Η Παρισινή Κομμούνα «πνίγηκε» στο αίμα

Με το τέλος του γαλλοπρωσικού πολέμου το Παρίσι ήταν υπό πρωσική κατοχή. Ο λαός και η εθνοφρουρά του Παρισιού ωστόσο, ενώ είχαν αντέξει πρωτύτερα την πρωσική πολιορκία για έξι μήνες, αρνήθηκαν τη συνακόλουθη πρωσική κατοχή αποκλείοντας τους Πρώσους σε μία μικρή περιοχή του Παρισιού και αστυνομεύοντας τα «σύνορα» της περιοχής αυτής. Η κυβέρνηση της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας με πρόεδρο τον Αδόλφο Θιέρσο (Τιερ) φοβήθηκε ότι οι εργάτες του Παρισιού θα έπαιρναν τα όπλα της εθνοφρουράς και θα προκαλούσαν τους Πρώσους και έτσι στις 18 Μαρτίου ο γαλλικός στρατός μπήκε στο Παρίσι. Η εθνοφρουρά του Παρισιού όμως αρνήθηκε να παραδώσει τα όπλα. Ο στρατός υποχώρησε στις Βερσαλλίες και η κυβέρνηση κήρυξε τον πόλεμο στις δυνάμεις που κρατούσαν το Παρίσι.

Στις 26 Μαρτίου το Παρίσι εξέλεξε καινούργιο δημοτικό συμβούλιο, με πρόεδρο τον Λουί Ογκίστ Μπλανκί (Louis Auguste Blanqui 1805-1881), που ήταν φυλακισμένος από την κυβέρνηση και στις 28 Μαρτίου ανακηρύχθηκε η Παρισινή Κομμούνα. Ο στρατός της πόλης αντικαταστάθηκε από πολιτοφυλακή αποτελούμενη από όλους τους πολίτες που μπορούσαν να πολεμήσουν. Η Κομμούνα πήρε σχεδόν αμέσως μέτρα προς εύνοια των εργατών: επέβαλε πάγωμα των τιμών στα ενοίκια κατά τη διάρκεια του πολέμου, απαγόρευσε στα ενεχυροδανειστήρια να πουλούν αγαθά καθώς οι εργάτες αναγκάστηκαν να βάλουν ενέχυρο τα εργαλεία τους κατά τη διάρκεια του πολέμου, κρατικοποίησε την εκκλησιαστική περιουσία, ανέβαλε την υποχρέωση καταβολής των χρεών, εξίσωσε τους μισθούς των υπαλλήλων, τους επέβαλε ανώτατο όριο και κατήργησε τους τόκους.

Ο στρατός των Βερσαλλιών επιτέθηκε στο Παρίσι στις 2 Απριλίου και από τότε το Παρίσι βρισκόταν υπό συνεχή βομβαρδισμό. Όσοι Κομμουνάροι αιχμαλωτίζονταν εκτελούνταν αμέσως και το πλεονέκτημα του στρατού ήταν τέτοιο ώστε από τα μέσα Απριλίου σταμάτησε κάθε διαπραγμάτευση με το Παρίσι. Το τείχος της πόλης καταλήφθηκε στις 21 Μαΐου, αλλά η σκληρότερη αντίσταση σημειώθηκε στις ανατολικές εργατικές συνοικίες του Παρισιού, όπου οι οδομαχίες συνεχίστηκαν για ακόμα οκτώ μέρες, που έμειναν στην ιστορία ως η «Ματωμένη Βδομάδα» (La semaine sanglante). Καθ' όλη τη διάρκεια της επέλασης των κυβερνητικών στρατευμάτων θανατώθηκαν πολλοί άμαχοι και σύμφωνα με τις κυβερνητικές πηγές, μόνο κατά τη «Ματωμένη Βδομάδα» σκοτώθηκαν 17.000 Παριζιάνοι, ενώ άλλες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό σε 30.000. Οι τελευταίοι 147 Κομμουνάροι εκτελέστηκαν το απόγευμα της 28ης Μαΐου στο νεκροταφείο Περ Λασέζ όπου είχαν οχυρωθεί, σε ένα σημείο που σήμερα είναι γνωστό ως Τοίχος των Κομμουνάρων. Οι απώλειες των κυβερνητικών το ίδιο διάστημα ήταν 1.000. Συγκριτικά, την περίοδο της τρομοκρατίας κατά την πρώτη Γαλλική Επανάσταση, που διήρκεσε ενάμιση χρόνο, οι νεκροί ήταν 19.000.

Με μια ματιά...

1821: Ο Αθανάσιος Διάκος, επικεφαλής Ελλήνων επαναστατών, φθάνει στον Προφήτη Ηλία Λιβαδειάς και απαιτεί την παράδοση της πόλης από τον διοικητή της, Χασάν Αγά.

1939: Λήγει ο ισπανικός εμφύλιος με την κατάληψη της Μαδρίτης από τις δυνάμεις του στρατηγού Φράνκο.

1941: Πεθαίνει η Βιρτζίνια Γουλφ, Βρετανή συγγραφέας

1969: Ο Γιώργος Σεφέρης στηλιτεύει τη χούντα με την περίφημη δήλωσή του στο ραδιόφωνο του BBC.

1985: Ο αρεοπαγίτης Χρήστος Σαρτζετάκης εκλέγεται πρόεδρος της Δημοκρατίας με την οριακή πλειοψηφία των 180 ψήφων.

1990: Ένα από τα πλέον αρνητικά ρεκόρ προσέλευσης φιλάθλων στην ιστορία της Εθνικής ποδοσφαίρου (1.105 εισιτήρια) σημειώνεται στον φιλικό αγώνα Ελλάδα-Ισραήλ (2-1) στο ΟΑΚΑ. Σκόρερ των δύο ελληνικών τερμάτων ο Στέλιος Μανωλάς.

2001: Έναρξη λειτουργίας του νέου αεροδρομίου Αθηνών (Ελευθέριος Βενιζέλος).

2012: Οι συγκοινωνίες του Λονδίνου παρουσιάζουν ένα ειδικό Χάρτη του Υπογείου Σιδηροδρόμου του Λονδίνου για να γιορτάσουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012. Οι ονομασίες των 361 σταθμών έχουν αλλάξει και έχουν πάρει το όνομα γνωστών αθλητών των Ολυμπιακών Αγώνων.