Καρολίνα Σκούρτη: «Κεραυνοβόλος έρωτας το τρέξιμο»

Ήταν ένα αυθεντικό συναίσθημα αγάπης για το τρέξιμο! Μιλάμε για έρωτα που ο χρόνος δεν επηρεάζει! Είναι το ίδιο κεραυνοβόλος όπως την πρώτη φορά που ένιωσε το στήθος της να φτερουγίζει όταν πάτησε το πόδι της σε γήπεδο…

«Τα πρώτα μου spikes τα λατρεύω», μου είπε η Καρολίνα Σκούρτη σε μια από τις πολλές στροφές που κάναμε μαζί στο αθλητικό κέντρο του Αγίου Κοσμά. Ήξερα ότι με τα πρώτα της παπούτσια με καρφάκια είχε κοιμηθεί αγκαλιά το βράδυ που τα πήρε στα χέρια της, μικρό κοριτσάκι! Ήταν, όπως η ίδια έχει γράψει σε άρθρο της, τα δικά της παπούτσια μπαλαρίνας..! Για τέτοιο έρωτα μιλάμε λοιπόν!

Τα χρόνια πέρασαν και η μεγάλη πρωταθλήτρια μεσαίων αποστάσεων έχει στο βλέμμα της το ίδιο πάθος που είχε και τότε, όταν έκανε πρωταθλητισμό. Μόνο που τώρα «τρέχει» κυρίως μέσα από τις επιτυχίες των δρομέων, πρωταθλητών και αθλουμένων, που προπονεί..

«Μου αρέσει να τους βλέπω να χαμογελούν. Δεν ξέρουν πόσο χαίρομαι με τη δική τους εξέλιξη. Έρχονται και μου λένε μερικές φορές όταν ξεκινούν ‘είμαι πολύ χάλια’. Τους απαντώ ‘δεν είσαι χάλια. Ξεκινάς από κάπου’. Και επίσης το πιο σημαντικό για όσους ξεκινούν τώρα είναι πως ‘the only way is up’. Ό,τι και να κάνουν θα είναι καλύτερο από την προηγούμενη ημέρα».

Μιλήσαμε αρκετά για τους αθλούμενους που ξαφνικά βάζουν το τρέξιμο στη ζωή τους. Μιλήσαμε και για αυτούς που το χαίρονται και για αυτούς που χάνουν ίσως το μέτρο..

«Τους λέω ότι εδώ ερχόμαστε για να περάσουμε καλά. Για να κάνετε κάτι που αυξάνει τη βιολογική σας αξία στο κατακόρυφο και θα σας βοηθήσει να είστε πιο αποδοτικοί στη δουλειά, στην οικογένεια.. Αλλά να φτάσεις να διακινδυνεύεις την υγεία σου ή ίσως μερικές φορές την οικογενειακή σου ηρεμία; Όχι. Πρέπει να παλαντζάρεις».
Πήγε αυτόματα η κουβέντα στο ντόπινγκ σε αυτούς που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει πρωταθλητισμός χωρίς χρήση τέτοιων ουσιών..

«Δεν είναι όλοι οι πρωταθλητές ντοπαρισμένοι. Ξέρεις την παροιμία που λέει ‘όσα δεν φτάνει η Αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια’..; Συνήθως αυτά τα λένε άνθρωποι που είναι απ’έξω και είναι η εύκολη λύση, η βολική για αυτούς. Λένε πχ ‘δεν πάω το παιδί μου να κάνει αθλητισμό γιατί έχει ντόπινγκ’. Κάτσε ρε.. Είδες τι ικανότητες έχει το παιδί; Πως λες κάτι τόσο σοβαρό έτσι εύκολα;».

Η ίδια ήταν πολύ τυχερή σε αυτό το θέμα με τους δικούς της γονείς. Πρέπει να σας πω ότι την ζήλεψα όταν μου περιέγραψε πως μεγάλωσε στην Αυστρία μέχρι 7 ετών.

«Στο σχολείο είχαμε δύο δίωρα θυμάμαι γυμναστική, κολύμπι, κλπ.. Στα σπίτια δίπλα υπήρχαν γήπεδα τένις, μπάσκετ.. ο αθλητισμός είναι στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Πως πας κάθε μέρα στο σχολείο..; Ε, έτσι πρέπει και να αθληθείς»
Αυτό δεν σημαίνει ότι την πίεσε κανείς. Ο γονιός μου είπε έχει μια υποχρέωση. Να πάει το παιδί του να δοκιμάσει διάφορα και να το στηρίξει. Όλα χωράνε στο πρόγραμμα, αλλά χρειάζεται καλόmanagement.

