Μία ηθοποιό ξεχώριζε ο Γιάννης Δαλιανίδης

Ο Γιάννης Δαλιανίδης είναι κατά κάποιο τρόπο η συνέχεια του Αλέκου Σακελλάριου. Ακόμα κι αν δεν διέθετε το πνευματικό ανάστημα του Αλέκου, τον καυστικό κοινωνικό σχόλιο και το όραμα, είχε την ορμή ενός σπουδαίου σκηνοθετικού ταλέντου και τη φρεσκάδα που αναζωογόνησε τον ελληνικό κινηματογράφο τη δεκαετία του '60.

Η συνεργασία του με τον Φίνο και τους άλλους παραγωγούς της εποχής, έφερε στο πανί μια νέα κινηματογραφική οπτική, ενίσχυσε την ιδέα του σταρ στο εγχώριο σινεμά και άφησε ως παρακαταθήκη ταινίες τις οποίες συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε με αδιάπτωτο ενδιαφέρον.

Ο Γιάννης Δαλιανίδης χρειάστηκε συχνά να παλέψει σκληρά προκειμένου να κάμψει την δυσπιστία των παραγωγών σε νέα, φρέσκα πρόσωπα που θα ανανέωναν το ενδιαφέρον του κοινού. Σε αυτόν όπως και στον Σακελλάριο χρωστάνε την καριέρα τους ουκ ολίγοι από τους σταρ του ελληνικού σινεμά με πρώτο και καλύτερο τον Νίκο Κούρκουλο αλλά και την Ζωή Λάσκαρη και τον Κώστα Βουτσά.

Ο ίδιος ο Δαλιανίδης ωστόσο θεωρούσε και όχι άδικα πως η μεγαλύτερη «ανακάλυψή» του ήταν η Ρένα Βλαχοπούλου. «Την θαύμαζα τη Βλαχοπούλου... τη βασίλισσα της τζαζ. Όνειρό μου ήταν να κάνω μια μουσική ταινία με τη Ρένα. Δύο ταινίες που είχε κάνει ως τότε δεν είχαν επιτυχία, κι εκεί πάνω πάτησε ο Φίνος για να την βγάλει "αντιεμπορική". Επέμεινα όμως...»

Με την επιμονή του Γιάννη Δαλιανίδη ο ελληνικός κινηματογράφος κέρδισε ίσως την σημαντικότερη κωμική ηθοποιό της δεκαετίας του '60. Ο Δαλιανίδης κατάλαβε αμέσως ότι η Βλαχοπούλου με το καταιγιστικό της ταπεραμέντο, με το ρυθμό αλλά και την άναρχη ερμηνεία της εγκαινίαζε ένα νέο, επαναστατικό τρόπο υποκριτικής που θα άφηνε εποχή.

Όντως έτσι έγινε. Η παρουσία της στο «Μερικοί το προτιμούν κρύο» ήταν απλά η αρχή σε μια συναρπαστική σειρά ρόλων που αναβάθμισε τον λαϊκό κινηματογράφο. Το παλιό σινεμά οφείλει ασφαλώς πολλά στη Ρένα Βλαχοπούλου αλλά και η Βλαχοπούλου οφείλει πολλά στον Γιάννη Δαλιανίδη.