Από την σκληρή, στην «καυτή» πραγματικότητα
Το πρώτο επίσημο παιχνίδι του Ολυμπιακού κύλησε πάνω κάτω όπως αναμενόταν. Το δεύτερο όμως, την ερχόμενη Τρίτη, πρέπει και θα είναι αλλιώς.
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα λίγο πριν τα τέλη του Ιουλίου, ειδικά για μία ομάδα που τα τελευταία δύο χρόνια ζούσε αγωνιστικά με έναν παίκτη που τον έχασε τόσο βίαια. Όποιος περίμενε τον Ολυμπιακό να πάει στην Τσεχία, να ρίξει μια τριάρα και να γυρίσει πίσω, να σταματήσει να βλέπει επιτέλους φιλικά (και πρωτοσέλιδα) το καλοκαίρι.
Όποιος περίμενε (και περιμένει) ότι βάζεις έναν παίκτη στη θέση του Φορτούνη και όλα γίνονται όπως με τον Κώστα, δεν έχει και πολλή ιδέα είτε με το άθλημα είτε με την συνεισφορά του αρχηγού σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού της ομάδας.
Για να μην κουράζω, το καλοκαίρι παίρνεις προκρίσεις, no matter what. Για την ακρίβεια, μπαίνεις σε ομίλους (αδιάφορο το πού) γιατί είσαι Ολυμπιακός και πρέπει μέχρι τον Δεκέμβρη να είσαι εκεί έξω. Το πώς παίρνεις τις προκρίσεις, δεν έχει καμία μα καμία σημασία. Μπορώ να περάσω με 1-0 την Τρίτη με αυτογκόλ στις καθυστερήσεις; Το παίρνω και συνεχίζω.
Θυμίζω ότι αγκομαχώντας περάσαμε κάποτε κάποια Αρούκα και φτάσαμε στους 16 του Europa League, παλεύοντας για τα προημιτελικά με την Μπεσίκτας.
H πρόκριση μετράει και ο Ολυμπιακός γύρισε με το πιο πονηρό αποτέλεσμα που μπορεί να πάρει φιλοξενούμενος. Δεν έχασε, αλλά δεν σκόραρε. Πλέον περνάει μόνο με νίκη, εκτός αν μείνει το 0-0 για 120 λεπτά και σπάσει η καρδιά σας στα πέναλτι.
Γι’ αυτό και η σκληρή πραγματικότητα, πρέπει την Τρίτη να γίνει «καυτή». Ο κόσμος δεν μπορεί να παίξει μπάλα, ούτε να «κόψει» τα πόδια του αντιπάλου. Μπορεί όμως να δώσει ώθηση στους δικούς του παίκτες. Ρυθμό. Πάθος. Ένταση. Και όχι φυσικά μουρμούρα, αν πχ στο 5’ προηγηθούν οι Τσέχοι. Την Τρίτη λοιπόν, το Καραϊσκάκη πρέπει να είναι το καμίνι που έχουν αποθεώσει πολλάκις στο παρελθόν οι αντίπαλοι των ερυθρολεύκων από το εξωτερικό.
ΥΓ: Η φωτογραφία δεν έχει σχέση να κάνει με τα παραπάνω. Αλλά με το «κτήνος» που έχουμε πλέον εκεί πίσω. Μακάρι να νικήσει τους προσωπικούς του δαίμονες, γιατί από προσόντα και ταλέντο, είναι αυτό που περιμέναμε χρόνια στο κέντρο της άμυνας. Ίσως και περισσότερο από τις προσδοκίες μας!
Red Duckling
Μη μου τη νήσσα τάραττε.
