Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά...

Το σχεδόν γεμάτο "Γ. Καραϊσκάκης" σε βαθμολογικά αδιάφορο παιχνίδι με τον Ατρόμητο, προκαλεί τρεις αντιδράσεις στον κόσμο του Ολυμπιακού. Είναι αυτοί που το χάρηκαν, αυτοί που το προσπέρασαν και οι λίγοι που... τσαντίστηκαν ή κορόιδεψαν. Μα είναι δυνατόν να τρέχουν στο γήπεδο να δουν τους δεύτερους; Που δεν πέρασαν τη Ντιναμό; Που αποκλείστηκαν από τη Λαμία;

Ευτυχώς είναι λίγοι. Είναι αυτοί που θα μιζεριάσουν σε κάθε είδηση που θα δουν στο timeline τους, από την πολιτική και την κοινωνία μέχρι τα αθλητικά. Και σίγουρα ελάχιστοι μπροστά στον κόσμο που αποφάσισε να πάει στο Φάληρο να δει τον Ολυμπιακό. Αυτός ο κόσμος είναι το κριτήριο. Αυτός ο κόσμος που πέρσι τέτοιο καιρό δεν πήγαινε στο γήπεδο και τώρα το γεμίζει.

Κάτι είδε αυτός ο κόσμος σε αυτή τη σεζόν και μακάρι οι άνθρωποι του Ολυμπιακού να χτίσουν πάνω σε αυτό και να κάνουν τις απαραίτητες κινήσεις το καλοκαίρι. Αυτά όμως θα μας απασχολήσουν σε λίγο καιρό. Θα μείνω λίγο στο χθεσινό αντίδοτο.

Στα εκατοντάδες μικρά παιδιά που βρέθηκαν στις κερκίδες. Η Θύρα 7 να φωνάζει "Ολυμπιακός" και από το απέναντι πέταλο, μία υπέροχη παιδική ιαχή: "Ολυμπιακός". Σε όλο τον αγώνα, ακόμα και στα λεπτά που ο πίνακας έγραφε 0-1.

Στα παιδιά που περίμεναν μετά το τέλος τους παίκτες για φωτογραφίες και αυτόγραφα. Πρόλαβα και είδα τον αγαπημένο Μέγιερι να πολιορκείται και λίγο πιο κάτω, κοντά στο αυτοκίνητό μου να έχουν "μπλοκάρει" τον Φορτούνη. "Κύριε Κώστα", ακούω να του λέει ένα πιτσιρίκι και έσκασα ένα χαμόγελο.

Στον Βασιλάκη. Την ψυχάρα. Τον ήρωα! Τι να πεις γι' αυτό το παιδί και για όλα τα παιδιά που δίνουν τη μάχη με τον καρκίνο...

Στον Κούτρη. Τι να πεις γι' αυτόν τον ωραίο τύπο που έκλαψε μετά τη Μίλαν σαν μικρό παιδί. Αυτόν που τόσο αυθόρμητα έδωσε χθες χαρά στον Βασιλάκη.

Όλα τα παραπάνω είναι εικόνες, είναι στιγμές, είναι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.

Όσο μεγαλώνω, τις έχω ανάγκη όλο και περισσότερο.