Μερούσης: «Δεν έχω εγκαταλείψει ποτέ»

Το ραντεβού ήταν την επομένη του Ημιμαραθωνίου στο νησί της μαστίχας στο Δημοτικό Στάδιο της Χίου. Ο σπουδαίος Έλληνας μαραθωνοδρόμος Χριστόφορος Μερούσης ήρθε on time, γεμάτος όρεξη για τρέξιμο! Το είδα στα μάτια του! Σκέφτηκα πως κάθε πρωί φοράει το σορτσάκι και τα αθλητικά του παπούτσια με την ίδια λαχτάρα για τρέξιμο που είδα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του την περασμένη Δευτέρα όταν τρέξαμε μαζί!

Δύο πράγματα κατάλαβα. Πρώτον ότι δεν είναι τυχαία ο Έλληνας μαραθωνοδρόμος με την καλύτερη επίδοση στη χώρα μας (2:19:00) τα τελευταία πολλά χρόνια. Δεν θα έφτανε το αστείρευτο ταλέντο που διαθέτει. Είναι η αγάπη του για τα χλμ που τον έφεραν στην κορυφή.

Και δεύτερον, ότι ήμουν πολύ τυχερός που θα συντρέχαμε προπονητικά.

Μιλάμε για αθλητή «κόσμημα»! Παραμένει στα 36 του χρόνια ο πιο σταθερός Έλληνας μαραθωνοδρόμος έχοντας ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Δεν είναι απλώς ένας τοπ αθλητής αλλά ένας πρωταθλητής με καρδιά μικρού παιδιού που τον κάνει να λάμπει στον αθλητισμό!

«Στο γηπεδάκι αυτό έχω περάσει τη μισή μου ζωή. 350μ είναι η κάθε στροφή. Είναι λίγο κουραστικό αλλά τι να κάνεις.. Έχουμε και στο Βροντάδο που μένω το Φαφάλειο Στάδιο με στροφή 316 μ. Κάνω κι εκεί κάποιες προπονήσεις…».

Είναι αλήθεια πως τα γήπεδα που προπονείται στη Χίο απέχουν πολύ από αυτά που υπάρχουν στην Αθήνα ή πολύ περισσότερο στο εξωτερικό. Ωστόσο δεν σκέφτηκε στιγμή να φύγει από το νησί του. Προπονείται εκεί, με τον προπονητή του Σταύρο Καρρέ να τον καθοδηγεί από απόσταση.

«Έχει μια δυσκολία όσο να’ναι όταν τα κάνεις όλα μόνος σου. Το χειμώνα είναι πολύ δύσκολα. Συνήθως έχει πολύ αέρα. Είναι κάτι που έχω συνηθίσει. Κυρίως οι διαλειμματικές με τον αέρα είναι πάρα πολύ δύσκολες. Θα πρέπει επίσης να βρω κάποιον ο οποίος θα είναι πρόθυμος να έρθει με το ποδήλατο. Πολλές φορές τρέχω εγώ στον πρώτο διάδρομο και κάποιος στον δεύτερο διάδρομο με «τραβάει» με ποδήλατο. Δεν γίνεται αλλιώς. Και πάλι πρέπει να βρεις κάποιον διατεθειμένο να κάνει αρκετά «κομμάτια» μαζί σου, 10 χλμ εδώ μέσα… Πριν τη Βραζιλία είχα βάλει «λαγό» στο τελευταίο μου 32άρι για 22χλμ εδώ μέσα…. Ο άνθρωπος μετά δεν μπορούσε να κάτσει για μέρες… (γέλια)»

ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΣΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟ

Ξεκίνησε τον αθλητισμό το 1996 παίζοντας μπάσκετ αλλά ένα χρόνο μετά η συμμετοχή του στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παμπαίδων Στίβου στα στιπλ , «χτύπησε» καμπανάκι. Στα 2χλμ στιπλ έκανε Πανελλήνιο Ρεκόρ με 5:54 και όλοι κατάλαβαν ότι «κάτι υπάρχει εδώ». Το 1998 ήρθε 4^ος σε παγκόσμιους σχολικούς αγώνες και το 2001 ήρθε 3^ος στους Ευρωπαϊκούς Εφήβων.