«Η Πόλα Ράντκλιφ έτρεχε και σπούδαζε. Όταν τη γνώρισα μου είπε ότι η ημέρα έχει 24 ώρες. 8 ώρες ύπνο, 8 ώρες προπόνηση, 8 ώρες διάβασμα. Εντάξει, το καταλαβαίνω στη Γ’Λυκείου η κατάσταση είναι ιδιαίτερη. Είχα παιδιά στον Πανιώνιο. Ποτέ δεν τα πίεσα να έρθουν 6 φορές την εβδομάδα. Είπα ‘έλα 3-4 να γουστάρεις’ και τελικά τα περισσότερα και μπήκαν στο πανεπιστήμιο και ξεχώρισαν στον αθλητισμό».

Και η ίδια συνδύασε περίφημα αθλητισμό και σπουδές. Τελείωσε ΤΕΦΑΑ, έμαθε 3 γλώσσες και πέτυχε πανελλήνιες επιδόσεις στα 400μ και στο Πένταθλο ως νεανίδα και στα 800μ γυναικών: 16 χρόνια ήταν στην Εθνική Ομάδα, 2η στα 1500μ στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο του 1997, 4η στους Μεσογειακούς στο Μπάρι και δύο φορές βαλκανιονίκης, το 1995 στο κλειστό και το 2001 στο ανοικτό.

Ποιες στιγμές, καλές και κακές, ξεχωρίζει...

«Μου βάζεις δύσκολα. Πάντα οι πρώτες φορές είναι ξεχωριστές. Το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα στα 800μ το 1990 στα Τρίκαλα, που είναι γενέτειρα πόλη του μπαμπά μου. Είχαν έρθει οι γονείς μου και ο αδερφός μου με το τραίνο γιατί δεν είχαμε αυτοκίνητο. Κέρδισα απούσης – γιατί πρέπει να το πω και αυτό – της μεγάλης Ειρήνης Θεοδωρίδου. Τώρα λέω ότι το θέμα είναι να κάνεις το καλύτερο που μπορείς στον αγώνα. Αν η Θεοδωρίδου ήταν στην κούρσα, 99% δεν θα μπορούσα να είχα κερδίσει. Στο Μπρούνο Ζάουλι ήμουν 2η και το Μπάρι 4η. Μεγάλη επιτυχία για μένα αλλά από τις στιγμές που στεναχωρήθηκα γιατί ήμουν μπροστά μέχρι τα 120 μ. Έχω κάνει το ατομικό μου αλλά στο σύνολό της μου φέρνει πικρία, γιατί δεν έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Η επιτυχία από την αποτυχία σε αυτό το επίπεδο είναι μια τρίχα. Σίγουρα οι 2-3 φορές που έχω εγκαταλείψει ήταν οι χειρότερές μου. Θα υπάρξουν και καλές και άσχημες στιγμές αλλά εκείνες οι ευχάριστες που τερματίζεις με το Εθνόσημο και έχεις πάει καλά δεν συγκρίνονται!»

Το μήνυμά της για τους γονείς που ζουν και αναπνέουν με το όνειρο να κάνουν σώνει και καλά τα παιδιά τους πρωταθλητισμό είναι πολύτιμο.

«Έχω δει παιδιά ταλαντούχα, προικισμένα που όμως είχαν πολύ πίεση από την οικογένεια να κάνουν κάτι συγκεκριμένο στον αθλητισμό. Τελικά όμως δεν το πέτυχαν γιατί έκαναν αθλητισμό όχι επειδή τον αγαπούσαν αλλά γιατί είχαν αυτή την πίεση. Εγώ από μικρή αγάπησα το τρέξιμο. Ο πρωταθλητισμός μου προέκυψε γιατί προφανώς είχα ένα γενετικό δυναμικό που με βοήθησε. Δεν αισθάνομαι ότι έχω θυσιάσει ποτέ κάτι»

