Σένα, Τσαπεκοένσε και Ultras

Ξεκινάμε από τα βασικά. Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου ή ντοκιμαντέρ. Ένας τύπος όπως οι περισσότεροι που κάθεται στον καναπέ και του αρέσει αυτό που βλέπει ή το βαριέται ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο.

Οπότε τα παρακάτω είναι καθαρά η υποκειμενική μου ματιά σε ό,τι είδα έως τώρα στο Netflix, βρίσκοντας (και εκτιμώντας) χρόνο που δεν είχα.

ΑΪΡΤΟΝ ΣΕΝΑ

Το πιθανότερο να το έχετε δει. Είναι εκεί έξω από το 2010. Τους τελευταίους μήνες το είχα βάλει στο κουτάκι “να το δω”. Και κατάφερα τώρα. Ευτυχώς.

Είναι ένα πάρα πολύ γρήγορο ντοκιμαντέρ, χάρη φυσικά στη φύση του σπορ. Πάνω από 1,5 ώρα που περνάει νερό. Νομίζω δεν πήρα τα μάτια μου από την οθόνη.

Για όλους εμάς που δεν τον ζήσαμε όταν μεγαλουργούσε, είναι μια ιδανική ευκαιρία να γνωρίσουμε τον Μύθο. Τον άνθρωπο που γούσταρε πάνω από όλα να οδηγεί για να νικήσει. Ούτε πολιτικές, ούτε τακτικές. Οδήγηση στο κόκκινο, στα όρια.

Και ένα ντοκιμαντέρ που μένει πολύ λίγο στο τέλος του Σένα. Δεν ασχολείται πολύ με τον θάνατό του, δεν το κάνει μελό. Άλλωστε υπάρχει αυτό το πλάνο:

Το πρόσωπο του Σένα λίγο πριν φορέσει το κράνος για τους τελευταίους γύρους της ζωής του. Το βλέμμα στα μάτια του. Ανατριχιαστικό. Σαν να ξέρει ότι σε λίγα λεπτά όλα θα τελειώσουν…

FOREVER CHAPE

Όλοι θυμόμαστε την τραγωδία της Τσαπεκοένσε. Λίγοι εκείνες τις μέρες ρίξαμε μια ματιά στην ιστορία της ομάδας. Λογικό. Ήταν τόσο έντονες οι εικόνες που βλέπαμε από την Βραζιλία. Και λίγοι μετά παρακολουθήσαμε την συνέχεια του συλλόγου.

Αυτό το ντοκιμαντέρ καλύπτει τα κενά. Η μικρή -χρονικά- ιστορία μιας ομάδας που σήμαινε τα πάντα για την πόλη της. Και η προσπάθεια να αναγεννηθεί ξανά από το μηδέν. Έτσι ξεκινά και τελειώνει.

Ενδιάμεσα, η τραγωδία μέσα από αυτούς που την έζησαν. Οι επιζήσαντες στο αεροπλάνο, αυτοί που ήταν πίσω στην πόλη. Στενάχωρο πολύ, αλλά με νότες αισιοδοξίας στο τέλος. Μπορεί και να γίνεις οπαδός της Τσαπεκοένσε, σίγουρα θα την κατασυμπαθήσεις.

ULTRAS

Αν περιμένεις να δεις Footbal Factory ή κάτι παρόμοιο, μην πατήσεις ποτέ το play. Aν διαβάσεις κάπου, μην χάσεις την ταινία για τους Ultras της Νάπολι, χάστην. Εγώ στα είπα.

Ο μεσήλικας τύπος, ηγετικό στέλεχος των Ultras, που θέλει να αλλάξει ζωή. Βαρέθηκε τα πλακώματα. Και ταυτόχρονα θέλει να βοηθήσει και ένα παιδί μην μπλέξει όπως ο αδερφός του που έχασε τη ζωή του.

Αν θες να δεις λοιπόν μια κοινωνική ιστορία για την ζωή ενός 50άρη, μπορεί και κλισέ, με φόντο το οπαδικό κίνημα, δες την. Εγώ δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Επαναλαμβάνω, δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου. Απλά δεν μου άρεσε. Τόσο απλά.