Ποιος ήταν ο Ηρακλής Πουαρό και πώς τον «σκότωσε» η Αγκάθα Κρίστι

Το 1919 έκανε το ντεμπούτο της στα γράμματα με το βιβλίο: «Το μυστήριο πρόβλημα στο Στάιλς», κι εκεί έκανε την παρθενική του εμφάνιση ο ευφυής ντετέκτιβ, Ηρακλής Πουαρό, ο οποίος πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 35 αστυνομικές ιστορίες.

Η Κρίστι εμπνεύστηκε τον χαρακτήρα του Βέλγου ερευνητή κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου. Στον Πρώτο Παγκόσμιο, πολλοί Βέλγοι πολίτες για να σωθούν και να αποφύγουν τις συνέπειες του πολέμου, πήγαν στην Αγγλία ως πρόσφυγες.

Ένας Βέλγος πρόσφυγας, πρώην αστυνομικός, θα ήταν εξαιρετικός ντετέκτιβ για να λύσει το μυστήριο πρόβλημα στο Στάιλς, που ετοίμαζε η Αγκάθα Κρίστι.

Στα βιβλία της, ο Πουαρό, αφού είχε συλλέξει όλα τα δεδομένα, μάζευε όλους τους υπόπτους σε ένα δωμάτιο και αποκάλυπτε τον δολοφόνο αφήνοντας τις ανατροπές στο τέλος.

Έχει ενσαρκωθεί από πολλούς ηθοποιούς τόσο στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, όσο και στο ραδιόφωνο. Οι σημαντικότεροι εξ αυτών είναι οι Ντέιβιντ Σάτσετ, Τζον Μόφατ, Άλμπερτ Φίνεϊ, Πίτερ Ουστίνοφ, Ίαν Χολμ, Τόνι Ράνταλ, Άλφρεντ Μολίνα, Όρσον Γουέλς και Κένεθ Μπράνα.

Το όνομα Ηρακλής Πουαρό (Hercule Poirot) προέρχεται από δύο άλλους πλασματικούς ντετέκτιβ, τον Hercule Popeau της Μαρί Μπέλοκ Λάουντες και τον Monsieur Poire του Φρανκ Χάουελ Έβανς.

Ο Πουαρό είχε μεγαλώσει κοντά στην πόλη Σπα, στο Βέλγιο και ήταν ρωμαιοκαθολικός. Η Άγκαθα Κρίστι παρέχει ελάχιστες πληροφορίες σχετικά με την παιδική ηλικία του, με αναφορές κυρίως στο μυθιστόρημα «Η υπογραφή του δολοφόνου».

Εισήχθη στο αστυνομικό σώμα των Βρυξελλών το 1893 και αναγκάστηκε να φύγει ως πρόσφυγας στην Αγγλία λόγω του Α' Παγκόσμιου Πολέμου. Μετά τον πόλεμο έγινε ιδιωτικός ντετέκτιβ αστικών υποθέσεων, για την επίλυση των οποίων ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη, την Ασία και στο ήμισυ της Νότιας Αμερικής.

Μέσα στην πρώτη δεκαετία των ιστοριών του Πουαρό, η Άγκαθα Κρίστι άρχισε να αντιπαθεί τον ήρωά της και για πολλά έτη στην πορεία, τον θεωρούσε αφόρητο, εγωκεντρικό και ενοχλητικό. Ωστόσο, λόγω της αγάπης που είχε το κοινό στο πρόσωπο του Πουαρό, αποφάσισε να μην τον σκοτώσει τόσο σύντομα όσο η ίδια επιθυμούσε και έτσι ο Πουαρό έκανε την τελευταία του εμφάνιση το 1975 στο μυθιστόρημα «Αυλαία», το οποίο είχε ήδη γραφτεί μέσα στη δεκαετία του 1940.

Ερευνώντας μια υπόθεση πολλαπλών δολοφονιών, θεωρεί ότι ο ίδιος πρέπει να σκοτώσει τον δολοφόνο, μιας και αυτός είναι ο μόνος τρόπος να τον αποτρέψει από το να διαπράξει το επόμενο του έγκλημα. Ο Πουαρό αντιμετωπίζει πρόβλημα με την καρδιά του και για αυτό παίρνει χάπια. Όμως αυτή τη φορά (ίσως λόγω ενοχής) δεν παίρνει το χάπι του και έτσι κάνει την τελευταία του εμφάνιση. Τα τελευταία του λόγια τα απηύθυνε στον Χέιστινγκς προσφωνώντας τον «αγαπητέ φίλε».

Ο Πουαρό θάφτηκε στο Στάιλς και την κηδεία ανέλαβαν ο Χέιστινγκς και η μία του κόρη. Πάντως δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Χέιστινγκς παρευρέθη στην κηδεία του Πουαρό, αφού στο μυθιστόρημα «Οι μεγάλοι τέσσερις» ο Πουαρό σκηνοθετεί τη δήθεν κηδεία του στην προσπάθειά του να αιφνιδιάσει τους υπόπτους.

Μάλιστα, η εφημερίδα "The New York Times" έκρινε ιδιαίτερα σημαντικό το τέλος του Πουαρό, γράφοντας νεκρολογία στην πρώτη σελίδα της.