Θυμάται σαν να ήταν χθες τα πρώτα βήματα..
«Νίκο, θα σου πω μια ιστορία. Το 1982 ήμασταν με την Κόφφα στους σχηματισμούς «Αθήνα ‘82» και «Ειρήνη» του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Εγώ στα 14 και εκείνη ένα χρόνο μικρότερη. Και τότε ονειρευόμουν. Μέχρι τα 18 δεν ήξερα τι πάει να πει πάνω από 20 λεπτά τρέξιμο. Και ήρθε ο κύριος Γενναίος και μου είπε ότι πρέπει να κάνω ημιαντοχή. Ο κος Παλασίδης, ο πρώτος μου προπονητής, με έβαλε να κάνω μισάωρο πρώτη φορά στα 18 μου. Κοντέψαμε να παίξουμε μπουνιές. Γιατί εγώ να κάνω μισάωρο; Από πού και ως που; Όταν έκανα το πρώτο 1500άρι στα 21 μου είπα τελείωσα εγώ με αυτό. Τώρα αν με ρωτήσεις ‘τι ήσουν Καρολίνα;’ Θα σου πω κλασική 1500άρα. Μυστικό μου όπλο ήταν πως ήμουν καλή στις αλλαγές γιατί προερχόμουν από προπόνηση ταχύτητας»

Κι όμως ήρθε και για την Καρολίνα Σκούρτη η ώρα να αγωνιστεί και σε μαραθώνιο.
«Το 2015 στη μνήμη το μπαμπά μου. Ήμουν απαράδεκτη στην προετοιμασία. Ήθελα να πάω στις 4 ώρες αλλά μετά το 22 οι αντοχές μου τελείωσαν και είπα ‘σκάσε και τρέχα τώρα’. Μετά το 35 έκανα run-walk. Το τελευταίο 200άρι πάντως το πήγα 45’’. Πολύ όμορφη στιγμή ο τερματισμός αλλά δεν ήταν το αποκορύφωμα. Ήταν όμως μια στιγμή που με έκανε να ξεχωρίσω, να ξέρω τι γίνεται, να έχω totalrespect για όσους ανθρώπους κάνουν έναν μαραθώνιο».

Συμφώνησα μαζί της πως δεν χρειάζεται άγχος για να κάνει ένας αθλούμενος σώνει και καλά έναν μαραθώνιο π.χ πριν να κλείσει τα 40… Συμφώνησε και εκείνη μαζί μου πως πρόκειται για μοναδικό επίτευγμα όταν μιλάμε για ανθρώπους που ξαφνικά έβαλαν το τρέξιμο στη ζωή τους!

«Συγκινούμαι όταν μου λένε «έτρεξα μέσα στη βροχή και ένιωσα υπέροχα!». Παλιότερα έλεγα «4 ώρες μαραθώνιο… γιατί το κάνουν;». Έλεγα θα γυμνάζω μόνο πρωταθλητές. Αυτό που έχω τώρα δεν θα το άλλαζα. Με τους αθλούμενους μου μεγαλώνουμε μαζί. Δρομικά του λέω είσαι πρώτα έμβρυο, πας προνήπιο, μετά νήπιο και έχεις καιρό να αποφοιτήσεις. Δεν έχω παιδιά γιατί αυτοί είναι τα παιδιά μου, από 5 έως 55 ετών»

Με τον ίδιο ρομαντισμό ξεχώρισε τους πρωταθλητές που σήμερα θαυμάζει!
«Μου αρέσουν εκείνοι που συνδυάζουν πρωταθλητισμό με δουλειά, σπουδές κλπ. Πχ η Βρετανίδα Μουρ που πήγαινε με ταξί μετά τη δουλειά στο κλειστό για προπόνηση και τρέχει σε απίστευτο επίπεδο. Και η Αμερικανίδα Σίμπσον γιατί είναι racer, είναι competitive! Σε αυτούς δίνω extra credit».

Με βάση το Παγκόσμιο Ρεκόρ του Κιπτσόγκε, εκτίμησε ότι είναι εφικτό να δούμε επίδοση στον μαραθώνιο κάτω από δύο ώρες.

«Αν θέλουνε όμως να είναι δίκαιοι με τον μαραθώνιο, να το κάνουν στην Κλασική. Ο μαραθώνιος είναι ένας!»

Ολοκληρώσαμε τη συνέντευξη τρέχοντας και αναρωτιόμουν πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα. Είχα βγάλει άνετα 10χλμ και θυμήθηκα τι μου είπε όταν ξεκινώντας την είχα ρωτήσει αν και τώρα που είναι προπονήτρια, τρέχει.

«Δεν υπήρχε περίπτωση να μην τρέχω. Δηλαδή, το middle name που λένε οι Αμερικάνοι, είναι Runner. Όταν δεν τρέχω έχω τα νεύρα μου».
Ομολογώ το ίδιο συμβαίνει και με μένα.