«Γύρω στο 2011 άρχισα να σκέφτομαι ότι θέλω κάτι άλλο, μια άλλη πρόκληση. Με είχαν κουράσει σωματικά τα στίπλ. Ρίσκαρα και νομίζω βγήκε. Ο μαραθώνιος είναι κάτι μαγικό αλλά εξίσου πάρα πολύ απαιτητικό. Την προολυμπιακή και την ολυμπιακή χρονιά τα έδωσα όλα για να πιάσω το όριο, να κάνω ρεκόρ. Το 2015 έκανα 3 μαραθωνίους. Όλα αυτά κουράζουν. Την επόμενη χρονιά μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες που ήθελα να πιάσω το όριο για το Παγκόσμιο, ήμουν απλά κουρασμένος και δεν βγήκε».

Και τώρα; Μετά από 4 νίκες στον Αυθεντικό Μαραθώνιο, ετοιμάζεται ξανά να πάρει θέση το Νοέμβρη στην εκκίνηση ενώ βέβαια τριγυρνά στο μυαλό του η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στο Τόκυο.

«Η συμμετοχή σε μια ολυμπιάδα είναι το μεγαλύτερο όνειρο ενός αθλητή. Το έζησα. Αφιέρωσα από τα πρώτα μου αθλητικά βήματα τη ζωή μου σε αυτό. Σίγουρα είναι πάρα πολύ μεγάλη τιμή να πας στην πιο μεγάλη διοργάνωση. Είμαι και 36 ετών.. Κακά τα ψέματα.. για υψηλό αθλητισμό τα περιθώρια στενεύουν όσο μεγαλώνουμε»

Γνωρίζει άλλωστε πως αν το πετύχει θα γράψει ιστορία καθώς θα είναι μόλις ο δεύτερος Έλληνας δρομέας αντοχής που θα έχει καταφέρει να πάρει μέρος σε περισσότερες από μία Ολυμπιάδες. Ο άλλος ήταν ο Μιχάλης Κούσης το ’76, το ’80 και το ’84..

«Να υπενθυμίσω ότι από του χρόνου θα είναι πολύ δυσκολότερο να πάει οποιοσδήποτε αθλητής σε αυτή τη διοργάνωση. Θα ισχύει η παγκόσμια κατάταξη. Για το Τόκυο ίσως να είναι και δυσκολότερα τα όρια..»

Φανταζόταν αλήθεια ο μικρός Χριστόφορος στο σχολείο ότι κάποτε θα γινόταν πρωταθλητής..

« Όχι, δεν το φανταζόμουν ποτέ. Το σίγουρο είναι ότι πάντα έκανα , ό,τι έκανα με πάθος. Και στο μπάσκετ αφιέρωνα 5-6 ώρες την ημέρα προπόνηση για να γίνω απλά καλύτερος. Τώρα, στην περίοδο του μαραθωνίου κάνω μέχρι 160-170 χλμ την εβδομάδα. Υπάρχουν αθλητές που τους πάει αυτό και κάνουν περισσότερα. Τα νορμάλ μου είναι 150 χλμ την εβδομάδα. Μιλάμε για διπλές προπονήσεις. Ρεπό ένα απόγευμα. Εγώ είμαι υπέρ. Έστω ένα κάθε 3 εβδομάδες, ένα το μήνα.. Ωφελεί όσο η προπόνηση».

Κι όταν μιλάμε για την προπόνηση του Χριστόφορου Μερουση, κρατηθείτε! Ο όγκος των χλμ και ο αριθμός των «κομματιών» στις διαλειμματικές είναι τουλάχιστον εντυπωσιακά!

«Τα long run μου είναι 30-32χλμ. Μέχρι 35 χλμ το μεγαλύτερο. Διαλειμματικές κάνω πχ 20Χ400 με διάλειμμα 45’’ (50 μέτρα τζόκινγκ – 10 μέτρα περπάτημα και φύγαμε), 20Χ300..., 10Χ1000.., 6 με 8Χ1500… Βάζω χλμ και στις τσέπες..»

Θυμάται και την πρώτη του συμμετοχή σε αγώνα με νούμερο στο στήθος.

« Ήταν Πανελλήνιοι σχολικοί αγώνες στην Πάτρα. Έτρεχα με τα περικάρπια του μπάσκετ και βγήκα 7^ος. Πανάσχετος τελείως. Πατούσα τα εμπόδια του στιπλ. Είχα κάποτε και σε κασέτα το βίντεο αυτού του αγώνα και όταν το έβλεπα απορούσα πως τερμάτισα..»

«ΧΑΛΑΛΙ Ο,ΤΙ ΠΕΡΑΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΡΙΟ»

Πιο μεγάλη του στιγμή πάντως στον αθλητισμό θεωρεί και δικαίως πως ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Ρίο της Βραζιλίας όταν αγωνίστηκε στον μαραθώνιο με το εθνόσημο.

