«Νόμιζα ότι ήσουν τρελός»

Ο Σίνισα Μιχαΐλοβιτς έχει φύγει από τη ζωή αφήνοντας πίσω του τη σύζυγό του και τα πέντε παιδιά τους, μια τεράστια καριέρα ως παίκτης και προπονητής, μια προσωπικότητα σύμβολο για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Μία από τις στιγμές που έζησε είναι καταγεγραμμένη στην αυτοβιογραφία του και δείχνει τον τρόπο με τον οποίο οι ποδοσφαιριστές αντιμετωπίζουν μια καθημερινότητα που φαντάζει μαγική, αλλά δεν είναι πάντα. Και έχει και τις… περίεργες αντιδράσεις από την πλευρά τους.

«Δεκέμβριος, μέσα χειμώνα...

Είχα καλέσει μια κοπέλα στο σπίτι μου. Ήταν πολύ όμορφη. Ήπιαμε, αστειευτήκαμε, και μετά έβγαλα τα χαρτιά για να παίξουμε κάτι σαν στριπ πόκερ. Ένα παιχνίδι στο οποίο πάντα κέρδιζα. Και όντως από παρτίδα σε παρτίδα έχανε ένα ρούχο. Έξω κάνει κρύο, αλλά το βράδυ έχει ζεσταθεί και η θερμοκρασία ανεβαίνει.

Δύο μέρες αργότερα είχαμε αγώνα , θα παίζαμε το τελευταίο παιχνίδι με την Παρτιζάν Βελιγραδίου. Το τηλέφωνο χτυπάει:

"Ποιος να είναι τώρα που μου την σπάει;".

"Εμπρός;"

"Siniša, είμαι ο Tanjga".

"Είμαι απασχολημένος τώρα, πάρε με αργότερα."

"Περίμενε, μην το κλείσεις! Πρόσεχε, ο Petrović ήρθε εδώ σε μένα, θα δεις ότι θα έρθει και σε σένα από στιγμή σε στιγμή".

Δεν προλαβαίνω να κλείσω το τηλέφωνο όταν χτυπάει το κουδούνι . Κοιτάζω από το ματάκι, είναι αυτός!

Κάνω ένα βήμα πίσω:

"Μια στιγμή..."

Ανοίγω το μπαλκόνι και στέλνω την κοπέλα έξω, ημίγυμνη, μετά παίρνω τα ρούχα της και τα πετάω κάτω από το κρεβάτι. Όπως στις ταινίες. Τακτοποιούμαι για λίγο και σπεύδω να ανοίξω.

Δεν προλαβαίνω να πω :

"Καλησπέρα μίστερ"

και αρχίζει να κάνει ερωτήσεις, περίεργες σαν καχύποπτη γυναίκα:

"Τι έκανες; Πόση ώρα θα σου πάρει να ανοίξεις;".

"Συγγνώμη, κύριε, ήμουν στο μπάνιο...".

"Με ποιον είσαι;"

"Με κανέναν".

Είχε έρθει με τον μασέρ, έναν φίλο μου στον οποίο άφηνα μερικές φορές τα κλειδιά του σπιτιού όταν είχε να συναντήσει κρυφά κάποια κοπέλα.

Ο Petrović αρχίζει να ψάχνει στα δωμάτια, στο μπάνιο. Κανονική έρευνα. Τότε βλέπει τα τραπουλόχαρτα στο τραπέζι, σημάδι ότι έχει αρχίσει ένα παιχνίδι.

"Με ποιον έπαιζες χαρτιά;"

"Παίζω μόνος μου, κύριε, με τον εαυτό μου...".

Στρέφεται έκπληκτος προς τον μασέρ:

"Αυτός εδώ παίζει χαρτιά με τον εαυτό του;"

Κι εκείνος, για να με καλύψει:

"Λοιπόν, κι εγώ το κάνω αυτό μερικές φορές. Μοιράζω χαρτιά και αν είμαι μόνος μου παίζω με τον εαυτό μου".

Ο Petrović μπερδεύεται όλο και περισσότερο: "Είσαι τρελός;".

Ήλπιζα ότι δεν θα έβγαινε στο μπαλκόνι, αλλά φοβόμουν επίσης ότι η κοπέλα θα άρχιζε να χτυπάει τα τζάμια εξαιτίας του κρύου. Ο Petrović δεν έφευγε.

Ύστερα από ένα τέταρτο της ώρας με αποχαιρέτησε τελικά, συνιστώντας μου να πάω για ύπνο.

Μόλις βγήκα έξω πήρα αγκαλιά το κορίτσι . Είχε μελανιασει , έτρεμε, έμοιαζε σαν να είχε βγει από έναν καταψύκτη. Και έπρεπε να τη ζεστάνω... Ήταν σκληρή δουλειά, αλλά κάποιος έπρεπε να την κάνει, σωστά;

Την επόμενη μέρα ένας φίλος δημοσιογράφος μου είπε ότι ο προπονητής του είχε εκμυστηρευτεί εκείνο το πρωί:

"Ανησυχώ πολύ για τον Siniša. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι φυσιολογικός. Πήγα να τον δω χθες και έπαιζε χαρτιά μόνος του. Με μια άδεια καρέκλα μπροστά του...".

Μόνο χρόνια αργότερα του είπα την αλήθεια: "Είσαι μεγάλος μπάσταρδος! Προτιμούσα να μάθω ότι είχες μια κοπέλα στο δωμάτιό σου, πάρα να νομίζω για καιρό ότι ήσουν τρελός».

Siniša Mihajlovic

Πηγή: Αυτοβιογραφία «Το παιχνίδι της ζωής

Ποδοσφαιρικό Πάθος»