Σ' ευχαριστώ για όσα μου έχεις χαρίσει

Απόψε συμπληρώνονται τρία χρόνια από εκείνο το βράδυ στο Emirates. Ζηλεύω (με την καλή έννοια) τους οπαδούς του Ολυμπιακούς που το έζησαν από κοντά. Ζηλεύω κάθε οπαδό που βρίσκεται σε εκτός έδρας παιχνίδι στο εξωτερικό ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Είναι μαγικό να ακολουθείς εκεί έξω την αγαπημένη σου ομάδα. Να το κάνετε όσο μπορείτε.

Όπως το έκανε τότε ο μουρλοκεφαλονίτης Νικόλας Αντωνάτος. «Γράψε μου την εμπειρία ρε», του έστειλα και ακολούθησε αυτό:

«Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015. Κλήρωση ομίλων Champions League και παρακαλώ να κληρωθούμε με αγγλική ομάδα, αφού είμαι πλέον μόνιμος κάτοικος Λίβερπουλ. Και ο πάντα αγαπημένος, Μαλντίνι μου κάνει το χατίρι και βγάζει την Άρσεναλ. Το πρώτο πράγμα που κάνω αμέσως μόλις βγαίνει το πρόγραμμα του ομίλου είναι να κλείσω εισιτήρια τρένου Λίβερπουλ – Λονδίνο για το ματς της 2ης αγωνιστικής.

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015. Βρίσκομαι στο σταθμό του Λίβερπουλ φορώντας την αγαπημένη μου εμφάνιση του Μπελούτσι. Κατά την επιβίβαση με σταματάει ο ελεγκτής για έλεγχο εισιτηρίων και μου λέει: "Οπαδός του Ολυμπιακού; Δεν πιστεύω να έχεις ελπίδες για απόψε", για να του απαντήσω "Ποτέ δεν ξέρεις!". Η καρδούλα μου βέβαια ήξερε πόσο το πίστευα βέβαια. Βλέπετε ο Ολυμπιακός είχε μόνο ήττες με τις αγγλικές ομάδες εκτός έδρας, ενώ εκείνη την περίοδο η Άρσεναλ ήταν δεύτερη πίσω από τη Λέστερ παίζοντας πολύ καλό ποδόσφαιρο έχοντας τους Σάντσεζ και Οζίλ σε τρομερή κατάσταση.

Φτάνω στο Λονδίνο και πάω κατευθείαν να πάρω τα εισιτήρια για τον αγώνα από το φαν κλαμπ του Ολυμπιακού στο Λονδίνο, ένα για μένα κι ένα για ένα φίλο μου, και αρχίζω να ακούω τα πρώτα συνθήματα στο δρόμο.

"Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου συμβαίνει..."

"Είσαι στο μυαλό, κάτι μαγικό...".

Έχω πάρει τα εισιτήρια και κάνω μια βόλτα στο απροσδόκητα ηλιόλουστο Λονδίνο να πιω καμιά μπυρίτσα με φίλους. Μας έχουν πει ότι θα πάμε πορεία από το σταθμό του Piccadilly στο Έμιρειτς με το μετρό. Μέσα στο μετρό επικρατεί ο απόλυτος πανικός!

Χοροπηδάμε όλοι πάνω κάτω με τα βαγόνια να κουνιούνται δεξιά κι αριστερά κι αναγκάζεται ο οδηγός να σταματήσει το μετρό για να μας πει να σταματήσουμε γιατί δεν μπορεί να προχωρήσει ο συρμός! Φτάνουμε τελικά στο Holloway Road- τον σταθμό έξω από το γήπεδο- και παίρνουμε θέση στην κερκίδα.

Ώρα 19:45 και το ματς ξεκινάει. Μπαίνει το γκολ του Πάρντο στο 32ο λεπτό κι αρχίζουν τα πρώτα πανηγύρια αλλά είναι ακόμη νωρίς κι η Άρσεναλ ισοφαρίζει κατευθείαν. 40ο λεπτό και κερδίζουμε κόρνερ. Εκτελεί ο Φορτούνης και βλέπω τους παίκτες μας να διαμαρτύρονται στο διαιτητή χωρίς να μπορώ να καταλάβω από κει που καθόμαστε για ποιο λόγο. Με το που πηγαίνει ο επόπτης στη σέντρα επικρατεί πανδαιμόνιο στην εξέδρα. Ο άνθρωπος έβαλε απευθείας κόρνερ στο Τσάμπιονς Λιγκ. Είμαστε πάλι μπροστά στο σκορ και μου φαίνεται απίστευτο.

Λήγει το ημίχρονο κι επικρατεί αισιοδοξία ότι μπορούμε να πάρουμε το Χ. Ναι, έτσι όπως το ακούτε. Με ισοπαλία θα πανηγυρίζαμε γιατί δεν υπήρχε περίπτωση αυτή η Άρσεναλ να μην ισοφάριζε. Κι έτσι έγινε. Στο 65’ ο Σάντσεζ κάνει το 2-2 και σκέφτομαι ότι έχουμε 25 λεπτά μπροστά μας να κρατήσουμε το Χ.

Και τότε συμβαίνει το απίστευτο! Ο Φινμπόγκασον που έχει μπει στο ημίχρονο με ένα απλό άγγιγμα της μπάλας τη στέλνει στα δίχτυα ακριβώς μπροστά μας. Αυτό που ακολούθησε δεν περιγράφεται.

Ντελίριο! Προσωπικά, έχω βρεθεί σχεδόν μέσα στον αγωνιστικό χώρο και θέλω να πάω να αγκαλιάσω τον Ισλανδό!

Ο Ολυμπιακός μέσα στο Έμιρειτς έχει βάλει 3 γκολ και είναι πάλι μπροστά στο σκορ. Πλέον δεν είμαι ευχαριστημένος με την ισοπαλία. Απαιτώ τη νίκη. Απαιτώ το μεγαλύτερο διπλό ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη που ίσως μόνο η νίκη του Άρη στη Μαδρίτη να την ξεπερνάει.

Ακολουθεί ένα μισάωρο που μου φαινόταν δίωρο. Κάθε λεπτό που περνάει μας φτάνει όλο και πιο κοντά στη νίκη.
95’ και σφύριγμα της λήξης.

Ο απόλυτος πανικός. Αυτή η φωτογραφία που βλέπετε τραβήχτηκε από το φίλο μου λίγα λεπτά μετά το τέλος. Δεν μπορώ να το πιστέψω!

Μετά βίας μπορώ να μιλήσω μιας κι έχω χάσει τη φωνή μου από τα ουρλιαχτά. Είναι αλήθεια. Το μεγαλύτερο διπλό του Ολυμπιακού έχει συμβεί μπροστά στα μάτια μου. Στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου απογοήτευση στους Άγγλους και εμείς καπνογόνα και φωνές χωρίς σταματημό.

Η απόλυτη εμπειρία!

Τρία χρόνια στο Μπέρνλι θα βίωνα και την πρώτη πρόκριση του Ολυμπιακού απέναντι σε αγγλική ομάδα άλλα όπως και να το κάνουμε τα μεγέθη δεν είναι συγκρίσιμα...»