«Κάποτε μου η μάνα μου ήθελε να μου πάρει μια φόρμα της εθνικής ομάδας. Της είχα πει τότε – για μικρός σκεφτόμουν καλά – ότι φόρμα της εθνικής ομάδας θα βάλω μόνο όταν το αξίζω. Τότε πρωτοξεκινούσα στίβο. Και έφτασα κάποια στιγμή στα 34 να συμμετέχω στην υπέρτατη τιμή για κάθε αθλητή, σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Νομίζω αν γυρίσεις και κοιτάξεις πίσω μετά από μια τόσο μεγάλη τιμή, θα πεις χαλάλι για ό,τι πέρασα, για όσο κουράστηκα, για τη μοναξιά που ζεις όταν τρέχεις, που παλεύεις με τον εαυτό σου, με τις συνθήκες, με τον καιρό.. Αισθάνομαι ευλογημένος που κατάφερα να πετύχω ένα τόσο μεγάλο στόχο και μάλιστα μένοντας στον τόπο που αγαπάω, δηλαδή στη Χίο».

Παρ΄ότι η υγρασία στο νησί της μαστίχας κάνει πάρτυ, οι ακραίες καιρικές συνθήκες την ημέρα του αγώνα στο Ρίο τον επηρέασαν.

«Εκεί ξεκινήσαμε με βροχή, πολύ υγρασία.. περίεργο κλίμα.. παρότι έλεγα ότι είμαι συνηθισμένος με την υγρασία στη Χίο, εκεί καμία σχέση. Σε 5 χλμ ζέσταμα ήσουν σαν να έχεις βγει από πισίνα. Οι γυναίκες τρέξανε σχεδόν με καύσωνα. Είδα πολλές μεγάλες φυσιογνωμίες εκεί. Είχα την ευλογία να δω από κοντά τον Μο Φάρα και τον Μπολτ και κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι όχι απλά πρωταθλητής αλλά υπεραθλητής! Κυρίως ο Μο Φάρα που είδα τις κούρσες του, μου έδωσε να καταλάβω τι σημαίνει να έχεις τρομερή αυτοκυριαρχία και ηρεμία. Ο άνθρωπος δεν κλονίστηκε στιγμή, ακόμα και στην κούρσα που έπεσε κάτω, δεν έχασε την ηρεμία και την αυτοπεποίθησή του. Είναι πάρα πολύ σημαντικό. Κι εγώ πηρα κάτι από αυτό. Είναι σημαντικό να είσαι ψύχραιμος και γενικά να μπορείς να παίρνεις τα καλά από τους άλλους, και από τους αγώνες ή από κάποιον που σε εμπνέει».

Ωστόσο ο αγαπημένος του αθλητής δεν είναι δρομέας αλλά καλαθοσφαιριστής.

«Είναι ο Μάικλ Τζόρνταν. Θα δω ένα βίντεό του και θα με κάνει να βγω να αθληθώ. Παίζω και μπασκετάκι που και που. Το αγαπάω! Είναι η ψυχοθεραπεία μου. Όποτε μπορώ παίζω. Ποδόσφαιρό όχι και τόσο. Τον Ολυμπιακό πάντως στηρίζω».

Μιλάει για αυτούς τους υπεραθλητές όπως αθλούμενοι δρομείς μιλούν για τον ίδιο. Εμπνέει με το πάθος, την αφοσίωση και την αγάπη του για το τρέξιμο. Δύσκολα θα βρεις αθλητή που δεν έχει εγκαταλείψει ποτέ σε αγώνα..

«Σε όλα αυτά χρόνια, ποτέ. Έχει τα καλά του και τα κακά του. Το λέω από ψυχής. Μπορεί να έχω τερματίσει και να κατέληξα σε φορείο, αλλά δεν εγκατέλειψα. Κάποιοι μπορεί να πουν ότι σε έναν αγώνα που δεν πήγαινα καλά και θα μπορούσα να εκτεθώ από θέμα χρόνου, ότι θα μπορούσα να εγκαταλείψω. Εγώ είμαι ευχαριστημένος που δεν έχω εγκαταλείψει ποτέ. Δεν έχω να ντραπώ για κάτι».

Αυτή τη νοοτροπία περνάει και στα παιδιά που προπονεί.

