Δεν είναι φυσιολογικό. Τέλος

Η κουβέντα για τη διαιτησία μου φέρνει σε μεγάλο βαθμό αλλεργία. Την αποφεύγω όσο ο διάολος το λιβάνι. Αλλά ρε φίλε υπάρχει και αυτό το αμήν. Αυτό το νισάφι που βγαίνει από μέσα σου και θέλει να σπάσει την τηλεόραση και ό,τι άλλο υπάρχει στο οπτικό σου πεδίο. Όχι ρε παλικάρια, δεν θα είμαστε παρέα με τα ζάναξ κάθε τέλη Μάη και αρχές Ιούνη. Αυτό που συνέβη στον χθεσινό τελικό ΔΕΝ είναι φυσιολογικό. Τέλος λέμε. Δεν χρειάζεται να είσαι μπασκετικός ειδήμων για να καταλάβεις ότι σε ένα τελικό που πέφτουν κορμιά και είσαι εσύ μπροστά, δεν γίνεται στα τελευταία 15 λεπτά να εκτελείς μηδέν (0) βολές και ο αντίπαλος 20.

Βαρέθηκα να ακούω τον σπίκερ να αποθεώνει την ενέργεια στην άμυνα του Θανάση, όταν οι επαφές του με τους αντιπάλους ήταν πιο συχνές από ερωτικό ζευγάρι. Χωρίς φάουλ. Και ο Πρίντεζης να κοιτά τον αντίπαλο και αμέσως φρουυυυυυυυ. Τέταρτο φάουλ. Δεν γίνεται 7 λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα τα φάουλ να είναι 0-7. Μέσα σε μία επίθεση του Παναθηναϊκού χρεώθηκε ο Ολυμπιακός 3 φάουλ; 4; 5; Έχασα το μέτρημα.

Αλλά εδώ θα μου πεις, ο Τζέιμς σκίζει τη φανέλα του Παπαπέτρου και παίρνει για ανταμοιβή δύο βολές. Πάλι καλά που δεν χρεώθηκε με αντιαθλητικό ο Μάντζαρης που κλώτσησε τον ΜακΛιν στον πανηγυρισμό.

Το χθεσινό θύμισε σε μεγάλο βαθμό την ιστορική σφαγή της ομάδας του Γιαννάκη, όταν είχε καταφέρει να πάρει προβάδισμα 14 πόντων. Ήταν όμως τόσο μεγάλη- χθες- η διαφορά στο παρκέ των δύο ομάδων, που μόνο αν έβαζε ο ίδιος ο Παναγιώτου καλάθια μπορούσε να νικήσει ο Παναθηναϊκός. Αλλά εκεί ο απίστευτος τύπος, με το στανιό να κρατήσει τους πράσινους μέσα στον αγώνα. Όχι ρε φίλε, δεν βλεπόταν χθες η ομάδα σου. Έσπασε τα καλάθια από τα 6,75 και ο αντίπαλος ήταν πάρα πολύ καλύτερος. Τι να κάνουμε τώρα, συμβαίνει. Άσε λοιπόν να κερδίσει ο πολύ καλύτερος και πάμε στον 2ο τελικό.

Προφανώς και τίποτα δεν τελείωσε. Δύσκολα να βρεθεί ο Παναθηναϊκός σε τόσο κακή μέρα. Και εύκολα να βρεθεί κάποια σφυρίχτρα σε αντίστοιχη μέρα. Φάρος είσαι. Αλλά πλέον δεν με ενδιαφέρει. Γιατί πρώτον δεν έχω σκοπό να καταφύγω στα ζάναξ. Και δεύτερον το χθεσινό ήταν ο ορισμός της απόλαυσης. Από την ώρα που πήρε κεφάλι ο Ολυμπιακός και κάναμε με την ολυμπιακή παρέα μου "Θύρα 7" το σαλόνι μου μέχρι αργά το βράδυ με την επίσης εκστασιασμένη ολυμπιακή παρέα μου που συζητούσαμε το παιχνίδι σαν άλλοι Τζακ Σπάροου, πίνοντας ρούμι. Ήταν από τους αγώνες, από τις βραδιές στο βασίλειο του φάρου που σου μένουν αξέχαστες.

Και δεν ανταλλάσσονται με τίποτα.