Κύριος ήρθε, Ολυμπιακός φεύγει
Η πίστη, η στήριξη, το καμπανάκι και το «αντίο» όπως πρέπει να είναι. Γράφει ο Red Duckling.
Είναι από τους προπονητές που πίστεψα όσο λίγους στον μπασκετικό Ολυμπιακό. Από το τέλος της πρώτης σεζόν, όταν τον είχα ακούσει να μιλάει στον Sport24 Radio και να λέει ότι είναι τιμή του όταν ακούει ότι μπορεί να γίνει ο Bαλβέρδε του τμήματος.
Τον πίστεψα και τον στήριξα και με NBA Vote όταν... τολμούσε να χάνει από τη Γαλατά ή... τολμούσε να μιλήσει για τη διαιτησία.
Τον στήριξα και η αλήθεια είναι ότι δεν πήρα λίγα πίσω. Το αντίθετο. Δύο σερί πρωταθλήματα στο βασίλειο του φάρου, δύο ανατριχιαστικοί ημιτελικοί με την ΤΣΣΚΑ, μεγάλα διπλά μέσα στο ΟΑΚΑ εκεί που δεν σκεφτόσουν την πιθανότητα νίκης. Συναισθήματα που χάραξαν μέσα μου και δεν τ' αλλάζω με τίποτα.
Η φετινή χρονιά είναι η αλήθεια βέβαια ότι ξεκίνησε κάπως. Συμβαίνει σε μια σχέση όταν φτάνει στα 4 χρόνια... Εκείνη η κόντρα με τον Παπ στο πρώτο ματς με τον Παναθηναϊκό δεν μου κάθισε καλά. Ήρθαν και κάτι 30άρες στην Ευρωλίγκα όπου χτύπησα καμπανάκια για το καλό και μόνο αυτή της ομάδας που λατρεύω.
Αυτά τα ποσταρίσματα όμως δεν έχουν καμία σημασία να μπουν εδώ. Γιατί εδώ είναι το αντίο. Και η άσχημη τελευταία σεζόν δεν μπορεί να αγγίξει κανένα συναίσθημα που μου πρόσφερε μέσα από την παρουσία του στον πάγκο του Ολυμπιακού ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Εδώ είναι το αντίο και θα κρατήσω μόνο τις αξέχαστες στιγμές.
Στην τελική, έζησε, μεγαλούργησε και "πέθανε" με τον δικό του τρόπο σε ένα πάγκο που τον αντέχουν ελάχιστοι. Ήταν δουλεταράς και κύριος από την πρώτη στιγμή μέχρι την τελευταία. Ωστόσο δεν φεύγει μόνο ως κύριος, αλλά θέλω να πιστεύω και ως Ολυμπιακός μέσα του...
Κόουτς καλή τύχη όπου και αν πας. Και στην επιστροφή σου ως αντίπαλος στο ΣΕΦ, θα είμαι εκεί να σε χειροκροτήσω.
Σ' ευχαριστώ!
