Γύρισε την τελευταία της ταινία ενώ είχε καρκίνο και έδωσε βαριά άρρωστη την τελευταία της παράσταση
Το 1969 η μεγάλη ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, Κατίνα Παξινού, πληροφορήθηκε ότι έπασχε από καρκίνο. Η ισχυρή της προσωπικότητα την έκανε να μην το βάλει κάτω στο άκουσμα του θλιβερού νέου.
Εκείνη τη χρονιά, θέλοντας να «μετρήσει» τις δυνάμεις της, πήρε μέρος στην τελευταία της ταινία, «Το νησί της Αφροδίτης». Υπέφερε από τρομερούς πόνους που την ταλαιπωρούσαν.
Όμως, η Παξινού ολοκλήρωσε τα γυρίσματα χωρίς να δημιουργήσει κανένα πρόβλημα στον σκηνοθέτη και τους συνεργάτες της. Δεν ανέφερε σε κανένα τίποτα για τους καθημερινούς και αδιάλειπτους πόνους.
“Κατάγομαι από γενιές ανταρτών. Η γιαγιά μου έμαθε το αλφάβητο από έναν οπλαρχηγό των ανταρτών σε μια σπηλιά. Την ξέρω την Πιλάρ. Την ξέρω καλά”. Αυτή ήταν η απάντηση της Παξινού για τον ρόλο της στην ταινία “Για ποιον χτυπά η καμπάνα”. Δικαιώθηκε με το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου.
Ο τελευταίος ρόλος
Κατά τη χειμερινή περίοδο 1971- 1972, η Παξινού πρωταγωνιστούσε στο έργο του Μπρέχτ «Μάνα κουράγιο», σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή.
Ο ρόλος της ήταν απαιτητικός. Με το που άνοιγε η αυλαία, εμφανιζόταν πάνω στη σκηνή κουβαλώντας ένα κάρο, μέσα στο οποίο ήταν κάποιοι από τους ηθοποιούς του θιάσου.
Τους έσερνε, όχι με την ελάχιστη μυική δύναμη που της είχε απομείνει, αλλά με την τεράστια ψυχική αντοχή, που της έδινε η αγάπη της για το θέατρο και η άρνησή της να παραιτηθεί.
Η ασθένεια την είχε καταβάλει, αλλά κανείς από τους θεατές δεν καταλάβαινε ότι υπέφερε. Πάνω στη σκηνή ήταν μια λαμπερή πρωταγωνίστρια. Στα παρασκήνια όμως ήταν μια άρρωστη ηλικιωμένη γυναίκα, που για να τα βγάλει πέρα χρειαζόταν βοήθεια και φροντίδα από δύο νοσοκόμες.
Η Κατίνα Παξινού στην Επίδαυρο
Οι ερμηνείες της Παξινού στις αρχαίες τραγωδίες, άφησαν εποχή.
Το 1938 ο τότε διευθυντής του εθνικού θεάτρου, Δημήτρης Ροντήρης, αποφάσισε να ανεβάσει στην Επίδαυρο την Ηλέκτρα του Σοφοκλή.
Ήταν η πρώτη παράσταση που δόθηκε στο αρχαίο θέατρο μετά την αρχαιότητα. Η Παξινού ενσάρκωσε την Ηλέκτρα. Η ερμηνεία της ήταν συγκλονιστική.
Ο ίδιος ο Μινωτής είπε για εκείνη την παράσταση: «Όταν παίξαμε το 1938 την “Ηλέκτρα” στην Επίδαυρο, κατέβηκαν οι χωριάτες απ’ όλη την Αργολίδα. Η Κατίνα Παξινού έπαιζε την Ηλέκτρα και η Ελένη Παπαδάκη την Κλυταιμνήστρα. Μετά την παράσταση, απλοί αγρότες τους φιλούσαν τα ρούχα και τα χέρια και η Κατίνα έλεγε: “Σας παρακαλώ δεν είμαι παπάς. Μην μου φιλάτε το χέρι”. Και κάποιος είπε:
“Ο Θεός να σ’ έχει καλά παιδί μου, που με έκανες και έκλαψα”.
Από τότε η Επίδαυρος έγινε το δεύτερο σπίτι της ηθοποιού.
Το δικό της «αντίο» στο θέατρο
Το καλοκαίρι του 1972, είχε πια αποσυρθεί από την ενεργό δράση.
Είχε συνειδητοποιήσει ότι η ασθένεια σύντομα θα της στερούσε τη ζωή.
Τότε επισκέφτηκε τον αγαπημένο της χώρο. Την Επίδαυρο.
Κάθισε ανάμεσα στους θεατές και όχι εκεί που ανήκε, στη σκηνή.
Το κοινό όμως αντιλήφθηκε την παρουσία της. Αυθόρμητα, οι θεατές σηκώθηκαν, την κοίταξαν και της χάρισαν το καλύτερο αντίο.
Άρχισαν να τη χειροκροτούν ρυθμικά και ασταμάτητα.
Οι τουρίστες, που δεν την αναγνώριζαν, αναρωτήθηκαν αν επρόκειτο για κάποια βασίλισσα. Και τότε, κάποιος από το κοινό τους απάντησε:
«Ναι, είναι βασίλισσα. Είναι η Ατόσα (παρομοίωση με αυτοκράτειρα της Περσίας), είναι το μεγαλύτερο φαινόμενο της ιστορίας του ελληνικού θεάτρου».
Είχε κερδίσει με το ταλέντο, τη δύναμη και τη λεβεντιά της ψυχής της την αναγνώριση και την αγάπη του κόσμου.
Στις 22 Φεβρουαρίου του 1973, η Κατίνα Παξινού λυτρώθηκε οριστικά από τους πόνους.
