Όταν η Μελίνα έπεσε στα πόδια του Αλεξανδράκη!

«Δάκρυα τα προοίμια της τέχνης», μια φράση που δεν ειπώθηκε τυχαία και συνοψίζει τις δυσκολίες και τα εμπόδια που συναντά κανείς στην αρχή μιας σταδιοδρομίας. Αν σκεφτεί κανείς την λαμπρή πορεία της Μελίνας Μερκούρη, δύσκολα θα μπορούσε να την φανταστεί στα πόδια του Αλεξανδράκη να τον παρακαλάει. Στη δεκαετία του '50, ωστόσο, η Μελίνα δυσκολευόταν να βρει το δρόμο της προς τη δόξα και την αναγνώριση. Στους καλλιτεχνικούς κύκλους δεν την θεωρούσαν καν ηθοποιό, ο Φίνος την είχε στο μάτι για το κατοχικό της ειδύλλιο με ένα διαβόητο μαυραγορίτη και η κοσμική Αθηναία έβλεπε την επιτυχία με το κιάλι.

Η κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» άφηνε υποσχέσεις αλλά οι δυσκολίες ήταν πολλές. Η Μελίνα Μερκούρη ήθελε να πλαισιωθεί από πειστικές ερμηνείες. Το μυαλό της πήγε σ' ένα νεαρό ζεν πρεμιέ, που η φήμη του γιγαντωνόταν με γεωμετρική πρόοδο. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης από καλή οικογένεια, με μεγάλες φιλοδοξίες που έφταναν ως την Αμερική για σπουδές σκηνοθεσίας, συμβιβάστηκε με μια καριέρα ηθοποιού εντός των τειχών και ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '50 ήταν θιασάρχης. Η συμμετοχή του κρινόταν κάτι περισσότερο από απαραίτητη. Ο Μιχάλης Κακογιάννης τον προσέγγισε για να του προτείνει ένα από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους της ταινίας. Ωστόσο τις μέρες εκείνες ο Αλεξανδράκης είχε πρεμιέρα στο Εθνικό, ενώ ταυτόχρονα γύριζε τρεις ταινίες. Ως εκ τούτου είπε όχι στον Κακογιάννη και τότε εκείνος έβαλε μπρος τα μεγάλα μέσα.

Ο Αλεξανδράκης θυμόταν ύστερα τη Μελίνα να έρχεται στο κατώφλι του όλο ικεσίες και γλυκόλογα «Έλα βρε Αλεκάκη, κάντ' το για μένα, σε παρακαλώ!» Με τα πολλά ο νεαρός δανδής δέχτηκε αλλά υπό ένα όρο: να συμμετέχει στα γυρίσματα όποτε εκείνος μπορούσε κι αυτό κάπως καθυστέρησε την διαδικασία. Αργότερα παραδέχτηκε πως έκανε καλά που δέχτηκε, γιατί η «Στέλλα» ήταν μια καλή ταινία και για την εποχή της, προχωρημένη και εντυπωσιακή.