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή. Να σου λέει κάποιος συνέχισε να μας εμπνέεις και να ζητά τις συμβουλές σου για να το κάνει κι εκείνος. Είναι ένας ρόλος πλέον που απολαμβάνω και είναι προίκα για το μέλλον. Πχ μια γυναίκα χθες το βράδυ μου είπε μετά τον αγώνα μας στη Χίο ότι ‘βλέποντας εσένα ασχολήθηκα με το περπάτημα και το τρέξιμο και έχασα 30 κιλά’!»

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ, ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΗΣ

Ο ημιμαραθώνιος της Χίου έχει εξελιχθεί σε έναν από τα πιο σημαντικά δρομικά γεγονότα της χώρας. Φέτος ο Χριστόφορος Μερούσης έτρεξε και κέρδισε στη μισή απόσταση των 10,5 χλμ.

«Όταν φτάνεις στο σημείο να το καθιερώσεις σημαίνει ότι είναι κάτι πολύ δυνατό! Και βέβαια όταν καθιερώνεις ένα δρομικό γεγονός στην ακριτική Χίο.. Ευχαριστούμε που έρχεστε και μας βοηθάτε και πλαισιώνετε τον αγώνα μας! Γίνεται σε ένα από τα πιο ωραία κομμάτια του νησιού, στον κάμπο. Αλλά, ακόμα και στο πιο ωραίο μέρος του κόσμου να είσαι, όταν αποφασίζεις να τρέξεις 21χλμ την Κυριακή το πρωί δεν είναι εύκολο. Ο κόσμος έχει αλλάξει κουλτούρα. Είναι όπως στο εξωτερικό που τρέχουν και μάλιστα καθημερινά πριν πάνε στη δουλειά τους!».

Πρωταθλητής, προπονητής, οικογενειάρχης και πατέρας ενός 4χρονου αγοριού. Ο ελεύθερος χρόνος του ελάχιστος. Και όλα αυτά θα ήταν ακόμη πιο δύσκολα αν δεν είχε βοήθεια από την εργασία του. Βγάζει το ψωμί του στην υπηρεσία φυσικής αγωγής και άθλησης της ΕΛ.ΑΣ, μιας υπηρεσίας που αν δεν υπήρχε η Ελλάδα δεν θα είχε τη δυνατότητα εκπροσώπησης σε μεγάλες διοργανώσεις.

«Χωρίς αυτή την υπηρεσία δεν θα ήμουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες.. Αυτή τη στιγμή οι Έλληνες δρομείς μπορεί να μην κατακτούν μετάλλια αλλά αφιερώνουν τη ζωή τους. Κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες κάνουν αυτό που κάνουν και όταν καταφέρνουν να αγωνίζονται σε μια μεγάλη διοργάνωση, είναι από μόνο του αυτό ένα μετάλλιο.

Τον ρώτησα και για το ντόπινγκ και ευθέως αν θεωρεί πως υπάρχει πρωταθλητισμός χωρίς ουσίες.

«Ντόπιγνκ υπάρχει και μάλιστα όχι μόνο στον υψηλό αθλητισμό αλλά και μέσα στα γυμναστήρια. Εγώ θεωρώ ότι υπάρχει αθλητισμός χωρίς ντόπινγκ. Ναι, υπάρχει. Απλά δεν ξέρω.. είναι αντιλήψεις.. είναι κακιά μόδα της εποχής..».

Οι αθλούμενοι δρομείς πάντως, μου είπε, είναι το πιο υγιές κομμάτι και απέδωσε την έκρηξη του δρομικού κινήματος στη χώρα μας στην οικονομική κρίση.

«Ο μαραθωνοδρόμος, επειδή η ζωή του είναι γεμάτη προσαρμογές, προσαρμόζεται και καταπολεμά και τα συναισθήματα, και τα πάντα»

«Θα ξεπεράσουμε την κρίση, θα τα καταφέρουμε;», ήταν η τελευταία ερώτησή μου.

«Ναι θα τα καταφέρουμε γιατί έχουμε μεγάλη ψυχή. Πιθανότατα ο έλληνας έψαξε διεξόδους και βρήκε το τρέξιμο. Συναντάω ανθρώπους που όσο θυμωμένοι και στρεσαρισμένοι να είναι , δεν μπορούν αν δεν τρέξουν. Έχουν βρει μια πολύ καλή πόρτα και διέξοδο. Από τη στιγμή που αλλάξαμε σ’ αυτό και έχουμε πολύ μεγάλη ψυχή, μπορούμε να τα καταφέρουμε όλα»