσε βάζοντας τέλος σε μία άδικη φυλάκιση που διήρκεσε 16 χρόνια.

«Για χρόνια ήμασταν ένας πολιτικός αποδιοπομπαίος τράγος. Η αστυνομία μάς είχε πει από την πρώτη στιγμή ότι δεν το είχαμε κάνει εμείς. Μας τόνιζαν ότι αυτό δεν τους ένοιαζε. Έπρεπε να μας φυλακίσουν για να ικανοποιήσουν το κοινό αίσθημα» είπαν στους δημοσιογράφους βγαίνοντας από το δικαστήριο οι έξι αθώοι.

Πίσω από τις φονικές επιθέσεις στις δύο παμπ βρίσκονταν μέλη του ΙRΑ, παρ’ όλα αυτά κανένας δεν ανέλαβε επίσημα την ευθύνη. Δύο από τους έξι κατηγορούμενους υποστήριξαν ότι στη φυλακή τούς είχε πλησιάσει ένα γνωστό μέλος της οργάνωσης, το οποίο τους είχε ομολογήσει ότι αυτός ήταν ο υπεύθυνος για τις αιματηρές εκρήξεις.

ME MIA MATIA…
1957: Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ήρωας του κυπριακού αγώνα, οδηγείται στην αγχόνη. Τραγουδά τον εθνικό ύμνο προτού η καταπακτή ανοίξει και ο αγωνιστής περνά στην αιωνιότητα.

1960: Ο Ουίλτ Τσάμπερλεϊν σημειώνει ρεκόρ 53 πόντων στα πλέι οφ του ΝΒΑ.

1970: Αρχίζει στη Βιέννη το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου με τη συμμετοχή 153 αθλητών και 87 αθλητριών από 24 χώρες. Η Ελλάδα συμμετέχει με έναν μόνο αθλητή, τον Χρήστο Παπανικολάου, ο οποίος θα τερματίσει τέταρτος στο αγώνισμα του επί κοντώ με άλμα στα 5 μέτρα.

1978: Το NFL προσθέτει έβδομο διαιτητή.

1980: 22 μέλη της ομάδας πυγμαχίας των ΗΠΑ πεθαίνουν σε αεροπορικό δυστύχημα στη Βαρσοβία.

1989: Η Ρεάλ Μαδρίτης κατακτά το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης μετά τη νίκη της επί της Σναϊντέρο Καζέρτα με 117-113 στην παράταση στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς πετυχαίνει 62 πόντους για τη Ρεάλ και ο Όσκαρ Σμιτ 44 για την Καζέρτα σε ένα παιχνίδι στο οποίο διαιτήτευσε ο Κώστας Ρήγας.

1993: 83.000 παιδιά πεθαίνουν στο Ιράκ από την έναρξη του εμπάργκο του ΟΗΕ, το οποίο δημιούργησε φοβερή έλλειψη φαρμάκων και βασικών ειδών διατροφής.

2000: Πεθαίνει σε ηλικία 87 ετών ο Άλφρεντ Σβάρτσμαν. Κέρδισε τρία χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936 και ένα αργυρό (εκπροσωπώντας τη Δυτική Γερμανία) 16 χρόνια αργότερα στο Ελσίνκι.

2018: Ο Λιονέλ Μέσι γίνεται ο δεύτερος παίκτης μετά τον Κριστιάνο Ρονάλντο που φτάνει τα 100 γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ με τα δύο που πέτυχε με την Μπαρτσελόνα κόντρα στην Τσέλσι (3-0).