Ελληνικός κινηματογράφος: Ο Δαλιανίδης και οι «ανιψιές» του Παπαγιαννόπουλου

Τα ανέκδοτα μιας χρυσής εποχής που οι πρωταγωνιστές της ήταν  άνθρωποι γεμάτοι πάθος και πάθη

Ελληνικός κινηματογράφος: Ο Δαλιανίδης και οι «ανιψιές» του Παπαγιαννόπουλου

Η συνεργασία του Διονύση Παπαγιαννόπουλου με τους περισσότερους ηθοποιούς και σκηνοθέτες υπήρξε άψογη και όλοι έχουν να πουν μόνο καλά λόγια για τον μεγάλο αυτό δευτεραγωνιστή του ελληνικού κινηματογράφου.

Από την κοινή τους πορεία ο Δαλιανίδης απόσταξε δυο λόγια για τον άνθρωπο Παπαγιαννόπουλο:

Αναντικατάστατος ηθοποιός, μάλιστα αναντικατάστατος κι ας λέμε στο επάγγελμα «ουδείς αναντικατάστατος». Απόμακρος κάπως απ' τον κόσμο, δεν έφθειρε τις σχέσεις του μες στην πολλή συνάφεια. Αδυναμία του το ωραίο φύλο. Στη νεανική του ηλικία όμως. Κάθε λίγο μου έφερνε και μια ωραία νεαρή ύπαρξη

-Ξέρεις, Γιάννη είναι ανιψιά μου και θέλω να τη βοηθήσω.

Κι αυτό γινόταν συχνά. Το θέμα είχε και παραλλαγή.

-Γιάννη έχω αυτή την ανιψιά και μου κολλάει το σόι. Βαλ' την κάπου να παίξει.

Χιλιάδες οι ανιψιές. Όταν πάλι μου μίλησε για κάποια πολύ κοντινή, αυτή τη φορά ανιψιά του λέω γελώντας:

-Τι γίνεται, βρε Νιόνιο, μ' έχεις πήξει στις ανιψιές.

Κι απαντάει με τη βαριά φωνή του:

-Αυτή τη φορά είναι πραγματική.

Και σκάσαμε στα γέλια.

(Γιάννης Δαλιανίδης, Ο κινηματογράφος, τα πρόσωπα κι εγώ. Εκδόσεις Καστανιώτη)