Η δολοφονία του βασανιστή της χούντας, Μάλλιου

Είναι μόλις η δεύτερη επίθεση της διαβόητης τρομοκρατικής οργάνωσης και χειροκροτείται από ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που λίγους μήνες νωρίτερα έχει παρακολουθήσει εμβρόντητο την αθώωση των αρχιβασανιστών της δικτατορίας.

Η δίκη της Χαλκίδας ξεκινάει στις 11 Νοεμβρίου 1975 και θα προκαλέσει την οργή της κοινής γνώμης όχι μόνο για την αθωωτική της ετυμηγορία αλλά και λόγω της εξωφρενικής συμπεριφοράς κατηγορουμένων και δικαστών. Μεταξύ άλλων, ακούγεται πως «οι αστυνομικοί Μάλλιος, Μπάμπαλης, Καραπαναγιώτης και Κραβαρίτης ήταν ικανότατοι και εκτελούσαν υποδειγματικά τα καθήκοντά τους». Σε αρκετές περιπτώσεις, μάλιστα, οι κατηγορούμενοι παίρνουν τον ρόλο του ανακριτή, υποβάλλοντας προκλητικές ερωτήσεις στους μάρτυρες, ενώ διατείνονται πως οι κακώσεις που φέρουν τα θύματά τους είναι αποτέλεσμα αυτοτραυματισμού.
Η κοινωνική οργή για την ατιμωρησία των βασανιστών εκφράζεται με μια σειρά συνθημάτων, όπως «Οι φασίστες στο Γουδή», «Δίκες λαϊκές για τους βασανιστές», «Φόλα στον σκύλο της ΕΣΑ», «Ο λαός δεν ξεχνά, τους φασίστες τούς κρεμά» κ.λπ., και όταν δολοφονείται ο Ε. Μάλλιος στις 14 Δεκεμβρίου 1976 δεν είναι λίγοι αυτοί που επικροτούν την κίνηση της «17 Νοέμβρη».

Για παράδειγμα, λίγες μέρες μετά την εκτέλεση η ομάδα «Προλεταριακή Αριστερά» εκδίδει προκήρυξη συμπαράστασης στη «17Ν» που αναφέρει: «Να αγιάσουν τα χέρια τους».

Παράλληλα, στην κηδεία του Μάλλιου σημειώνονται έντονα επεισόδια από ακροδεξιούς, υποστηρικτές της δικτατορίας, μεταξύ των οποίων και οι Γεωργαλάς, Αγαθαγγέλου και Μιχαλολιάκος. Οι παριστάμενοι φωνάζουν αντικομμουνιστικά συνθήματα και, σύμφωνα με ρεπορτάζ της εποχής, ξυλοκοπούν πέντε δημοσιογράφους υπό την ανοχή της αστυνομίας.

Μέσα σε αυτήν την εκρηκτική κατάσταση, δεν λείπουν και οι φωνές που μιλούν για προβοκάτσια εκ μέρους των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών ή άλλων «σκοτεινών κύκλων» και συμφερόντων που επιζητούν την πολιτική αναστάτωση της χώρας. Ειδικά τις πρώτες μέρες το ενδεχόμενο αυτό αναδεικνύεται αρκετά από την αστυνομική διεύθυνση, τον πολιτικό κόσμο αλλά και μέρος των ΜΜΕ.

ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ...
1822: Η Ιερά Συμμαχία καταδικάζει την Ελληνική Επανάσταση, θεωρώντας τη διακήρυξή της «αυθάδη και αδέξια».
1903: Οι αδελφοί Ράιτ κάνουν την πρώτη τους προσπάθεια να πετάξουν με το Wright Flyer στο Κίτι Χόουκ (Βόρεια Καρολίνα).
1911: Ο Νορβηγός εξερευνητής Ρόαλντ Αμούντσεν είναι ο πρώτος άνθρωπος που φτάνει στον Νότιο Πόλο.
1914: Ιδρύεται στην Αθήνα η Ένωση Συντακτών, με πρόεδρο τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Ιωάννη Κονδυλάκη. Το 1947 θα μετονομαστεί σε ΕΣΗΕΑ.
1947: Η Ρεάλ Μαδρίτης εγκαινιάζει στον αγώνα εναντίον της Μπελενένσες (3-1) το νεόκτιστο Στάδιο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», 95.000 θέσεων.
1950: Κυκλοφορεί το χριστουγεννιάτικο τραγούδι «Frosty the snowman».
1988: Ξεκινά τις εκπομπές του το τρίτο κανάλι της δημόσιας ελληνικής τηλεόρασης, η ΕΡΤ3.
1995: Υπογράφεται στο Παρίσι η Συμφωνία του Ντέιτον για τον τερματισμό του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία.
2000: Πρωτοφανές σκάνδαλο στην Ιστορία των Παραoλυμπιακών Αγώνων. Οι χρυσοί παραoλυμπιονίκες του μπάσκετ Ισπανοί καλούνται να επιστρέψουν τα μετάλλια, αφού διαπιστώθηκε ότι δεν είχαν καμία πνευματική αναπηρία.

2003: Ρεκόρ αποβολών στο ισπανικό πρωτάθλημα σημειώνεται στον αγώνα Μπαρτσελόνα - Εσπανιόλ (3-1), όπου αποβάλλονται έξι παίκτες, τρεις από κάθε ομάδα.

2020: O Ζεράρ Ουγέ πεθαίνει σε ηλικία 73 ετών, μία ημέρα αφότου είχε επιστρέψει σπίτι του από επέμβαση στην καρδιά. Ο Ουγέ ήταν προπονητής της Λίβερπουλ από το 1998 έως το 2004, οδηγώντας τη στην κατάκτηση του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, του Κυπέλλου και του Λιγκ Καπ τη σεζόν 2000-01. Συνολικά κατέκτησε έξι τίτλους με τους «κόκκινους», αποτελώντας μία ξεχωριστή μορφή στην Ιστορία της αγγλικής ομάδας. Το 2001, μάλιστα, αναδείχθηκε προπονητής της χρονιάς από την ΟΥΕΦΑ.